مداخله ترکیبی میتواند یک استراتژی نوآورانه برای کاهش رفتارهای کلیشهای کودکان اوتیسم باشد
کاشان ( پانا) - یافته های یک تحقیق بر فعالیت گروهی کودکان اوتیسم نشان داد که استفاده از مداخله ترکیبی میتواند یک استراتژی نوآورانه و ایدهآل برای کاهش رفتارهای کلیشهای در کودکان مبتلا به اختلال اوتیسم باشد.
نتایج تحقیق ثابت کرد که ترکیبی از فعالیتهای ادراکی- حرکتی همراه با مکمل ویتامین D تاثیرات دوچندانی بر کاهش رفتارهای کلیشهای کودکان مبتلا به اختلال اوتیسم در مقایسه با اثر هر کدام از مداخلات به تنهایی دارد.
رفتارهای کلیشه ای به عنوان یکی از اصلیترین علائم در افراد مبتلا به اختلال اوتیسم مطرح است که به نظر میرسد با هدف فراهم کردن درونداد حسی و به عنوان رفتارهایی ثابت، تکراری، غیرمنعطف، ناهنجار، خود تحریکی و بدون داشتن هدف خاصی که به صورت فراوان نیز انجام میشوند.
مطالعات انجام شده در زمینه فعالیتهای جسمانی، تاثیر اینگونه مداخلات را بر بهبود مهارتهای تحصیلی، عملکرد شناختی، مهارتهای اجتماعی، رفتارهای خود آزاری و پرخاشگری این کودکان مورد تایید قرار دادند. یکی دیگر از عواملی که میتواند در رشد کودکان نقش داشته باشد تأثیرات تغذیه ای است.
براساس مطالعات صورت گرفته کمبود ویتامین D در بروز اختلال اوتیسم در ارتباط است. زیرا مغز افراد مبتلا به اوتیسم به طور قابل توجهی غلظت پایین سروتونین در مقایسه با مغز سایر افراد نشان میدهد و یک رابطه معکوس بین غلظت سروتونین بالا در خون و انتقال عصبی سروتونرژیک کم در مغز افراد مبتلا به اختلال اوتیسم نشان داده شده است.
در افراد مبتلا به اوتیسم، کاهش بیشتر سروتونین مغز توسط کاهش حاد تریپتوفان تشدید میشود و علائمی مانند رفتارهای تکراری و الگوهای تشخیص چهره، نیاز مداوم به سروتونین در تعدیل این رفتارها را آشکار میسازد.
یافته ها نشان داد که کاهش قابل توجهی در رفتارهای کلیشهای کودکان ASD در سه گروه تجربی پس از پایان مداخلات ایجاد شد. رفتارهای کلیشه ای از سطح ابتدایی در گروه فعالیتهای ادراکی- حرکتی ۱۷ ٪ ، در گروه مکمل ویتامین D ۱۳ ٪ و در گروه ترکیبی ( فعالیتهای ادراکی- حرکتی و مکمل ویتامین D ) ۲۸ ٪ در بین شرکت کنندگان کاهش یافت.
نتایج همچنین نشان داد که، رفتارهای کلیشه ای در گروه ترکیب فعالیتهای ادراکی-حرکتی و مکمل ویتامین D در مقایسه به سه گروه دیگر به طور قابل توجهی بهبود یافت.
در ارتباط با تاثیر فعالیتهای حرکتی بر بهبود رفتارهای کلیشه ای کودکان مبتلا به اختلال اوتیسم چند مکانیسم میتوان بیان کرد. مکانیسم اول در ارتباط با شباهت فعالیتهای حرکتی و رفتارهای کلیشه ای میباشد. مطابق نظر برخی پژوهشگران، فعالیتهای جسمانی به عنوان یک ابزار کارامد، از طریق فراهم کردن بازخوردهای حسی مشابه اما به شیوهای مناسبتر در کاهش رفتارهای قالبی موثر است. بر اساس این توجیه حرکات کلیشه ای از طریق بازخوردهای حسی تولید شده پس از انجام این حرکات حفظ میشوند و این حرکات ممکن است با حرکاتی که بازخوردهای مشابهی را ایجاد میکنند جایگزین شوند و یا از بین بروند. بنابراین هر چه همپوشانی بین حرکات آموزش داده شده و حرکات قالبی بیشتر باشد، تاثیر این حرکات در کاهش یا از بین بردن حرکات قالبی بیشتر خواهد بود.
مکانیسم دوم را میتوان از دیدگاه عصب شناسی مورد بررسی قرار داد. مطالعات بر روی افراد مبتلا به اختلال اوتیسم سطوح غیر طبیعی انتقال دهندههای عصبی مانند سروتونین و دوپامین را در این افراد گذارش کرده اند. سروتونین به عنوان یک انتقا ل دهنده عصبی، نقش عمدهای در اوتیسم ایفا میکند. بر اساس مطالعات حیوانی، کاهش سروتونین باعث رشد بیش از اندازه قشر مغز و ویژگیهای رفتاری میشود، که شبیه به اوتیسم میباشد.
چنین نقص تکاملی در افراد مبتلا به اوتیسم نشان میدهد که غلظت ناکافی سروتونین از رشد طبیعی مغز در این افراد جلوگیری میکند. محققان همچنین نشان داده اند که اختلال در انتقال دهنده های عصبی مثل سروتونین و دوپامین در رفتارهای کلیشه ای کودکان مبتلا به اختلال اوتیسم نقش دارند. با این حال روشن شده است که شرکت در فعالیتهای جسمانی میتواند تاثیر قابل توجهی در سیستمهای دوپامینرژیک و سروتونینرژیک داشته باشد و در نتیجه باعث بهبود سنتز سروتونین و دوپامین شود و در نتیجه آن باعث بهبود نواقصی مانند کاهش رفتاهای کلیشه ای در کودکان مبتلا به اختلال اوتیسم شود.
در ارتباط با تاثیر مکمل ویتامین D نیز نتایج نشان داد که استفاده از مکمل ویتامین D ، باعث کاهش معنیداری بر رفتارهای کلیشه ای در کودکان مبتلا به اختلال اوتیسم میشود. بهبود در رفتارهای کلیشه ای در کودکان مبتلا به اختلال اوتیسم در تحقیق حاضر را میتوان از دو مکانیسم مورد بررسی قرار داد. مکانیسم اول در ارتباط با تاثیر مکملهای ویتامین D بر فعال شدن رو نویسی ژن سنتز کننده سروتونین در مغز، یعنی تریپتوفان هیدروکسیلاز ۲ ( TPH۲ ) و سرکوب رونویسی تریپتوفان هیدروکسیلاز ۱ ( TPH۱ ) در بافت خارج از سد خونی مغزی میباشد.
در افراد عادی TPH۲ از TPH۱ بیشتر است، اما در افراد مبتلا به اوتیسم TPH۱ به مقدار بیشتر وجود دارد که این افزایش TPH۱ خود باعث افزایش التهاب در دستگاه گوارش، ضعیف شدن سیستم ایمنی بدن، انتقال عصبی سروتونین کم و رفتار اجتماعی غیرطبیعی در این افراد میشود. بر اساس مطالعات حیوانی، موشهای فاقد نوع TPH۲ در سنتز سروتونین مغز معیوب بودند و علائم رفتاری مانند اوتیسم، از جمله اختلال در کنش اجتماعی و ارتباطات و تمایل به رفتارهای کلیشهای از خود نمایش میدادند.
در افراد مبتلا به اوتیسم نیز، کاهش بیشتر سروتونین مغز توسط کاهش حاد تریپتوفان تشدید میشود و باعث ایجاد علائمی مانند رفتارهای تکراری و الگوهای تشخیص چهره میشود، که نیاز مداوم به سروتونین در تعدیل این رفتارها را آشکار میسازد. با این حال در مطالعات تجربی اخیر مشخص شده است که ویتامین D میتواند سنتز و پاسخ به سروتونین را از طریق TPH۲ تنظیم کند، که این خود میتواند به بهبود نواقص در کودکان مبتلا به اختلال اوتیسم کمک کند.
در تحقیق حاضر نیز احتمالا استفاده از مکملهای ویتامین D ، سطوح TPH۲ را افزایش که این امر به نوبه خود باعث انتقال عصبی سروتونین بیشتر در مغز میشود و باعث بهبود علائمی مانند رفتارهای کلیشه ای در کودکان مبتلا به اختلال اوتیسم شده است.
مکانیسم دوم در ارتباط با نقش ویتامین D بر عوامل نوروتروفیکی میباشد. ویتامین D بر عوامل نورورترفیکی مانند NGF تاثیر گذار است و به نوعی عوامل نورورتروفیکی، هدف مستقیم گیرندههای ویتامین D میباشد. با توجه به اینکه تنظیم افزایشی میزان نوروتروفینها میتواند باعث بهبود یادگیری، حافظه، عملکرد شناختی و اختلالات عصبی شود، احتمالا افزایش سطوح عوامل نورورتروفیکی مانند NGF در تحقیق حاضر نیز پس از استفاده از مکملهای ویتامین D باعث بهبود یادگیری، عملکرد شناختی و اختلالات عصبی شده و در نتیجه آن رفتارهای نامناسب مانند انجام حرکات کلیشهای در آنها کاهش پیدا می کند.
به گزارش پانا، پژوهش تاثیر ترکیب دو مداخله ورزش (تمرینات ادارکی-حرکتی) و تغذیه (ویتامین D ) بر رفتارهای کلیشهای در کودکان مبتلا به اختلال اوتیسم توسط هادی مرادی وستگانی با همکاری احمد رضا موحدی عضو هیئت علمی دانشگاه اصفهان، مهدی سهرابی و حمید رضا طاهری اعضا هیئت علمی دانشگاه فردوسی مشهد و عزت خدا شناس عضو عیئت علمی دانشگاه پزشکی مشهد انجام شده و نتایج آن در مجله International Journal of Developmental Disabilities انگلستان منتشر شده است.
ارسال دیدگاه