سالانه ۲۰ درصد به جمعیت زنان سرپرست خانوار کشور اضافه می‌شود

لیلا فلاحتی در گفت‌وگو با پانا درخصوص چالش‌های پیش‌روی دولت چهاردهم برای توانمندسازی زنان سرپرست خانوار اظهار کرد: «زنان سرپرست خانوار یکی از گروه‌های جمعیتی در حوزه زنان هستند و به دلیل شرایط خاصی که دارند انتظار می‌رود سیستم‌های حمایتی به ویژه سیتم‌های حمایتی دولتی، برای بهبود وضعیت معیشت و توانمندسازی آن‌ها تبعیض‌های مثبتی را در نظر بگیرند.»

وی افزود: «در کشور ما از ترکیب کلمات «زن سرپرست خانوار» برای خطاب قرار دادن تمامی افراد موجود در این گروه جمعیتی استفاده می‌شود و این در حالی است که این گروه جمعیتی دارای زیر گروه‌های متعددی است؛ از جمله این زیر گروه‌ها می‌توان به زنان مطلقه، زنانی که همسرشان فوت شده، زنانی که همسرشان اعتیاد دارد یا در زندان است و زنانی که شوهرانی از کارافتاده دارند اشاره کرد. همچنین زنان خود سرپرستی که هرگز ازدواج نکرده‌اند نیز ذیل گروه جمعیتی زنان سرپرست خانوار قرار می‌گیرند.»

این جامعه‌شناس در ادامه با بیان اینکه مهم‌ترین مساله در بحث توانمندسازی زنان سرپرست خانوار، موضوع توانمندسازی اقتصادی است، گفت: «با این نوع نگاه، زن سرپرست خانوار بالای ۶۵ سال نمی‌تواند وارد چرخه توانمندسازی اقتصادی شود. در نتیجه هر دولتی که می‌‌خواهد اقدام به اجرای طرح توانمندسازی زنان سرپرست خانوار کند، قبل از هر چیزی باید آمایش جمعیتی دقیقی را انجام دهد. این آمایش باید مبتنی بر سن، تحصیلات، منطقه جغرافیایی محل سکونت باشد. همچنین علاوه بر آمایش، شیوه‌های حمایتی دیگر نیز در کنار توانمندسازی اقتصادی باید بسیار مورد توجه قرار گیرد.»

این پژوهشگر حوزه مطالعات زنان با اعلام این خبر که سالانه ۲۰ درصد به جمعیت زنان سرپرست خانوار در کشور اضافه می‌شود، بیان کرد: «کنترل جمعیت زنان سرپرست خانوار و توانمند کردن آن‌ها به راحتی امکان‌پذیر نیست و مسائل بسیاری وجود دارد که به تشدید آمار زنان سرپرست خانوار منجر می‌شود.»

فلاحتی اضافه کرد: «برای مثال مرگ زودرس مردان به‌عنوان سرپرست اصلی خانوار در کشور موردی بسیار قابل توجه و یکی از اصلی‌ترین دلایل افزایش جمعیت زنان سرپرست خانوار است. این مرگ‌ها ناشی از سکته‌های قلبی و مغزی است که متاسفانه در کشور ما بسیار شایع شده، همچنین تصادفات جاده‌ای رتبه سوم را در آمار مرگ و میر مردان دارد؛ زمانی که این عوامل مورد توجه نباشد و صرفا بگوییم به دلیل طلاق، جمعیت زنان سرپرست خانوار افزایش یافته است، از برنامه‌ریزی برای توانمندسازی و مدیریت جمعیت آن‌ها غافل می‌شویم.»

این جامعه‌شناس یادآور شد: «در بحث توانمندسازی زنان سرپرست خانوار یکی از مواردی که بسیار باید به آن توجه شود، بحث ظرفیت‌های فردی در توانمندسازی است. این موضوع بسیار موثر خواهد بود و اگر جمعیتی از این زنان نخواهند نقش یک فعال اقتصادی را ایفا کنند، از انگیزه و علایق اقتصادی بی‌بهره باشند و ترجیحشان دریافت حقوق ماهیانه باشد، عملا روند اجرای برنامه‌های این حوزه را مختل خواهند کرد؛ در نتیجه دولت بر اساس همان آمایشی که گفته شد باید برای تمامی افراد حاضر در این گروه جمعیتی، برنامه داشته باشد.»

وی تاکید کرد: «اینکه تصور کنیم دولت می‌تواند به راحتی همه زنان سرپرست خانوار را توانمند کند تصوری اشتباه است، اما اینکه انتظار داشته باشیم براساس یک برنامه‌ریزی منسجم که پشتوانه آن جمع‌آوری اطلاعاتی دقیق از این گروه جمعیتی است، قدمی مثبت در جهت بهبود وضعیت معیشتی و اقتصادی زنان سرپرست خانوار بردارد، انتظاری صحیح و معقولانه است.»