زندانی‌ها مقابل دوربین رشد می‌کردند و ما تحلیل می‌رفتیم

«زمانی که در زندان زنان مشغول ساخت مستند«زنی که نام ندارد» شدم، روزمرگی و زندگی یکنواخت زندانیان بیشتر از آن‌ها مرا عذاب می‌داد. همه عمرم از روزمرگی فرار کردم، اما وقتی در کنار افرادی قرار گرفتم که در زندگی‌شان به آخر خط رسیده بودند مدام به این فکر می‌کردم که چطور می‌شود این افراد را به زندگی برگرداند و یا به نوعی پس از آزادی از تکرار جرم دورشان کرد.روز آخر در زندان زنان وقتی با آخرین سوژه‌ام خداحافظی می‌کردم، این زن (که اعدامی هم بود) به من گفت کاش بیشتر اینجا می‌ماندید چون تمام ایامی که در…