بیکاری بلندمدت در هفت سال گذشته کاهش یافته است

براساس آخرین آماری که وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی منتشر کرده است در سال‌های ۹۷ ـ ۱۳۹۰ سهم جوانان (۲۴ ـ ۱۵ ساله) دارای بیکاری کوتاه مدت (زیر یک سال) در این دوره به جز سال ۱۳۹۲ در همه سال‌ها روند افزایشی داشته است. بیشترین میزان آن در سال گذشته بوده که به رقم ۷۱.۵ درصد رسیده است. کمترین بیکاری کوتاه مدت در این دوره زمانی همانطور که ذکر شد مربوط به سال ۱۳۹۲ است که ۶۲.۳ درصد بود.

همچنین براساس این آمار سهم جوانان دارای بیکاری کوتاه مدت از ۶۸.۴ درصد در سال ۱۳۹۰ با میانگین نرخ رشد سالانه ۰.۶ درصد در سال گذشته به رقم ۷۱.۵ درصد رسیده است. میانگین نرخ رشد برای مردان و زنان در این مدت زمان به ترتیب ۰.۲ و ۱.۷ درصد بود.

بیکاری بلندمدت

بررسی جداول آماری نشان می‌دهد که سهم جوانان (۲۴ ـ ۱۵ ساله) دارای بیکاری بلندمدت (بالای یک سال) از ۳۱.۶ درصد در سال ۱۳۹۰ به رقم ۲۸.۵ درصد در سال گذشته کاهش یافته است. در این دوره نرخ تغییرات سالانه منفی ۱.۵ درصد بود.

نرخ تغییرات سالانه برای ردان و زنان جوان دارای بیکاری بلندمدت در بین سال‌های ۹۷ـ ۱۳۹۰ به ترتیب منفی ۰.۶ و ۳.۳ درصد بود.

بیشترین سهم جوانان دارای بیکاری بلندمدت مربوط به سال ۱۳۹۲ با ۳۷.۷ درصد و کمترین میزان آن ۲۸.۵ درصد در سال ۱۳۹۷ است.

در مجموع بیکاری کوتاه‌مدت نگرانی خاصی ندارد به ویژه وقتی که فرد، تحت پوشش بیمه بیکاری و حمایت‌هایی از این قبیل است. اما بیکاری بلندمدت تاثیرات نامطلوبی دارد برای نمونه موجب از دست دادن عایدی و کاهش اشتغال‌پذیری کارجو می‌شود. اگر بیکاری کوتاه مدت باعث می‌شود کارجو شغل مورد علاقه و دلخواه خود را بیابد، این مدت زمان، حتی مطلوب هم است؛ در حالیکه در بیکاری بلندمدت این چنین نیست. بنابراین باید به بررسی طول مدت بیکاری و عوامل موثر بر آن بپردازیم تا بتوانیم مشکلات ناشی از این پدیده را با چاره‌اندیشی‌های مناسب مرتفع کنیم.