تهران (پانا) - یک بوم بزرگ پر از رنگ و ضربات متعدد نقاش به آن دریچه ورود فیلمساز به زندگی شخصیت هنرمندی به‌نام حبیب‌الله صادقی است. نویزهای تصویری و رنگ و لعاب کم حرارت در همین سکانس مخاطب را در انتظار فیلمی به سبک دهه شصت می‌برد. صحنه، آرام رنگ باخته و فراق پسری در نبود پدر با کیفیت تصویری بالا به تصویر کشیده می‌شود. یادآوری خاطراتی از مرحوم به زبان دوستان نزدیک و اهل خانواده‌اش به‌طور قطع مخاطب را با یک فیلم مستند روبرو می‌کند.
