پارک اوتیسم تبریز را هم از اوتیسمی‌ها دریغ می‌کنند!
تهران (پانا) - « کودکان اوتیسم فرا زمینی نیستند، همین پارک اوتیسم تبریز را هم از اوتیسمی‌ها دریغ می‌کنند! این پارک به محلی برای تماشا و زل زدن مردم عادی به کودکان مبتلا به اوتیسم و خانواده‌هایشان تبدیل شده است».
به گزارش ایسنا، آنچه خواندید بخشی از اظهارات یک مادر دارای فرزند مبتلا به اختلال عصبی-رشدی اوتیسم است، او از اینکه احداث پارک اوتیسم تبریز به نام اوتیسمی‌ها و به کام خانواده‌ها و کودکان عادی تمام شد، گلهمند بوده و می‌گوید: وجود جایی‌که مختص این خانواده‌ها باشد، خواسته همه خانواده‌های دارای فرزند مبتلا به اوتیسم است.
او می‌افزاید: خبر افتتاح پارک اوتیسم تبریز در مرداد ماه سال ۹۲ خبری خوشی برای خانواده‌های کودکان مبتلا به اوتیسم که با مشکلات بسیاری دست و پنجه نرم می‌کنند، بود و بسیاری از خانواده‌ها این حرکت را شروعی برای شناساندن اختلال اوتیسم به افراد جامعه و تغییر نگاه مردم نسبت به مبتلایان تلقی میکردند.
او ادامه می‌دهد: این پارک در بخش کوچکی از پارک بزرگ ایل گلی تبریز و با امکانات و زیر ساخت‌هایی تقریبا مناسب برای مبتلایان به اوتیسم افتتاح شد، طبق گفته خانواده‌ها و آنچه که مشاهدات نشان می‌دهد، افتتاح پارک اوتیسم تبریز فرصتی برای گذراندن اوقات فراغت خانواده‌های عادی و تاب و الاکلنگ بازی کودکانشان فراهم کرد تا کودکان اوتیسم بدور از نگاه‌های متعجب و گاهی ترحم‌بار سایر افراد، در این پارک از حق طبیعی خود که استفاده از امکانات عمومی برای تفریح است بهره مند شوند.
او اظهار می‌کند: شاید بسیاری چنین فکر می‌کنند که پارک "اوتیسم" هم پارکی شبیه لونا پارک بوده و کمتر کسی از ماهیت اصلی و معنای اوتیسم خبر دارد و یا شاید خود خواهی و عدم‌رعایت حقوق شهروندی و انسانی سبب می‌شود تا فرصتی برای بازی و تفریح اوتیسمی‌ها در این پارک باقی نماند.
او می‌گوید: تخصیص حداقل یک روز در هفته برای ورزش درمانی مبتلایان به اوتیسم توسط کمیته‌های ورزشی در کنار دارو درمانی از خواسته‌های والدین کودکان اوتیسم است.
مادر دیگری با بیان اینکه پارک اوتیسم مناسب افراد عادی و سالم جامعه طراحی شده است، می‌گوید: حداقل اسم پارک اوتیسم را تغییر دهند تا از این نظر هیچ منتی بر سر خانواده‌ها نباشد، خانواده‌های مبتلایان به اوتیسم استفاده‌ای از این پارک نمی‌کنند که به نام آن‌ها تمام شود.
او متذکر می‌شود: افراد عادی اجازه نمی‌دهند نوبت استفاده از همان تاب و الا کلنگ غیراستاندارد هم به اوتیسمی‌ها برسد، تاب و وسایل بازی این پارک اصلاً مناسب استفاده کودکان اوتیسمی که شرایط ویژه‌ای دارند، نیست.
نادر خداپسند، مؤسس انجمن اوتیسم آذربایجان در این‌خصوص اظهار کرد: سازمان پارک‌ها و مدیریت فضای سبز همکاری خوبی با ما دارند و امیدواریم اقداماتشان در این‌خصوص را زودتر انجام دهند.
او بیان کرد: رئیس سازمان پارک‌ها قول‌هایی در این‌خصوص داده است، ما انتظار نداریم کل پارک اوتیسم را به ما اختصاص دهند، گویا سه باب آلاچیق برای خانواده‌های دارای فرزند مبتلا به اوتیسم ساخته می‌شود.
او گفت: همچنین قول داده‌اند تا تابلوهای انجمن اوتیسم که شماره حساب انجمن نیز بر روی آن درج شده است، در ورودی پارک نصب شود.
رئیس سازمان پارک‌ها و فضای سبز شهرداری تبریز در این‌خصوص گفت: به‌دلیل برخی کم و کاستی‌ها در پارک اوتیسم، خانواده‌ها نمی‌توانند از این پارک استفاده کنند، با توجه به نیازهای ویژه مبتلایان به اوتیسم امکان حضور در پارک‌های عمومی و همراه افراد معمولی برایشان ممکن نیست.
علی مدبر از برگزاری جلساتی به‌منظور در نظر گرفتن محلی برای خانواده‌های مبتلایان به اوتیسم بیان کرد: معتقد بودم که قسمتی از پارک اوتیسم به‌منظور استفاده این خانواده‌ها حصاربندی شود که انجام این امر نیز در پارک ائل گلی تبریز مقدور نیست؛ چرا که با توجه به جمعیت زیاد مبتلایان به اوتیسم در آذربایجان شرقی این پارک پاسخگو نبوده و حصار کشی نتیجه نمی‌دهد.
او بیان کرد: ظاهرا در گذشته زمینی از مسکن و شهرسازی در پشت مجموعه تفریحی باغلارباغی تبریز خریداری شده و تلاش ما برای ساخت واحدی مجزا و آسایشگاه مانند، برای کودکان اوتیسم با کمک و مشارکت خانواده‌هایشان است.
او در پایان خاطرنشان کرد: برگزاری جلساتی به‌منظور حمایت از مبتلایان به اوتیسم و کمک به درآمدزایی این افراد در برخی پارک‌های شهر، معرفی اوتیسم در رادیو پارک‌ها به‌منظور جلب کمک‌های مردمی و نصب برخی تابلوها در پارک‌ها از جمله برنامه‌های ما برای حمایت از این افراد است.
سونیا اندیش، نائب رئیس شورای اسلامی شهر تبریز نیز در این‌خصوص گفت: تاکنون هیچ نامه‌ای در مورد پارک اوتیسم به‌دست ما نرسیده است، اگر مشکلی در این زمینه وجود دارد، نامه بنویسند تا پیگیری کنیم.
بر اساس این گزارش، والدین معتقد هستند، با توجه به تجارب موفق سایر کشورها ورزش‌هایی مانند اسب سواری، صخره نوردی و شنا از مهم‌ترین ورزش‌هایی هستند که در توانمند شدن مبتلایان به اختلال اوتیسم نقش دارند.
علاوه‌بر نبود بسته تشخیصی، تجویزی و درمانی جامع و کامل، نبود راهنمای بالینی جامع و واحد، هزینه‌های گزاف توانبخشی و درمانی و نبود مدرسه ویژه مبتلایان به اختلال اوتیسم و مرکز شبانه روزی نگه‌داری از این افراد، نبود فضای بازی و پارک مناسب نیز بار مشکلات این خانواده‌ها را سنگین‌تر کرده است و خانواده‌ها و فرزندانشان همچنان منتظر تخصیص فضایی کاملا مناسب و ویژه مبتلایان به اوتیسم هستند.
اختلال طیفی اوتیسم یک اختلال عصبی-رشدی است که تقریبا از سن دو سالگی ظاهر شده و عملکردهای ارتباطی فرد را مختل می‌کند. تاخیر و نقص در فراگیری زبان، عکسالعمل نشان ندادن به صداها، ناتوانی در درک جملات دیگران، اکولالیا یا تکرار کلمات دیگران، سوال نکردن و استفاده از جملات تکراری، نداشتن ارتباط چشمی با مخاطب، ناتوانی در درک جملات کنایی، استعارهها و جوک و استفادهی نادرست از ضمایر از جمله علایم این اختلال است.
در گذشته، برخی از محققان، نظریهی مادران یخچالی را علت بروز این اختلال میدانستند، اما با رد این فرضیه، تاکنون هیچ دلیل علمی برای بروز این اختلال مطرح نشده است، «بارون کوهن»، ( یکی از دانشمندان در زمینه اوتیسم) چنین تبیین می‌کند که اوتیسم ناشی از مردانه بودن افراطی مغز است.
چنین مغزی از نظر همدردی و برقراری ارتباط، توانایی کمی داشته و مهندسی شده، مستعد و علاقه‌مند اموری چون ریاضی و فیزیک است. کودکان مبتلا به اختلال اوتیسم، مسائل قابل‌کنترل مانند کامپیوتر و ربات‌ها را بیشتر دوست دارند و تمامی پدیده‌های غیرقابل‌پیش‌بینی، کودکان اوتیسم را مضطرب و بی‌علاقه می‌کند.
طبق پژوهش‌های انجام شده، این اختلال از چهار ماهگی قابل تشخیص بوده و مداخلات به هنگام میتواند کیفیت زندگی کودکان اوتیستیک را افزایش دهد. این اختلال با هیچ روشی قابل درمان نبوده و از زمان شروع تا پایان زندگی فرد همراه او خواهد بود. همچنین نبود خدمات حمایتی و درمانی کافی از این کودکان و خانواده‌هایشان، شرایط زندگی را برای آن‌ها بسیار سخت کرده است، به‌طوری که بسیاری از این خانواده‌ها، مهاجرت به سایر کشورها را تنها راه بهبود کودکانشان میدانند.
ارسال دیدگاه