تأثیر قرنطینه در کاهش دی‌اکسید کربن هوا

یک پژوهش منتشر شده در مجله "تغییر آب وهوای طبیعت" نشان می دهد که میزان انتشار روزانه دی اکسید کربن در روزهای اوج قرنطینه کرونا در اوایل آوریل ۱۷٪ - یا ۱۷ میلیون تن - در سطح جهان در مقایسه با میانگین سطح روزانه در سال ۲۰۱۹، کاهش داشته و به حداقل رسیده است که آخرین بار در سال ۲۰۰۶ این شرایط مشاهده شده است.

تولید گازهای گلخانه ای حاصل از حمل و نقل جاده‌ای، مانند سفر با ماشین، تقریباً نیمی از (۴۳٪) کاهش انتشار جهانی را در طول اوج قرنطینه در ۷ آوریل به خود اختصاص داد. گازهای گلخانه ای حاصل از صنعت و انرژی نیم دیگر(۴۳٪) از کاهش گازهای گلخانه ای را به خود اختصاص داد.

حمل و نقل هوایی، بخشی از اقتصاد است که بیشتر تحت تأثیر قرنطینه قرار گرفت، اما تنها ۳٪ از آلودگی جهانی یا ۱۰٪ کاهش کاهش آلودگی را در طول همه گیری کرونا شامل می شود.

کار افراد در خانه باعث افزایش استفاده از گازهای گلخانه‌ای می‌شود، ولی از طرف دیگر اقامت افراد در منزل باعث کاهش مصرف انرژی در بخش‌های دیگر می‌شود.

در هر کشور به صورت جداگانه، میزان انتشار گازهای گلخانه ای در اوج قرنطینه به طور متوسط،۲۶٪ کاهش یافته است.

بررسی‌ها نشان می دهد که پاسخ های اجتماعی به تنهایی، بدون افزایش زیرساخت های بهزیستی و یا پشتیبانی، باعث کاهش عمیق و پایدار برای رسیدن به انتشار صفر خالص نخواهد شد.

پروفسور کورین لوکوئه از دانشگاه شرق آنگلیا در انگلستان، این پژوهش را انجام داد.

وی گفت: «محدودیت جمعیت منجر به تغییرات شدید در مصرف انرژی و انتشار CO۲ شده است. این کاهش شدید احتمالاً موقتی است، زیرا اینها منعکس کننده تغییرات ساختاری در سیستم های اقتصادی، حمل و نقل یا انرژی نیست.»

وی افزود: «میزان توجه رهبران جهان در هنگام برنامه ریزی برای پاسخ های اقتصادی پس از COVID-۱۹، تغییرات آب و هوایی را در مسیر انتشار جهانی CO۲ برای چند دهه تحت تأثیر قرار خواهد داد.»

با ایجاد فرصت‌هایی که به تحقق اهداف آب و هوایی کمک می کند، امکاناتی برای ایجاد تغییرات واقعی، پایدار و انعطاف‌پذیری بیشتری نسبت به بحران های آینده وجود دارد که نیمی از تولید گازهای گلخانه ای را در زمان قرنطینه کاهش می دهد.

به عنوان مثال در شهرها و حومه ها، حمایت از پیاده روی و دوچرخه سواری و استفاده از دوچرخه برقی، برای رفاه و پاکی هوا به مراتب ارزان تر و بهتر از ساخت جاده است و باعث حفظ فاصله‌ اجتماعی می شود.

میزان تخمینی کل انتشار گازهای گلخانه ای از این بیماری به ۱۰۴۸ میلیون تن دی اکسید کربن(MtCO۲) تا پایان آوریل تخمین زده می شود. از این میان، کاهش گاز دی اکسید کربن تا آخر آوریل در چین، ۲۴۲ میلیون تن، ایالات متحده ۲۰۷ میلیون تن، اروپا ۱۲۳ میلیون تن و هند ۹۸ میلیون تن بوده است.

پیش بینی می شود که تأثیر محصور در میزان انتشار سالانه ۲۰۲۰، حدود ۴ تا ۷ درصد در مقایسه با سال ۲۰۱۹ بسته به مدت زمان قرنطینه و میزان بهبودی باشد. اگر شرایط پیش از همه گیری برای فعالیت های اقتصادی تا اواسط ژوئن بازگردد، این کاهش در حدود ۴٪ خواهد بود. اگر برخی از محدودیت ها تا پایان سال در سراسر جهان باقی بمانند، این کاهش حدود ۷٪ خواهد بود.

این افت سالانه قابل مقایسه با میزان کاهش انتشار سالانه مورد نیاز در طی چند دهه برای دستیابی به اهداف آب و هوایی توافق نامه پاریس در سازمان ملل است.

پروفسور راب جکسون از دانشگاه استنفورد و رئیس پروژه جهانی کربن که در این پروژه همکاری می‌کند، اضافه کرد: کاهش تولید گازهای گلخانه ای قابل ملاحظه است، اما برای رسیدن به تعهدات اقلیمی ما در پاریس، نیاز به چالش بیشتر است. ما نیاز به تغییر سیستمی از طریق انرژی سبز و اتومبیل های برقی داریم، نه کاهش موقتی از رفتار اجباری.

پژوهشگران هشدار می دهند که عجله برای راه‌اندازی فعالیت‌های اقتصادی نباید با تأخیر در معاملات جدید سبز یا تضعیف استانداردهای تولید گازهای گلخانه ای، میزان انتشار آلاینده ها را در آینده بیشتر کند.

این پژوهش مورد حمایت انجمن سلطنتی، پروژه های کمیسیون اروپا ۴C ، VERIFY و CHE، بنیاد گوردون و بتی مور و برنامه ملی علوم زیست محیطی استرالیا قرار گرفت.

مطالب تهیه شده توسط دانشگاه آنگلیای شرقی

منبع:Sience daily

ترجمه: فاطمه رضایی