چشم‌انداز اتاق راسکولنیکف را نمی‌توان از دست داد

سیر تحول راسکولنیکف تا تبدیل شدن به یک قدیس که جنبه مذهبی هم در آن وجود داشته باشد، در حد قابل توجهی در «جنایت و مکافات» دیده می‌شود. در این نمایش بابک حمیدیان خودش را بسیار مناسب، ورزیده و پر حس و حال نشان داد. شمایل بابک حمیدیان مثل نقاشی‌های مقدس قدیمی روس و اروپای شرقی است.

نقطه قوت «جنایت و مکافات» طراحی لباس و صحنه است. طراحی صحنه عالی است. تکنولوژی بازی در این نمایش خوب است و صحنه های بزرگ طراحی مناسبی دارند و همینطور طراحی لباس بازیگران و فضاسازی کل کار هم به خوبی صورت گرفته است.

تکه‌کلام‌ها و نکات اغراق‌آمیز در این نمایش وجود ندارد. جالب اینکه نقاط ضعف در این کار به ندرت در طول اجرا دیده می شد. در بازی و اجرا حالت خودنمایی دیده نمی‌شود.

مهمترین برداشت ذهنی که از «جنایت و مکافات» برای مخاطب این است که سن پطرزبورگ روایتی از تهران است و حتی اتفاقاتی که در تهران به‌وجود می‌آید؛ اما این برداشت غلوآمیز و شعارزده و سطحی نیست. این قیاس جغرافیایی و انسانی، موقر سنگین و به اندازه و غنی است. مصالح نمایش به گونه‌ای است که جا را برای هر تفسیری توسط نویسنده و نقاد بازمی‌گذارد. درحقیقت فضاسازی‌های کارگردان به گونه‌ای است که می‌شود در مورد این نمایش هم فلسفی نوشت هم سینمایی و هم تئاتری.

شاخه‌های آن درخت که محور دکور سه طبقه ثابت در نمایش است نکات ویژه خودش را دارد، مخصوصا زمانی که اتاق راسکولنیکف را می‌دیدیم. چشم اندازی از اتفاقات بیرونی که هم‌اکنون در جامعه در حال رخ دادن است.

در نمایش «جنایت و مکافات» همه بازی‌ها متناسب است. شاید در این اجرا به دلیل طراحی صحنه و اقتباس ادبیاتی که صورت گرفته است، بازی بازیگران زیاد به چشم نیاید و فقط این بازی و حضور بابک حمیدیان بود که زیاد به چشم می‌آمد ولی در کل همه عناصر نمایشی در این کار رضا ثروتی به اندازه و به‌جا کنار هم قرار گرفته‌اند که یک اجرای خوب را ببینیم.

روزنامه‌نگار *