تهران، شهری برای همه، قبل از هر چیز ایده‌ای انسانی است. وقتی از «همه» حرف می‌زنیم، می‌توانیم از قومیت و جنسیت و طبقه و مذهب و نژاد، فراتر رفته و به «انسانیت» فکر کنیم. وقتی از «همه» حرف می‌زنیم، می‌توانیم مرزهای انواع تبعیض را پشت‌سر بگذاریم و به سمت عدالتی فراگیر حرکت کنیم؛ از تفاوت‌ها عبور کنیم و الگویی انسانی برای همزیستی اقشار مختلف مردم در کنار هم بسازیم.
امروزه هرچه بیشتر بر همگان ثابت شده است که اداره شهر تهران بر محور مسیرهایی که تا پیش از این، شهر در آن مسیرها حرکت می‌کرده دیگر ممکن نیست. ما صادقانه به شهروندان تهرانی گفته‌ایم که نمی‌خواهیم همچون گذشته، زمین و آسمان و باغ‌ها و رود-دره‌های شهر را، یعنی سرمایه‌های عمومی بین نسلی شهرمان را بفروشیم تا امور جاری شهر را بگذرانیم.
