غلامعلی جعفرزاده ایمن‌آبادی*
نیاز ساختار سیاسی کشور به مجلس سنا
آقای محمدرضا باهنر که از چهره‌های برجسته و مهم اصولگرایان هستند عنوان داشته‌اند: «خاستگاه مجلس این است که ۲۹۰ نماینده قسم می‌خورند حافظ منافع ملی باشند در حالی که ۱۰ نفر هم اینگونه نیستند. منافع ملی در مجلس صاحب ندارد. در تئوری می‌گوییم منافع ملی در راس امور است.» ایشان ۷ دوره نماینده مجلس بوده‌اند و اگر دیدگاه‌شان به مجلس تا این اندازه منفی است، چرا آن موقع که در مجلس بودند، کاری نکردند و حرفی نزدند؟ یعنی تازه متوجه این امر شده‌اند که تنها ۱۰ نماینده ملی فکر می‌کنند؟ باید گفت که خیر به این شکل نیست.
برداشت ایشان اینگونه است. در ضمن ساختار سیاسی مجلس فعلی به همین شکل مجلس است و افراد عمدتا از قبایل و اقوام و مناطق مختلف فرهنگی و قومی وارد پارلمان می‌شوند. این دسته از نمایندگان، نمی‌توانند فقط به قانونگذاری و نظارت که دو وظیفه اصلی نمایندگان است، بپردازند. باید به محل خود، شهر و روستای خود نیز توجه کنند و مشکلات و مسائل آن مناطق را حل و فصل کنند. اما واقعا منظور آقای باهنر مشخص نیست که آیا اغلب نمایندگان به دنبال کارهای شخصی خود هستند و یا در حال انجام کار به جای بخشداران، فرمانداران و استانداران نیز هستند؟
اما اینکه بیان شده ۱۰ نماینده به منافع ملی توجه دارند و «منافع ملی در مجلس بی‌صاحب است!» سخن درستی نیست. ساختار پارلمان در ایران به علت اینکه «مجلس سنا» وجود ندارد، نمایندگان بیشتر درگیر مسائل و مطالب آن محلی هستند تا مطالبات ملی. زیرا نمایندگان باید برای اخذ مجدد رأی، به همان مناطق و محل خود مراجعه کنند. بنابراین نماینده نمی‌تواند به مراجعات مردم محلی و حوزه انتخابیه خود بی‌توجه باشد، زیرا در صورت عدم توجه به مشکلات و مطالبات مردم منطقه خود، امکان رأی آوری مجدد را نخواهد داشت. ایراد ساختاری «محلی بودن» پارلمان در ایران، وارد است اما اینکه نمایندگان دلسوز منافع ملی نیستند، حرف درستی نیست. بنابراین ساختار مجلس به شکلی نیست که نماینده صرفا به امر قانونگذاری بپردازد و مباحث کلی کشور را مورد توجه قرار دهد.
اگر در نطق نمایندگان دقت شود، ملاحظه خواهد شد که حداقل ۳۰درصد نطق نمایندگان، ملی است تا منطقه‌ای و استانی. اما چون نمایندگان با ساختار کنونی، باید از منطقه و شهرستان خود رأی اخذ کنند، نمی‌توانند نسبت به آب و راه روستاها، وضعیت آموزشی و بهداشتی منطقه و مشکلات کوچک و بزرگ مردم بی‌توجه باشند. همه این‌ها باعث می‌شود که عمده مطالبات، عمرانی و توسعه‌ای مناطق و شهرستان‌ها باشد.
اما اگر قرار باشد ساختار بهتر و کارآمدتر شود و به مباحث کلان‌تر و مهم‌تری پرداخته شود، کشور نیازمند به «مجلس سنا» است. یعنی در جایی قانونگذاری صورت بگیرد و در تشکیلات بالاتری افراد حرفه‌ای‌تر و متخصص‌تر، به امور کلان کشور بپردازند. بنابراین باید منهای پارلمان به شکل فعلی، محلی باشد تا «خبرگان ملت» قوانین مهم‌تر و ملی را رسیدگی و به تصویب برسانند. در حقیقت اکنون مجلس شورای اسلامی، در مواردی نقش پارلمان‌های محلی را ایفا می‌کند. بنابراین در ساختار فعلی سیاسی کشور، کار نمایندگان مجلس صحیح است و پرداختن به امورات محلی و منطقه‌ای و حوزه‌های انتخابیه خود، امری قابل توجه و قابل انتظار است. اما نبود یک حس ملی در کلیت نمایندگان مجلس، سخنی ناصحیح است زیرا که در بسیاری از مباحث کلی، مجلس نشان داده که ید واحده است.
منبع:آرمان
* نماینده رشت در مجلس
ارسال دیدگاه