آیا اقدام ترامپ در کاهش احتمال جنگ اتمی با کره شمالی موثر بود؟

به گزارش ایسنا، پایگاه خبری نشنال اینترست در تحلیلی می‌نویسد: «دونالد ترامپ، رئیس جمهوری آمریکا آنچه را که به نظر غیرممکن می‌نمود، انجام داد و نخستین رئیس جمهوری آمریکایی شد که به کره شمالی قدم گذاشت. روز یکشنبه، ترامپ با کیم جونگ اون، رهبری کره شمالی در منطقه غیرنظامی شده مرز دو کره دیدار کرد و یک نشست یک ساعته با هم داشتند. آنها برای یک لحظه با هم از مرز عبور کرده و وارد کره شمالی شدند و برگشتند؛ همانطور که پیش‌تر مون جائه این، رئیس جمهوری کره جنوبی و رهبری کره شمالی انجام داده بودند. با این حال در حالی که بسیاری از منتقدان ترامپ می‌گویند این کار او چیزی جز یک عکس تبلیغاتی نبوده، این اقدام نمادین باعث کاهش تنش شده و واشنگتن و پیونگ یانگ وعده از سرگیری مذاکرات را داده‌اند.

چطور می‌توان زمانی که دو کشوری که از منظر تکنیکی برای قریب به هفت دهه در شرایط درگیری مسلحانه قرار داشته‌اند و حالا به دنبال مذاکره هستند را ستایش نکرد؟ دستکم در حال حاضر، به نظر می‌رسد که دولت ترامپ مدیریت تحقق هدف اولیه آمریکا را در نظر گرفته که ضامن عدم بازگشت به توقف و آن روزهای تاریک ۲۰۱۷ است. این جایگزین، خطر بروز یک جنگ ناخواسته را از بین می‌برد.

حقیقت تأسف بار این است که کیم جونگ اون سلاح اتمی دارد - مواد شکافت‌پذیر کافی برای تولید ۶۵ کلاهک اتمی - و بعید است که به این زودی ها از آن دست بکشد. متأسفانه موشک‌های بالستیک بین قاره‌ای پیونگ یانگ برد کافی برای رسیدن به ایالات متحده را هم دارند. اگرچه آمریکایی‌ها و سیاست‌گذاران باید به یاد داشته باشند که وضعیت کنونی روابط بین رهبران دو کشور -نامه نگاری بین ترامپ و اون - یک تحول بزرگ در مقابل تهدیدهای مشترک و توئیت "آتش و خشم" ترامپ است.

به جایگزینی برای دیپلماسی و اینکه تنش‌ها ممکن است ما را کجا ببرند فکر کنید. یک نبرد اتمی مخرب و ویرانگر که در آن میلیون‌ها تن می‌میرند، بیش از هر چیز دیگری ترسناک است و جلوگیری از درگیری باید هدف اولیه واشنگتن باشد. همکاری با کیم جونگ اون برای اجتناب از جنگ به این معنا است که هیچیک از طرف‌ها بر اساس منافع کشورهایشان آن را نمی‌خواهند. بهبود روابط، اجرای مکانیسم‌های کاهش تنش و تضمین خطوط باز ارتباط اضطراری، ضروری و قابل اجراست.

در حقیقت، یافتن راه‌های قابل قبول مشترک برای مدیریت بحران‌های آینده آسان‌تر از متقاعد کردن کیم جونگ اون برای دست کشیدن از تسلیحات اتمی است. واشنگتن و سئول منافع نظامی و اقتصادی برای پیونگ یانگ دارند -اقتصاد کره شمالی کوچک‌تر از ورمونت (ایالت آمریکا) است. کیم جونگ اون این را می‌داند و این را هم می‌داند که زرادخانه اتمی‌اش، حتی با وجود اینکه کوچک است، برای بازدارندگی آمریکا کافی است.

این را در نظر بگیرید که دولت‌های قبلی آمریکا با وجود آنکه استفاده از زور را برای انهدام برنامه اتمی کره شمالی مدنظر قرار دادند - و دولت باراک اوباما، رئیس جمهوری سابق آمریکا این را به عنوان یک اقدام احتیاطی در نظر داشت - اما تنها تصمیمش را داشتند؛ چون تلفات انسانی آن می‌توانست بسیار بالا باشد. تنها راهی که واشنگتن می‌تواند مطمئن شود تمامی موشک‌ها، بمب‌ها، راکتورها و تأسیسات تحقیقاتی تخریب شده‌اند، این است که نیروهای زمینی به منطقه اعزام کند و جنگی را که می‌تواند به تغییر رژیم بینجامد، به راه بیندازد. کیم جونگ اون نه تنها اجازه نمی‌دهد تسلیحات اتمی‌اش از دست برود، بلکه هر نوع از تسلیحات بیولوژیکی، شیمیایی یا رادیولوژی را که مخفی کرده، به کار می‌برد و شلیک می‌کند و باعث مرگ میلیون‌ها تن می‌شود.

از نقطه نظر پیونگ یانگ، برنامه اتمی‌اش از بروز جنگ جلوگیری می‌کند نه اینکه سبب آن شود. جنگ سرد بین شوروی و آمریکای مسلح به سلاح اتمی به صورت صلح‌آمیز بود - درگیری بین آنها به واسطه نیروهای نیابتی انجام می‌شد. امروز، بازدارندگی اتمی و داشتن قدرت تخریب تضمین شده مشترک هنوز مهم است. در حالی که پیونگ یانگ شاید نتواند آمریکا را به تخریب و انهدام کامل تهدید کند و فناوری شلیک کلاهک‌های اتمی خود را نیز تست نکرده است، اما این تهدید به درجه‌ای رسیده که مقام‌های دولت ترامپ باید دست به توقف آن بزنند.

نهایتاً، کیم جونگ اون تاریخچه جنگ‌های آمریکا در عراق و لیبی را مطالعه کرده و به این نتیجه رسیده که واشنگتن ترجیح می‌دهد تنها به دشمنان غیراتمی خود حمله کند. اما او این را هم می‌داند که افراد جنگ‌طلب حامی حملات محدود و نبردهای منجر به تغییر رژیم، چون جام بولتون، مشاور امنیت ملی آمریکا هنوز در واشنگتن و دولت کنونی آمریکا جایگاه زیادی دارند.

در نتیجه، کره شمالی با یک دو راهی امنیتی کلاسیک روبروست: کیم جونگ اون هرگز نمی‌تواند درباره تمایلات آمریکا مطمئن باشد و از طرفی هم باید همیشه در موضع دفاعی باشد.

از نقطه نظر واشنگتن، این بدان معناست که کیم جونگ اون را نمی‌توان برای دست کشیدن از سلاح اتمی‌اش مجبور کرد یا تحت فشار قرار داد. تاریخ اثبات می‌کند، هر قدر فشار بیشتری آمریکا بر کره شمالی اعمال کرده، این کشور بیشتر به سمت فشار دادن دکمه اتمی تحریک شده است. سیاست‌گذاران باید به این درجه از تشخیص برسند که رهبری کره شمالی همواره نگران امنیت خودش است و منتظر قدم بعدی واشنگتن است. بازگشت به تنش بسیار خطرناک است. هر دو طرف به هم بی اعتماد هستند و دائماً حرکات یکدیگر را رصد می‌کنند. یک حرکت اشتباه، یک تصادف و یک تفسیر اشتباه می‌تواند به تنش و در نهایت جنگ منتهی شود.

همه می‌خواهند روزی را ببینند که کره شمالی تمامی تسلیحات اتمی خود را منهدم کرده، در نتیجه ما باید شرایطی را برای همکاری در زمینه مدیریت بحران ایجاد کنیم پیش از آنکه کاری دیگر انجام شود. در این صورت، واشنگتن باید دفاتر ارتباطی را پیگیری کند و به توقف رزمایش‌های مشترک در مقیاس بزرگ در ازای تعلیق آزمایش‌های اتمی و موشکی کره شمالی و همچنین تداوم گفتگوها برای پایان جنگ دو کره ادامه دهد. ترامپ فرصت ایجاد صلح و اعتماد را در شبه جزیره کره دارد و با این کار احتمال بروز یک بحران را که از کنترل خارج می‌شود، کمتر می‌کند. این دقیقاً همان چیزی است که تمامی آمریکایی‌ها فارغ از حزب‌شان یا سیاست خاصی باید از آن حمایت کنند.»