از او جز خوبی ندیدم

دکتر احمدی در حوزه و دانشگاه خوب درس خوانده بود و مهم‌تر اینکه دانشمندی به تمام معنا اخلاقی و دیندار بود اما اهل تظاهر نبود. در دانش و دانشمندی و حتی در کار فلسفه با اینکه جامع قدیم و جدید بود داعیه نداشت. طلب و جست‌وجوی علم و معرفت را هرگز رها نکرد. آخرین باری که ایشان را دیدم گفت آدم پیر که می‌شود تنبل هم می‌شود. یعنی متاسف بود که چرا مثل زمان جوانی که خستگی نمی‌شناخت نمی‌تواند کار کند. رسم این است که وقتی کسی از دنیا می‌رود با چشم‌پوشی می‌گوییم « انّا لانعلم منه الّا خیراً و انت اعلم به منّا». در مورد دکتر احمدی به جرات می‌گویم که جز خوبی و حسن نیت و قصد خدمت در کارها از او ندیده‌ام. دکتر احمدی یک دانشمند جامع بود. در تفسیر قرآن به دقایقی توجه داشت که اسلاف و معاصران کمتر به آنها التفات کرده بودند و البته شاگرد خاص و محرم و امین علامه طباطبایی و ویراستار تفسیر المیزان باید هم چنین دقت‌نظرهایی داشته باشد.

در فلسفه گرچه زیاد ننوشت اما آنچه نوشت، خوب نوشت. اصراری هم در چاپ نوشته‌های خود نداشت. ٥٠ سال پیش برای یکی از استادان مقاله‌ای به عنوان تکلیف کلاس نوشته بود. مقاله در باب اشعری و هیوم بود. استاد مقاله را شاید چون آن را تحقیقی یافته بود، به من داد که بخوانم. مقاله‌ای بسیار خوب بود و با اینکه مضمون آن همواره تا آخر عمر ذهن حضرت استاد را مشغول کرده بود تا آنجا که من می‌دانم هرگز آن مقاله یا صورت تفصیل‌یافته‌اش را چاپ نکرد.

تواضع دکتر احمدی مثال‌زدنی است. او مرد بزرگ و ساده‌ای بود. با صراحت سخنش را می‌گفت و هر چه می‌گفت از روی عقیده بود و البته شیرین‌زبان و خوش‌محضر هم بود. اکنون با درگذشت دکتر احمدی جامعه فرهنگی و دانشگاهی و البته حوزه علمیه قم و مخصوصا فرهنگستان علوم عضوی موثر و استادی را از دست داده است که به دشواری می‌توان نظیر و جانشینی برای او یافت. این ضایعه بزرگ را به همه صاحبان دانش و معرفت و دوستداران اخلاق و حقیقت و به‌خصوص به استادان و دانشجویان فلسفه و علوم انسانی و بالاخص به همسر و فرزندان گرانمایه‌اش که جناب آقای دکتر وحید احمدی مقدّم آنان است، تسلیت عرض می‌کنم. درود و رحمت خدا بر او باد که خوب و پاک زیست. اهل ریا و تظاهر نبود و همانطور زندگی و عمل کرد که می‌گفت و می‌اندیشید.

منبع: اعتماد

*فیلسوف و متفکر ایرانی و استاد بازنشستهٔ گروه فلسفهٔ دانشگاه تهران