نقش سلول‌های ستاره‌ای در حافظه بلندمدت + تصویر

به گزارش ایسنا از ساینس‌دیلی، پژوهشگران "موسسه سالک"(Salk Institute) آمریکا در پژوهش جدید خود دریافته‌اند که سلول‌های ستاره‌ای شکل موسوم به "آستروسیت"(Astrocyte)، به مغز در ثبت خاطرات بلندمدت کمک می‌کنند. شاید این پژوهش بتواند به ارائه درمان‌هایی برای اختلالات عامل نقص بلند مدت حافظه از جمله آسیب مغزی تروماتیک و یا فراموشی منجر شود.

پروفسور "ترنس سنوفسکی"(Terrence Sejnowski)، مدیر آزمایشگاه علوم اعصاب محاسباتی در موسسه سالک و از نویسندگان این پروژه گفت: یافته‌های این پژوهش نشان می‌دهند که آستروسیت‌ها، نقشی بیش از کمک کردن به فعالیت نورون‌ها بر عهده دارند. نتایج پژوهش حاکی از این هستند که نقش آستروسیت‌ها در انتقال اطلاعات و ذخیره آنها در مغز نیز بسیار مهم است.

نورون‌های مغز برای برقراری ارتباط در مغز و آزاد کردن پیام‌رسان‌های عصبی، بر سیگنال‌های الکتریکی تمرکز دارند اما آستروسیت‌ها، سیگنال‌های کلسیم را تولید می‌کنند و موادی موسوم به "گلیوترنسمیتر"(Gliotransmitter) را آزاد می‌کنند که برخی از آنها از نظر شیمیایی، شبیه به پیام‌رسان‌های عصبی هستند.

ایده پیشین پژوهشگران این بود که عملکرد آستروسیت‌ها می‌تواند از فعالیت نورون‌ها پشتیبانی کند، مواد مغذی را انتقال دهد، بقایای مولکولی را پاکسازی کند و نورون‌ها را در جای خود نگه دارد. پژوهشگران اخیرا دریافته‌اند که ممکن است آستروسیت‌ها، نقش‌های فعال‌تری در مغز بر عهده داشته باشند.

سنوفسکی و همکارانش در سال ۲۰۱۴ در پژوهش خود نشان دادند که آزاد نشدن گلیوترنسمیتر در آستروسیت‌ها، نقش مهمی در مهارت‌های شناختی بر عهده دارد.

پژوهشگران در این بررسی جدید، مهارت‌های مربوط به یادگیری و حافظه موش‌های فاقد آستروسیت‌ را آزمایش کردند و نقص‌هایی را یافتند که به ظرفیت آنها در تشخیص مربوط بود. سنوفسکی و گروهش برای نخستین بار در این پژوهش جدید، حافظه بلندمدت موش‌های دارای آستروسیت‌های آسیب‌دیده را مورد بررسی قرار دادند و موش‌ها را با چالش‌های مربوط به یادگیری و حافظه از جمله تعامل با یک شیء جدید آزمایش کردند.

نتایج این پژوهش برای نخستین بار نشان می‌دهند که نقص آستروسیت‌ها، با نقص در تثبیت حافظه مرتبط است.

پژوهشگران در حال حاضر، برای بررسی‌های آینده برنامه‌ریزی می‌کنند تا به درک بهتری در مورد تاثیر آستروسیت‌ها بر ارتباط نورونی و حافظه برسند.

این پژوهش، در مجله "GLIA" به چاپ رسید.