تصویرسازی دانش‌آموزان ناشنوا از صداهای ناشنیده

لحظه‌ای گوش‌هایت رابگیر، طوری که هیچ صدایی را نشنوی. گویی در اتاقی مانده‌ای که جز صدای نفس‌هایت چیزی احساس نمی کنی. حالا تصویرهایی را به خاطر بیاور که برایت خوشایند بوده است؛ هر آنچه قلبت را سرشار از زیبایی می کند.شاید تصویری از عزیزانت، یا منظره‌ای زیبا از رودی خروشان. سعی کن از صدایشان تصویری خلق کنی، مثلا از صدای مادر. دانش‌آموزان مدرسه ناشنوایان پسرانه سیدجمال‌الدین اسدآبادی و مدرسه ناشنوایان دخترانه نیمروز، احساسات و آرزوهای خود را درباره صداها یا آواهای ناشنیده به تصویر کشیده‌اند؛ صداهای اشخاص و چیزهایی که درباره آنها حس خوبی داشته‌اند و برایشان خوشایند بوده است. این دانش‌آموزان گرچه ناشنوای مطلق هستند، با دریافت‌های قلبی، صداهایی را می‌شنوند که ما نمی شنویم و تصویری از آن در ذهنمان شکل نمی گیرد. این بچه‌ها به خوبی توانستند از آواهایی که هرگز آن را نه با گوش، که با قلب و احساس خود شنیده‌اند، حتی شاید عمیق‌تر، رساتر و زیباتر از دیگران، به زیبایی بنویسند یا به تصویر بکشند که این کار قدرت بالای تجسم و تخیل، درک محیط و بینایی قوی و بسیار توانمند می‌خواهد که از عهده همگان برنمی‌آید.