ایران و نظام؛ دو مفهوم هم‌مصداق

در توجیه این صورت‌بندی از «مسأله‌ ایران» هم می‌گویند که وقتی این اولویت‌بندی روشن شد، آن وقت برحسب این که ایران یا نظام را مقدم دانسته باشیم، باید برای حفظ آن از دیگری مایه بگذاریم و یکی را عنداللزوم فدای دیگری کنیم. این مغالطه خطرناک بر پیش‌فرضی فاسد استوار است. انگار اگر ایران و نظام در سطح تعاریف انتزاعی، دو مفهوم متمایز از یک‌دیگرند، مصداق هریک هم لزوما مستقل از مصداق دیگری است. و باز گویی در مقام سیاست‌ورزی عینی و عملی، در حال حاضر می‌توانیم از ایران بدون نظام سیاسی سراغ بگیریم، یا نظام سیاسی فعلی را فارغ از ایران بشناسیم.

در جهان واقع، نظام جمهوری اسلامی یکی از عناصر مقوم واحدی ملی است که الآن به آن ایران گفته می‌شود. علاوه بر این، جمهوری اسلامی در شرایط فعلی شرط بقای این واحد ملی است که نامش ایران است. در واقع، تنها قدرت عینی و واقعی و بالفعل که هم می‌تواند و هم می‌خواهد یکپارچگی ارضی و مرزی ایران را پاسداری کند، همین نظام سیاسی فعلی متکی بر همین ارتش و سپاه است.

هرچه از اقتدار و توان این نظام تراشیده شود، نه‌تنها صرف حفظ ایران نمی‌شود، بلکه به همان نسبت از امکان بقای ایران و یکپارچگی ارضی و مرزی آن کاسته می‌شود، و بالعکس. کشور در شرایطی است که بیش از هر زمانی دیگر پس از انقلاب و کمابیش مانند دوران دفاع دربرابر حمله عراق و متحدانش، ایران و نظام جمهوری اسلامی لازم و ملزوم یکدیگرند و بلکه به وضعیت دو مفهوم هم‌مصداق (co-existent) نزدیک می‌شوند.

منبع: آرمان

* فعال سیاسی