عشق‌بازی شیرخوارگان حسینی

امان از آن روز، از روزی که بلا می‌بارید بر جان حسین ابن علی(ع)، آن روز، چند ساعت طول نکشید اما هر بلایش امروز برای ما یک دهه بلکه بیشتر طول می‌کشد تا کم‌کم روزی به یک بلا اشک بریزیم و شاید آرام شویم و لابه‌لای این روزها می‌رسیم به یاد لب‌های تشنه شِش‌ماهه ارباب و دل پاره‌پاره مادری که دیگر نمی‌داند طفل بی‌تابش را چگونه آرام کند.

امروز نوبت دیگری از عشق‌بازی عشاق الحسین فرا رسید. گوشه‌گوشه مجلس، مادری را پیدا می‌کردی که لباس عزا بر تَن کودک شیرخواره‌اش می‌کند و خدای حسین می‌داند در دلش چقدر برای عاقبت‌به‌خیری فرزندش دعا می‌کند. اگر اسم این عشق نیست پس چیست؟

مادر می‌توانست خانه بماند، به کار شخصی خودش برسد، فرزندش را بخواباند یا به جای تحمل گرمای خیابان، سفر کند به یک شهر تفریحی اما نه! اگر به آغوش حسین(ع) پناه آوردی، دیگر گرما و سختی مهم نیست و چون و چرا ندارد، زیرا عشق به حسین(ع) چیز دیگری است. از هر بُعد و علم و ابزاری بخواهی بررسی‌اش کنی به چیزی می‌رسی که انتها ندارد و مثلش را بین عشق‌های زمینی پیدا نمی‌کنی.

تصور کن معشوقی داری که قبل از تو به یادِ حال توست، کسی که وقتی از همه جا و همه کس خسته می‌شوی، آغوش اوست که همچنان باز است. بدون منت در زیر سایه‌اش اشک می‌ریزی، حرف می‌زنی یا به عشقِ او کمتر گناه می‌کنی و  این حسین است که با مهربانی همشگی‌اش ناز تو را می‌خرد.

به قول سخنران، حجت الاسلام عباسقلی‌زاده که «حواسمان باشد عشق به حسین(ع) و عزاداری فقط به اشک ریختن نیست به عمل است. اگر این را درک کردی، فرزند شیرخوار امروزت، فردا سرباز امام زمان(عج) خواهد شد.»