افزایش بقای بیماران سرطانی با روش نوین ام. آی. تی

به گزارش ایسنا و به نقل از گیزمگ، "سیتوکین‌ها" (Cytokines) پروتئین‌های کوچکی هستند که نقش مهمی در ایمنی درمانی یا ایمونوتراپی ایفا می‌کنند، اما تاکنون برای استفاده مورد تأیید قرار نگرفته اند، زیرا پژوهشگران بر این باورند آنها سلول‌های سالم را سمی می‌کنند. طی این مطالعه محققان ام. آی. تی موفق به حفظ سیتوکین موجود در سلول‌های سرطانی شدند تا آنها را به پروتئین‌هایی که مانند چسب می‌چسبند متصل کنند.

سیتوکین‌ها دسته‌ای از مولکول‌های پروتئینی محلول در آب هستند که از یاخته‌های گوناگون و بیشتر در پاسخ به یک تحریک٬ ترشح می‌شوند و وظیفهٔ انتقال پیام بین یاخته‌ها را برعهده دارند.

سیتوکین ها به طور طبیعی در بدن هستند، زیرا سلول‌های ایمنی از آنها برای برقراری ارتباط با یکدیگر استفاده می‌کنند. در حالی که آنها به عنوان قاتل قوی سرطان شناخته شده اند اما مشکل این است که آنها بین سلول‌های سرطانی و سلول‌های سالم فرقی قائل نمی‌شوند. بنابراین محققان ام. آی. تی یک روش که مولکول‌ها را در توموری که به آن تعلق دارند، نگه می‌دارد، توسعه دادند. ایده آنها این بود که یک قفل چسب مانند ایجاد کنند که سیتوکینها را به بافت سرطانی متصل می‌کند و با انجام این کار دیگر آسیبی به سلول‌های سالم نمی‌رسد.

پس از انجام آزمایشات، پژوهشگران دو پروتئین که به عنوان دو بخش مکانیسم قفل عمل می‌کردند، یافتند. پروتئینی به نام "لومیکن" (lumican) انتخاب شده بود تا با سیتوکین ها همراه شود، زیرا این پروتئین به طرز قابل توجهی به کلاژنها متصل می‌شوند. کلاژن پروتئینی است که نسبت به سلول‌های سالم در تومورها فراوان است.لومیکَن (Lumican) یا "لومیکان" یا به اختصار "LUM" نام یک پروتئین ماتریکس برون‌یاخته‌ای است که در انسان توسط ژن "LUM" بر روی کروموزوم ۱۲ کُد می‌شود. کلاژن پروتئینی است که در محیط خارج از سلول‌های مختلف گونه‌های مختلف موجودات، وجود دارد. پروتئین کلاژن به صورت رشته‌های کلاژن مشاهده می‌شود.

در حالی که کلاژن در قسمت‌های دیگر بدن نیز وجود دارد، اما به گفته پژوهشگران این مسئله مشکلی در درمان به وجود نمی‌آورد زیرا بیشتر آنها در داخل تومور هستند و هنگامی که مولکول‌ها به طور مستقیم در ناحیه سرطانی تزریق می‌شوند این مولکول‌ها به نواحی دیگر بدن نمی‌روند.

محققان این درمان را با استفاده از دو سیتوکین، "اینترلوکین -۲ " (interleukin-۲) و "اینترلوکین -۱۲ " (interleukin-۱۲) (IL-۲ و IL-۱۲) بر روی موش آزمایش کردند. این مولکول‌ها با لومیکَن یا به تنهایی به یکدیگر متصل شدند و سپس به موش‌های مبتلا به بیماری ملانوما که سطح کلاژن نسبتاً پایینی داشتند تزریق شدند.

هنگامی که سیتوکین ها و لومیکن همراه با سایر روش‌های درمانی استفاده شدند، میزان بقای موش‌ها افزایش یافت و بیش از ۹۰ درصد از موش‌های آزمایشی زنده ماندند. پژوهشگران دریافتند حتی زمانی که درمان‌هایسیتوکین / لومیکن بدون هیچ گونه درمان دیگر مورد استفاده قرار گرفت، مشکل سمیتی وجود نداشت.