اگر فلسفه ورزی مستلزم اقامه برهان و دفاع از مقدمات و تحلیل منطقی پیش فرض‌هاست؛ به نظر می‌رسد در نقطه مقابل کاری است که بیننده عادی فیلم انجام می‌دهد. اگر چنین است، پس به چه معنا می‌توان از رابطه سینما و فلسفه سخن گفت، آیا سینما می‌تواند منشأ فلسفه ورزی باشد؟ آیا سینما می‌تواند پرسش‌های فلسفی مطرح کند و به آن‌ها پاسخ دهد؟
