برای استاد بی بدیل جامعه شناسی و همراه بی نظیر حوزه زنان؛ زنده یاد دکتر قانعی راد

غروب و نزدیک افطار پیامی از یک آشنا دریافت کردم که برای سلامتی دکتر قانعی راد التماس دعا داشت، همراه با دعای افطار، برای این استاد عزیز و سایر مریضان آرزوی سلامتی کردم. درست دقایقی بعد از افطار که به سراغ شبکه های اجتماعی رفتم در کمال بهت و‌ ناباوری این خبر از جلوی چشمم رژه رفت: دکتر محمد امین قانعی راد، رییس سابق انجمن جامعه شناسی ایران هم آسمانی شد!

ناگهان خاطرات دور و نزدیک پشت سر هم به ذهن هجوم می آورند و با اینکه از شنیدن این خبر بسیار متاثر هستم، با مرور آن خاطرات بر آن‌ شدم دینم را به این همراه و یاور همیشگی حوزه زنان ادا کنم.

همکاری جدی و رسمی ما با استاد در دولت یازدهم به زمان ریاست دکتر صالحی امیری بر سازمان ملی اسناد و کتابخانه ملی ایران بر می گردد که به عنوان عضو شورای سیاستگذاری همایش ملی اعتدال، از نزدیک شاهد پیگیری و مدیریت مثال زدنی‌ایشان در برگزاری بهینه آن همایش بودم که بعد هم در برگزاری دومین همایش ملی اعتدال تحت عنوان«اعتدال، زنان و توسعه»سنگ تمام گذاشت و آثار به جای مانده از هر دو‌ همایش در قالب چندین کتاب مرهون تلاشهای بی شائبه و صادقانه ایشان است.

با کمال تاسف بعد از همایش دوم در جریان بیماری دکتر قانعی راد قرار گرفتم و جسته و گریخته جویای احوالش بودم تا اینکه در زمان برگزاری نشست تخصصی بین المللی«سیاستگذاری اجتماعی در حوزه خانواده در جوامع اسلامی؛الزامات و بایسته ها»که با حضور وزرای امور زنان کشورهای اسلامی در چارچوب رویداد مشهد، پایتخت فرهنگی جهان اسلام- ۲۰۱۷در ۷اردیبهشت۹۶در آن شهر برگزار شد، در اوج شیمی درمانی باز هم تنهایمان نگذاشت و به دادمان رسید و موضوعاتی که برای آن نشست پیشنهاد دادند، آنچنان اساسی و‌ کاربردی بود که محور بحث و تبادل نظر و هم اندیشی شرکت کنندگان گردید.

در شهریور ۹۶ به مناسبت روز بین المللی دموکراسی در نشستی با عنوان«صلح ، دموکراسی و حقوق شهروندی»که با مشارکت گروه جامعه شناسی صلح انجمن جامعه شناسی ایران، دانشگاه تهران، انجمن ایرانی روابط بین الملل و‌ کمیسیون حقوق بشر اسلامی شرکت کردم و‌ بعد از مدتها استاد را از نزدیک دیدم و گوش به سخنان راهگشایش سپردم.

اخیرا و حدود دو هفته قبل در جلسه شورای راهبردی سازمان اسناد و کتابخانه ملی هر دو مهمان سرکار خانم اشرف بروجردی بودیم و بعد از مدتها جویای حال استاد شدم.

برای نخستین کنگره جمعیت حمایت از حقوق بشر زنان که ۱۱خرداد برگزار شد شخصا دعوتنامه را برایشان ارسال کردم که در پاسخ چند علامت تشکر فرستاده بودند و من بی خبر از وخامت حال استاد، گذاشته بودم همین روزها با ایشان تماس گرفته و بگویم چقدر جایشان در کنگره خالی بوده!، غافل از آنکه بقول قیصر؛ ای دریغ و حسرت همیشگی، ناگهان چقدر زود دیر می شود...
حرفهای ما هنوز ناتمام...
تا نگاه می کنی وقت رفتن است...

روحش شاد و یاد و نامش جاودانه باد

* دستیار ویژه رییس جمهور در امور حقوق شهروندی