در گفت‌و‌گو با پانا
بهزاد فراهانی: می‌پرسیم چرا نباید «دیوان بلخ» بیضایی را کار کنیم؟ پاسخی در کار نیست
تئاتر خوب ممکن است صرفه مالی نداشته باشد اما صرفه فرهنگی بالایی دارد
تهران (پانا) - بهزاد فراهانی، بازیگر ایرانی ، ترویج تئاتر ایرانی را امری مهم عنوان می‌کند و می‌گوید مسئولان به جای اینکه بازدارنده این حرکت باشند می‌توانند با برداشتن قدمی به سمت جلو و رسیدگی به اوضاع در ترویج تئاتر به هنرمندان کمک کنند.
این چهره نام‌آشنای سینما، تئاتر و تلویزیون ایران تحصیلکرده رشته نمایش از دانشکده هنرهای دراماتیک و تئاتر ملی فرانسه (استراسبورگ) است. او در نمایش‌های بسیاری مثل «رستم و سهراب»، «شهر قصه»، «پله‌های یک نردبان»، «در انتظار گودو»، «تیارت فرنگی»، «حشره‌ها»، «آنکه گفت آری، آنکه گفت نه»، «قصه حریر و ماهیگیر»،«لبخند با شکوه آقای گیل» و «دیوان بلخ» نقش‌آفرینی کرده و در نمایش‌های «میزگرد شاه»، «کوچ»، «عروس»، «شب در حلبی آباد»، «معدن»، «مریم و مردآویج»، «گل و قداره»، «پتک»، «مریم و مردآویج»،«مفتش»،«ریل» و «در غربت» علاوه بر بازیگری، نگارش و کارگردانی اثر را به عهده داشته است.
این بازیگر و نویسنده در گفت‌و‌گو با خبرنگار پانا از وضع فعلی تئاتر ایران ابراز ناخرسندی کرد و گفت: سیاست‌مداران این مملکت فکر می‌کنند من خیلی حرف می‌زنم اما واقعیت این است که ما در کشوری زندگی می‌کنیم که ارجمندی ارزش‌هایی که جزو فرهنگ و تمدن ایرانی هستند به شوخی گرفته شده است.
فراهانی درباره نبود شناخت از نمایشنامه‌های کهن ایرانی و اوضاع ایران قبل از انقلاب در نسل جدید عنوان کرد: نسل جوانی که این سال‌ها به میدان کار نمایش آمده نمی‌داند قبل از سال ۵۷ در این مملکت چه خبر بوده است. شاید برای شما تعجب‌آور باشد که بدانید ما سال ۴۱ وقتی که در کنار شاهین سرکیسیان نمایش «در انتظار گودو» را کار کردیم، تئاتر ابزورد در دهه چهل در ایران امری شناخته شده بود. اما امروز با کمال تاسف گرایش به سمت نمایش غربی وزن سنگینی در مدیریت هنری ما دارد؛ آنقدر که وقتی می‌پرسیم چرا نباید «دیوان بلخ» بیضایی را کار کنیم و چرا جلوی آن گرفته می‌شود پاسخی در کار نیست.
وی ادامه داد: اگر اکنون کلاهی بر سر داشتم به خاطر کسانی که در راه ترویج نمایش‌های ایرانی کار می‌کنند، برمی‌داشتم. من عاشق ادبیات نمایشی ایران هستم و امیدوارم وضع به گونه‌ای شود که در سیاست کلان این ملک نگاه زیبایی به ادبیات نمایشی شکل بگیرد. اگر ما نتوانیم با عاشقی و دلباختگی این پدیده ملی را جلو ببریم به نتیجه‌ای نخواهیم رسید.
این بازیگر پیشکسوت خاطر نشان کرد: مسئولان به جای برداشتن قدمی به سمت جلو و رسیدگی به اوضاع تئاتر و ایجاد فضایی برای ترویج فرهنگ و تئاتر ایرانی، بازدارنده آن هستند و قدم‌های بعدی را هم بلوکه می‌کنند، اگر هم کسی پیدا شود که با عشق کار کند از راه‌های مختلف او را اذیت و از خدمت به مردم او را نهی می‌کنند.
وی افزود: هیچ دولتی نباید در تئاتر دخالت کند و حضور خود را با دخالت کردن اثبات کند؛ اما باید نظارت داشته باشد و این نظارت را نه از طریق سانسور که می‌تواند با برنامه‌ریزی اعمال کند. تئاتر خوب ممکن است صرفه مالی نداشته باشد اما صرفه فرهنگی بالایی دارد.
ارسال دیدگاه