ساناز سماواتی: تولیدات تلویزیون انحصاری و در دست عده‌ای خاص است

نمایش «زمین مهربانی»، کاری از گروه هنری «نوشخند» به کارگردانی و تهیه‌کنندگی هومن حسین نژاد و بازی این هنرمند قرار است از ۱۰ مرداد لغایت ۱۹ شهریور هرشب ساعت هشت در فرهنگسرای ابن سینا اجرا شود.

ساناز سماواتی در گفت‌وگو با پانا درباره این نمایش گفت: «زمین مهربانی» رویکرد محیط زیستی دارد؛ در این کار مفاهیمی نظیر یوز ایرانی و مصرف بهینه انرژی به کودکان ارائه می‌شود؛ در واقع این نمایش، نمایشی موزیکال است و برای اولین بار است شاهد حضور بازیگران چهره در اجرا برای کودکان هستیم. کارگردانی و تهیه‌کنندگی این اثر را هومن حسین‌نژاد برعهده دارد و پریوش کامیار نویسنده آن است و علاوه بر من امیر زریوند، امیر پارسی، آرش نوذری، هومن حسین نژاد، فرهاد مؤمنی، پریوش کامیار، فائزه کامیاب، پریسا حسین نژاد،آزیتا اغریرث و نوشین نشاط در این کار به ایفای نقش می‌پردازند.

وی درباره فعالیت‌های اخیر خود در تلویزیون بیان کرد: این روزها درحال ضبط یک مینی سریال به کارگردانی محمدرضا چراغعلی هستم که قرار است از شبکه ۳ سیما پخش شود و همزمان با این کار مشغول بازی در یک سریال تاریخی به کارگردانی احمد کاوری نیز هستم. نقش من در مینی سریال آقای چراغعلی که کاری در ژانر طنز است نقش منشی شیطونی است که در جایگاه خود به نفع معاون و رئیس خود کار می‌کند

تولیدات تلویزیون انحصاری و در دست عده‌ای خاص

این هنرمند ضمن اشاره به این موضوع که بعد از چند سال بیکاری مجدد به عرصه بازیگری بازگشته است، بیان کرد: بیکاری معضلی است که تمام پیشکسوتان ما با آن روبه‌رو هستند. من بازرس انجمن بازیگران تلویزیون و سینمای ایران به ریاست آقای مشایخی نیز هستم و در این جایگاه با همکارانم بسیار در ارتباطم. امروزه تولیدات رسانه به صفر رسیده است و آنچه تولید می‌شود انحصاری و در دست عده‌ای خاص است و متأسفانه انتخابات نه تنها در مورد بازیگران بلکه در مورد صدابردان، مدیران تولید، نورپردازان و گریمورها وابسته به رابطه است. بسیاری از کسانی که متخصص این کار هستند خانه‌نشین هستند. من نیز شش سال خانه نشین بودم و هیچ کس از من نپرسید از کجا درآمد داشتی؛ ما هنرمندان بیمه و پشتوانه نداریم. تلویزیون و سینما انحصاری شده است و کسی که بخواهد بدون حاشیه باشد کم کار می‌شود.

مشکل اسپانسرها هستند

وی افزود: یکی از مشکلاتی که ما با آن مواجه هستیم مشکل اسپانسر است. از روزی که تلویزیون به تولید‌کنندگان گفت که برای تولیدات خود اسپانسر بیاورند و تنها پخش‌کننده شد دچار مشکل شده‌ایم. در سابق تلویزیون تهیه‌کننده بود و تکالیف همه مشخص بود و افرادی هم که انتخاب می‌شدند بر اساس توانمندی‌هایشان انتخاب می‌شدند اما امروز چون پای اسپانسر به وسط آمده و مسأله مالی بزرگ شده است هرکس که پول دارد تصمیم‌گیرنده است و می‌گوید چون من پول گذاشتم به طور مثال دخترخاله من باید فلان نقش را بازی کند و اصلاً به توانایی فرد و اینکه نقش متناسب با شخص باشد اهمیتی داده نمی‌شود.

سماواتی با اشاره به نقش رسانه در کاهش مسائل و مشکلات مربوط به بازیگران اظهار کرد: شغل من بازیگری است من سلبریتی نیستم. در دم از درد مردم و رنگم همرنگ مردم است. اما متأسفانه اکنون تعداد فالوور در فضای مجازی برای مردم اهمیت پیدا کرده است درحالیکه همین فرد که فالوورهای زیادی دارد اصلاً بازیگر نیست اما بیشتر از همه روی فرش قرمز می‌رود. وقتی این وضع را می‌بینی دلت به درد می‌آید از اینکه این همه هنرمند پیشکسوت ما با مشکلات معیشتی مواجه هستند، اجاره خانه ندارند، بیمه نیستند و یک عده نابازیگر سلبریتی می‌شوند. متأسفانه زندگی من از بچگی در راهروهای تلویزیون تباه شد اما امروز تلویزیون پشت من نیست. چرا من و امسال من باید شش سال در خانه بیکار بمانیم. من نه اهل حاشیه و نه اهل مهمانی شبانه هستم و اهل این هم نیستم که عکس‌هایم مادام در فضای مجازی پخش شود اما متأسفانه امروز می‌گویند باید دائم حاشیه داشته باشی و جلوی دید باشی تا موفق شوی. این موارد مشکلاتی است که اغلب ما هنرمندان قدیمی با آن دست به گریبان هستیم.

تولید سینما در سال چقدر است؟

وی در ادامه افزود: متأسفانه سینما هم وضع خوبی ندارد. من درگذشته در سینما کار می‌کردم اما روزی که برای تمدید کارت بازیگری به خانه سینما رفتم به من گفتند برای تمدید کارتت باید سه تا نقش یک امسال را بیاوری و سؤال من این است که تولید سینما در سال چقدر است و با این مافیایی که در سینما وجود دارد و نقش‌ها مابین آنها تقسیم می‌شود اصلاً مگر جایی برای کار کردن من و امثال من وجود دارد. و یک علامت سؤال بزرگ در ذهن من همیشه این است که چگونه است که بازیگران تلویزیون اگر بخواهند سینما کار کنند برچسب تلویزیونی بودن می‌خورند اما وقتی بازیگران سینما به تلویزیون می‌آیند در تلویزیون باز است و دستمزدهای نجومی می‌گیرند. به نظر من باید یکدست‌سازی شود و برای یک بازیگر فرقی نمی‌کند که با چه دوربینی کارش ضبط شود بازیگر بازیگر است و ارج و شأن او باید در همه جا حفظ شود. من در سال ۱۳۷۵ عضو خانه سینما شدم اگر همان زمان معرفت داشتند و اسم همه را برای بیمه رد می‌کردند خیلی‌ها مانند من اکنون سرگردان نبودند.