خاطرات و اندیشه های ماندگار مسعود امامی؛ استاندار فقید قزوین

۹ خرداد سالروز عروج شهادت گونه مرحوم مسعود امامی استاندار فقید قزوین و همراهان ایشان در سانحه سقوط هلی کوپتر در بازدید از مناطق زلزله زده الموت می باشد که در گزارش ذیل بخشی از خاطرات شخصیت های حقیقی و حقوقی به همراه دیدگاه های استاندار فقید در محورها و موضوعات مختلف جهت آشنایی هرچه بیشتر و ادای دین به ایشان منعکس می شود:
قبل از همه پیام تسلیت مقام معظم رهبری مد ظله العالی به این مناسبت :
بسم الله الرحمن الرحیم
حادثه تاسف آور سقوط بالگرد حامل استاندار خدوم و متدین استان قزوین و معاون عمرانی استانداری و فرمانده نیروی انتظامی آن استان و بقیه همراهان ایشان را که برای انجام وظیفه وخدمت به مردم آسیب دیده از زلزله ،عازم منطقه ی زلزله زده بودند ودر این راه به لقای الهی شتافتند به خانواده های داغدارآنان و مردم مقاوم و متدین استان تسلیت می گویم و از درگاه ایزد متعال برای بازماندگان مصاب،صبر و اجر و برای آن عزیزان از دست رفته ، غفران الهی مسئلت می نمایم . سید علی خامنه ای ۱۱/۳/۸۳
خاطرات شخصیت ها از مرحوم امامی:
آیت الله محمدی تاکندی:
- آن قدر مردمی و بی‌آلایش بود که وقتی به نماز جمعه می‌آمد در محوطه‌ی حیاط با مردم می‌نشست و مقید نبود نزدیک محراب یا صف اول برود.
- آقای امامی هشیار و تیزبین و نکته فهم بود. در نخستین ملاقات با امام جمعه‌ی محترم قزوین هنگامی که سخن به تذکر و توصیه رسیده بود آقای باریک بین حفظه ا... در ضمن توصیه فرموده بود: رابطه‌ی خود را با علما و روحانیون شهر از جمله محمدی تاکندی - زیاد نمایید. بعد از آن ملاقات به منزل اینجانب تشریف آوردند. بنده هم توصیه نمودم و گفتم " رابطه‌ی با ما طلبه‌ها خیلی مهم نیست مهم رابطه با اما م جمعه است." آقای امامی به آقای امینی گفته بود: من خیلی شهرها رفته‌ام و چنین سخنی را در میان روحانیون نشنیده‌ام با این شیوه و روابط حسنه، قزوین علی‌القاعده آرامش دارد و جای ماندن خواهد بود و می‌توانیم در آن برای موفقیت برنامه‌ریزی کنیم."
سوسن ناظمی همسر موحوم امامی:
- خدمت آقا که رسیدیم، به آقا گفتند: آقا رهنمودی بفرمایید، مرا هدایت کنید، راهنمایی کنید. چه کنم؟ من مسئولیت این چنینی دارم؟ ایشان فرمودند: به خانواده جانباز بیش از اندازه توجه داشته باش. شهید، شهید شده است، رفته است، قبری دارد، شبهای جمعه می‌روند گریه می‌کنند تخلیه می‌شوند اما جانباز هر روز در پیش خانواده‌اش شهید می‌شود، او هر روز پیش خانواده‌اش در حال جان دادن است. زندگی او خیلی سخت است.
* وقتی خبر شهادت ایشان را اعلام کردند در عرض ۱۰ دقیقه احساس کردم دور و برم تمام اهالی قزوین بودند. یکی گفت: حضرت زینب فلان بود، گفتم من را با حضرت زینب مقایسه نکنید من ناخن شکسته حضرت زینب هم نیستم. حضرت زینب اگر مثل من امشب اینهمه یار و یاور داشت نمازش را نشسته نمی‌خواند. من امشب نمازم را ایستاده خواندم. یکی برایم قرآن خواند، یکی برایم این را گفت، من یک مقداری از روضه‌های خودم را خواندم، همه با هم صحبت کردیم. نمی‌شناختم، خیلی‌ها را نمی‌شناختم. اما احساس کردم تنها نیستم هیچکس را در قزوین نداشتم اما احساس نمی‌کردم کسی را ندارم، همه کس با من بودند. این را امامی ایجاد کرده بود نه من. خیلی خوش برخورد بود.
* هیچ وقت روی بداخلاقی را ما در خانه از ایشان ندیدیم. هیچوقت! من یاد ندارم که گاهی ایشان وارد خانه شده باشد و یک احساس مثلاً بدی داشته باشد، مثبت بود همیشه مثبت بود، گاهی اوقات ایراد می‌گرفتم می‌گفتم: خوب بودن همیشه هم خیلی خوب نیست، بیش از اندازه خوبی هم خیلی بد است. تو باید گاهی اوقات به ما بگویی این نه، آن نه، اینجا نرو، آنجا نرو، خانه اینطوری است. خانه آنطوری است. خانه باید آنطوری باشد. اصلاً اهل این چیزها نبود، اصلاً دنیایی نبود، به فکر مال و منال دنیا نبود.
-* یادم هست روزی تعریف می‌کرد زوج جوانی پیش ایشان آمده بودند ایشان بلند شده بود جلوی پای این زوج جوان، این زوج جوان فکر کرده بودند امامی فقط برای مثلاً انسان‌های بخصوصی بلند می‌شود. قزوینی‌ها هم رسم بر این دارند، وقتی یک انسانی که بالاخره سن و سالی بیشتر از خودشان داشته باشند می‌گویند ما در این حد نیستیم، مثل‌های زیبایی به این شکل داشتند به امامی گفته بودند ما در این حد نیستیم آیا شما برای دیگران هم بلند می‌شوید؟ ایشان گفته بودند: آری. من همیشه در حال بلند شدن برای انسان‌های محروم و ستمدیده‌ی جامعه هستم. گفت یک تلویزیون می‌خواستند، یک تلویزیون به ایشان دادم، سوال کردم یخچال هم دارید؟‌ گفتند نه، یخچال هم نداریم، گفتم خوب این هم یخچال ... خوشحال، سرزنده، سرحال از دفتر بیرون می‌رفتند. خودش هم احساس خوشحالی می کرد، خیلی خوشحال بود، خیلی خوشحال بود. البته از جیب خودش نبود، از بیت المال بود اما بیت‌المالی که حق مردم ستمدیده بود.
مادر شهید عباس بابایی:
وقتی خبر سقوط هلی کوپتر استاندار را از تلویزیون شنیدم یک لحظه خانه بر روی سرم چرخید و هیچ نفهمیدم ،چرا که با از دست رفتن استاندارمان، یک بار دیگر شهادت عباس برایم تداعی شد.
مجید وفاپور مسئول دفتر وقت مرحوم امامی:
نخستین روزی که ایشان به قزوین آمده و به اتفاق خانواده در میهمانسرای استانداری ساکن شدند، بنده برحسب وظیفه برای شام سفارش غذا دادم که البته ایشان اصرار بر ساده بودن و کم بودن غذا داشتند. صبح روز بعد که به دفتر آمدند و به بنده فرمودند: مبلغ غذا چقدر شد؟ و به اصرار مبلغ غذای شب گذشته را پرداخت کردند و از همان روز در خانه‌ی سازمانی پشت دفترشان ساکن شده و به زندگی معمولی خود پرداختند. ایشان در رعایت حقوق و مسایل بیت‌المال بسیار حساس بوده و دقت بسیاری در این مورد داشتند.
کریم حبیبی انبوهی مسئول وقت روابط عمومی استانداری:
- چند روزی از حضور آقای امامی در استانداری نگذشته بود که ضمن دیدار با ایشان از وی خواستم دیدگاه‌های خود را درباره روابط عمومی و انتظاراتش را برایم تشریح کند. آن مرحوم پس از بیان نقطه نظرات خود گفت: " مهم نیست ما چه می‌گوییم. ببنید مردم چه می گویند؟" آنگاه ادامه داد: " تا زمانی که کاری برای مردم نکرده‌ایم لازم نیست هیچ خبر، گزارش، فیلم و عکس تهیه شود. "
- در روز واقعه به یکی از دور افتاده‌ترین روستاهای استان در بخش رودبار الموت به نام " اواتر" رفتیم که فقط ۳ پیرمرد و چند زن و دختر بودند. اهالی روستا نگران بازسازی خانه‌هایشان بودند و او در پاسخ می‌گفت: بازسازی خانه‌هایتان مشکلی نیست ما بیشتر نگران خودتان بودیم و آمده‌ایم حال خودتان را بپرسیم، ... ما مخلص همه‌ی شما هستیم و با کمک شما خانه‌هایتان را می‌سازیم " آن روز او مرتبا در پاسخ اهالی روستاها ای جمله را تکرار می‌کرد" ما مخلص همه‌ی شما هستیم. "
مصطفی صالحی مسئول وقت دفتر مرحوم امامی:
شبی که هوا بسیار سرد و برفی بود در ساعت ۱:۳۰ بامداد از دفتر با منزل تماس گرفتند و گفتند به دستور آقای استاندار به اداره بیایید. به اداره آمده و خدمت ایشان رسیدم و متوجه شدم پیگیر نامه‌ی مربوط به یکی از وزارتخانه‌ها هستند. وقتی سابقه را تقدیم کردم گفتم: جناب آقای استاندار مگر فردا صبح تهران تشریف نمی‌برید؟ گفتند: چطور؟ گفتم: الان خیلی دیر وقت است. با تعجب به ساعت نگاه کرد و با خنده‌ای گفت: ساعت مچی من ساعت ۱۱ شب است. در صورتی که ساعت ۱:۴۵ بامداد بود. با لبخند محبت آمیز عذرخواهی و تشکر کردند. البته حضور ایشان در دفتر تا پاسی از شب برای رسیدگی به کارها همیشگی بود. آن مرحوم با توجه به حجم زیاد کارهای روزانه معمولاً کارهای جاری و بررسی کارتابل نامه‌ها را به شب‌ها موکول می‌کردند که این کار تا نیمه‌های شب به طول می انجامید.
احد چگینی بخشدار وقت مرکزی تاکستان:
قرار بود راس ساعت ۸:۳۰ صبح در جلسه‌ی بخشدارن و دهیاران که به دعوت معاون عمرانی استاندار مهندس بیات و سخنرانی معاون عمرانی وزیر کشور - مهندس مقیمی - در سالن اجتماعات جهاد کشاورزی برگزار می‌شد شرکت کنیم. شهرام احمدپور - بخشدا کوهین - زنگ زد و گفت: جلسه به خاطر وقوع زلزله برگزار نخواهد شد. با هم قرار گذاشتیم که به اتفاق سایر بخشداران قزوین به منطقه‌ی زلزله ‌ی الموت اعزام شویم، من همراه با شهرام و علی طاهرخانی بخشدار مرکزی قزوین، سیاوش طاهرخانی - شهردار سابق محمدیه - ساعت ۹ صبح به منطقه‌ی الموت اعزام شدیم. ساعت ۱۱:۳۰ به معلم کلایه - مرکز بخش الموت - رسیدیم. یک راست رفتیم بخشداری. گفتند: مهندس امامی - استاندار - همراه با فرماندار جلال الدین شرفی و آقاعلی - بخشدار الموت - با هلی‌کوپتر به منطقه اعزام شده‌اند. ما هم به اتفاق دوستانی که از قزوین آمده بودیم به گازرخان رفتیم. در این روستا حدود ۲۵۰ واحد مسکونی صدمه دیده بود. اما خسارت ۱۰۰ درصدی و عمده به هشت واحد وارد شده بود دو نفر از اهالی هم کشته شده بودند: یک زن و یک مرد. بعد از گازرخان به سمت قلعه‌ی تاریخی حسن صباح حرکت کردیم. خوشبختانه قلعه آسیب چندانی ندیده بود. پس از بازدید از چند روستا به بخشداری برگشتیم. فرماندار و بخشدار و چند نفر از مسئولین برگشته بودند. ما به سالن اجتماعات بخشداری رفتیم. استاندار نبود. آقا علی گفت: آقای استاندار برای بازدید چند روستای صعب‌العبور که هنوز راه آنها باز نشده است می‌خواهد به این مناطق پرواز کند و منتظر من است.
پس از صرف ناهار و خداحافظی با فرماندار به سوی رازمیان - مرکز بخش رودبار شهرستان - حرکت کنیم. حالا مرادی یکی از همکاران استانداری هم با ما همراه شده بود. به رازمیان که رسیدیم به بخشداری رفتیم. مهندس گروسی - بخشدار رودبار شهرستان- از عدم امدادرسانی مطلوب به این بخش گلایه داشت. نشستیم برایمان چای و میوه آوردند من که نمازم داشت قضا می‌شد، وضو گرفتم تا نماز بخوانم نمازظهر را خوانده بودم داشتم نماز عصر را شروع می‌کردم که احمدپور سراسیمه به نمازخانه آمد و گفت: هلی‌کوپتر استاندار سقوط کرده است. ساعت ۱۶:۱۵ بود. باورم نمی‌شد بلافاصله به منطقه تنوره و سیمیار و مارلیکین حرکت کردیم. خودم پشت فرمان نشستم. اصلا نمی‌دانم چطوری این مسیر را طی کردم. در طول مسیر مدام با محافظ استاندار با بی‌سیم تماس می‌گرفتیم یک لحظه صدای سروان اترک - محافظ استاندار - را که از طریق بی‌سیم شنیدیم خوشحال شدیم که استاندار زنده است. اما غافل از اینکه استاندار در هلی‌کوپتر شماره‌ی یک بوده و اترک در هلی‌کوپتر شماره‌ی دو .ساعت ۱۷ به منطقه‌ی سانحه رسیدیم: روستای زیبا و سرسبز مارلیکین. از اهالی محل دقیق سقوط را جویا شدیم ته دره را نشان دادند و گفتند: بقیه‌ی مسیر را که ۷ کیلومتر است باید پیاده‌روی کنند. با سایر همراهان مسیر سنگلاخی و صعب العبوری را طی کردیم. مسیری با شیب‌ نسبی ۶۵ الی ۷۰ درجه. محل سقوط، پایین دره در کنار رودخانه شاهرود بود. به هر زحمتی که بود خودمان را به آنجا رساندیم. اترک را دیدم که زانوی غم بغل گرفته بود. پرسیدم: چطوری اتفاق افتاد؟ گفت: " ما پس از بازدید از روستاهایی که هنوز راهشان باز نشده بود- مانند آوه - به بخشداری برگشتیم. آقای استاندار همراه با معاون عمرانی - مهندس بیات، سردار فعال فرمانده نیروی انتظامی استان، سرهنگ سلیمانیان جانشین لشگر ۱۶ زرهی و سه خلبان و دو خبرنگار صدا و سیمای قزوین -ابوالفضل رجبی و محمود صلاحی - جمعاً ۹ نفر سوار این هلی‌کوپتر شدند. هلی‌کوپترها بلند شدند. چند دقیقه بعد، پس از عبور از شاهرود دیدم کمک خلبان ما دارد با دست به سرش می‌کوبد و به پروانه‌های هلی‌کوپتر اشاره می کند ما همه اشهد خود را گفتیم فکر کردیم هلی‌کوپتر ما را می‌گوید، اما کمک خلبان، هلی‌کوپتر جلویی را نشان داد و ما فهمیدیم منظورش هلی‌کوپتر استاندار است، برگشتیم و دیدیم که هاله‌ای‌ از دود منطقه را فرا گرفته است.
هلی کوپتر، من و حبیبی - مسئول روابط عمومی استاندار - و فرامرزی خبرنگار هفته نامه حدیث قزوین و دو نفر از بچه‌های صدا و سیما را پیاده کرد و خودش برای آوردن نیروی کمکی به مقرش برگشت."
پس از صحبت با اترک از یکی از اهالی نحوه سقوط را پرسیدم گفت: " من داشتم آبیاری می‌کردم یک دفعه دیدم چیزی شبیه پره از هلی‌کوپتر جدا شد. بعد شعله‌ای از داخل آن به بیرون آمد و هلی کوپتر ۵-۴ بار دور خودش چرخید و یک دفعه خورد به کوه و منفجر شد..."
پیرمرد را که با هق هق گریه می‌کرد، رها کردم. از داخل باغ گیلاس رد شدم ما اولین گروه امدادگر بودیم که پس از افراد بومی به منطقه رسیده بودیم هنوز بوی انفجار همراه با بوی سوختگی گوشت، پوست و مو ... به مشام می‌رسید. اهالی قبل از ما جنازه‌های نیم سوخته را با خاک خاموش کرده بودند. بدن‌های سوخته و تکه تکه شده که اصلاٌ قابل شناسایی نبود. اما من صلاحی را شناختم چون هیکلش درشت بود کمتر سوخته بود و بدنش بیشتر قابل شناسایی بود. من از پشت گردنش شناختمش. آخر صلاحی دوست من بود. به سراغ جنازه‌ها رفتیم. اصلاً نمی‌شد تشخیص داد که کدام جنازه مال کیست؟ از تکه‌های لباس خلبانان و سلاح کمری سردار فعال و پوتین سوخته شده که یک پای قطع شده، جنازه سرهنگ ارتش در آن بود. این پنج نفر را شناسایی کردیم. صلاحی را هم از قبل شناسایی کرده بودیم مانده بود سه جنازه‌ی دیگر که متعلق به استاندار و بیات و رحیمی بود. آنها را نتوانستیم شناسایی کنیم.
به خودمان آمدیم دیدیم ساعت ۶:۳۰ بعدازظهر است. به آقای فرماندار گفتم که احتمالا کس دیگری به غیر از ما نیست دارد شب می‌شود نیروها را بسیج کنیم. خودمان جنازه‌ها را بالا بیریم. سریعاً جلسه‌ای سرپایی تشکیل دادیم. اهالی هم بودند. رئیس آموزش وپروش رازمیان شیخ خطیب امامقلی و احمدی رئیس شورای بخش رودبار شهرستان و دو نفر امدادگر هلال احمر و تعدادی از بچه‌های نیروی انتظامی را بسیج کردیم. عمامه‌ی شیخ خطیب را به چند کفن تبدیل کردیم. اهالی هم چهارپا و پتو آورده بودند با هر زحمتی بود جنازه‌های تکه تکه شده را داخل گونی و پتو گذاشتیم. همه حالشان به هم می‌خورد. سربازهای نیروی انتظامی حالت تهوع داشتند. واقعاً صحنه‌های تلخ و تکان دهنده‌ای بود. با بی‌سیم به آهنی رئیس حوادث غیرمترقبه استان - که در بالای کوه ایستاده بود اقلام مورد نیاز را اعلام می کردم. تنها چیزی که مورد نیاز بود و من مدام از طریق بی‌سیم اعلام می‌کردم پتو بود و چهارپا . اهالی قاطر نداشتند. مجبور بودیم جنازه‌ها را با الاغ به روستا منتقل کنیم. هر جنازه‌ای را داخل پتو می‌گذاشتیم و بسته‌بندی می‌کردیم به داخل باغ می بردیم تا یک جا بار الاغ ها کرده و به صورت کاروانی حرکت کنیم. حالا دیگر شب شده بود آخرین جنازه را که به باغ آوردیم من که از شدت خستگی دیگر توان حرکت نداشتم یکباره از سراشیبی به داخل باغ سقوط کردم. پایم ورم کرده بود نمی توانستم پایم را تکان بدهم درد عجیبی داشت به هر زحمتی بود خودم را به جنازه ها رساندم. آنها را یک به یک روی الاغ ها گذاشتیم و محکم بستیم. اهالی می گفتند احتمال حمله گرگ ها هم وجود دارد. سه نفر از یگان ویژه با اسلحه ی کلاش کاروان را همراهی می کردند. آخرین جنازه ها را که سوار کردیم کاروان به راه افتاد. من نمی توانستم پایم را تکان بدهم. سروان امانی - رئیس کلانتری رازمیان - زیر بغل مرا گرفته بود. یک کیلومتر را همین طوری به هر جان کندنی بود آمدم تا این که یکی از اهالی که به کمک ما آمده بود مرا سوار الاغش کرد، به راه افتادیم. واقعاً فضای رعب آوری بود. هوای تاریک؛ نفس نفس الاغ هایی که جنازه های سوخته شده را حمل می کردند و چک چک خون لخته های جنازه ها و ... ۲ ساعت تمام طول کشید تا توانستیم به روستا برسیم. جنازه ها را به آمبولانس منتقل کردند. ما دیگر کارمان تمام شده بود.
دیدگاه های مرحوم امامی در زمینه مسائل اجتماعی، اقتصادی، سیاسی و فرهنگی:
رسانه های جمعی و مطبوعات:
- خوشبختانه می توانم گویم که زبان مطبوعات قزوین نشر فرهنگ است و نه زبان تهاجم و این خود حسنی است که باید آن را بیشتر تعمیم و گسترش داد. این زبان در مطبوعات هم کمک کننده به توسعه ی فرهنگی اصلاح طلبانه ای است که ما دنبال می کنیم و هم در ایجاد ارتباط مناسبت تر با مسئولین و کمک به مسئولین برای استفاده از افکار عمومی مردم موثر است.
- مطبوعات به عنوان پیشتازان عرصه ای هستند که در مقابل هجوم دیکتاتور مابانه ی اجبار، به جای اقناع قرار دارند و اعتقادم این است که بالاخره با توجه به وظیفه و رسالتی که مطبوعات بر عهده دارند، دو بحث در مطبوعات مهم است: یکی اطلاع رسانی صادقانه، شفاف و منصفانه و در عین حال همه جانبه گر به مردم، چون اگر یک جانبه به قضایا نگاه کنند، دچار تندروی هایی بشوند که منطق و خرد در پشت آن نباشد و جامعه را به سمت و سویی حرکت بدهند که توقعات را در یک بعد افزایش بدهند - بدون این که به ابعاد مختلف مسائل اجتماعی، سیاسی و اقتصادی توجه بشود - خطرناک است. و دیگری پرهیز از انعکاس و انتشار مطالبی که شائبه ی وامداری مطبوعات نسبت شخصیت های حقیقی و حقوقی را در جامعه ایجاد بکند. این دقیقاً باعث بی اعتمادی جامعه به مطبوعات می شود. مطبوعات ما باید مستقل به عنوان احرار جامعه به ذکر مسایل و مطالبشان بپردازند چون آن چیزی که واقعاً باید به آن بپردازیم، فرهنگ نقدپذیری در بین همه ی آحاد جامعه است،
دین ، جوانان و حکومت دینی:
لازمه ی استقبال و گرایش جوانان به دین، تصویر کردن چهره ای زیبا، مطلوب و جذاب از دین در جامعه است... مطمئناً زمینه ی بندگی و عبودیت، یک رابطه ی عاشقانه بین انسان و خداوند است. یک رابطه عاشقانه ی بین انسان و مکتب حیات بخش الهی است و این رابطه عاشقانه ی ایجاد نمی شود مگر به جهت کششی از طرف معشوق و ایجاد زمینه های این رابطه. ما به عنوان کارگزاران و مدیران جامعه اسلامی باید به این نکته توجه داشته باشیم، که ایجاد این زمینه و بستر مناسب برای ارتباط عارفانه بین معبود و بنده این است که ما چهره ای از دین و از مکتب تصویر کنیم، که برای دنیا و نسل جوان جذاب باشد.
ما به عنوان متولیان امور اجرایی در حکومت دینی، وظیفه مان این است که زمینه را برای عرضه ی آرا اندیشه ها و افکار مختلف فراهم کنیم و مسیر را برای انتخاب آگاهانه و آزادانه ا مردم و نسل جوان در جامعه ایجاد کنیم و اعتقاد داریم چون دین و مکتب ما از منطقی قوی و معارفی غنی برخوردار است و انسان اصولاً فطرت گراست، بر مبنای حرکت به سمت فطرت، وقتی که همه ی آرا و عقاید عرضه شود، بهترین را انتخاب خواهد کرد و اکثریت جامعه، بهترین را بر می گزینند.
رهبر معظم انقلاب ما به قشر جوان به عنوان قشر پرسشگر این زمینه را می دهند که بیایند سوالات خودشان را در هر زمینه ای در حضور خود ایشان طرح کنند. اینها حرکت سمبلیک است. یعنی وقتی رهبر انقلاب اجازه می دهند جمعی از جوانان با دیدگاههای مختلف در حضور ایشان نکاتی که دارند، پرسشهایی را که در ذهن دارند، مطرح کنند و به آنها پاسخ داده بشود. قطعاً مدیران ما در سطحی گسترده تر باید به این حرکت تأسی بکنند. جامعه ی ما باید، جامعه ای باشد که همه ی جوانان و اقشار مختلف با دیدگاههای متفاوتی که دارند، بیایند پرسشهای خود را طرح کنند و جامعه امکان و زمینه پاسخگویی به آن ها را فراهم کند چون ما معتقدیم دین و مکتب ما پاسخگوی همه نیازهای انسانی است، قطعاً از بین آرا، افکار و اندیشه های مطرح شده، عامه و اکثریت جامعه بهترین را انخاب خواهند کرد. این وظیفه ای است که به دوش حکومت دینی و کارگزاران نظام اسلامی است و می بینیم .
قانون اساسی، آزادی بیان و کرامت انسانی:
مبنای انقلاب ما، همین بود که مردم آزادی های خودشان را در قالب مفاهیم دینی مطالبه می کردند. همه ی اینها امروز در قالب قانون اساسی متبلور شده است و بر همین اساس است که ما باید توجه مان را به مردم، جوانان و اقشار مختلف اجتماعی، به عنوان پاسخگویان به نیازهای آنها و فراهم آورنده ی زمینه ای برای عرض اندام، ارائه تفکرات و بینش های آنها، فراهم کنیم.
مطمئنا" آزادی و حق انتخاب افراد اولین نیاز جامعه و اولین مطالبات مردم در عرصه های مختلف بوده و هست و ما نمی توانیم بدون توجه به آزادیها و کرامت انسان بپردازیم، برای این که اگر ما به آزادی های مصرح و قانون اساسی برای جامعه و انسان توجه نداشته باشیم، حکومت به یک سمتی می رود که مطمئناً همه ی عرصه های مختلف در اختیار کسانی خاص قرار خواهد گرفت مردم هیچ نقشی را در آینده نخواهند داشت. و ما را به همان سمت و سویی خواهند بود که سال ها با طراحی و برنامه ریزی خارج کشور و داخل بردند و این که تأکید می شود بر توسعه ی متوازن و پایدار و همه جانبه، یقیناً در مرحله اول، ارزش ها و کرامت های انسانی است که باید مدنظر قرار بگیرد.
آنهایی که آرا مردم و نظرات مردم را بر نمی تابند باید بدانند که اگر رأی و نظر مردم بر مبنای سلایق آنها نبود نمی بایسد آرای مردم را غلط بپندارند. مردمی که به تعبیر حضرت امام از مردم زمان حضرت رسول (ص) برتر و بهترند. این مردم آرا و نظراتشان کتکی بر آرا و دیدگاههای مترقیانه ی اسلامی است و این آرا مردم قابل تقدیر، احترام و تبعیت است.
برنامه ریزی و توسعه:
نکته می خواهم به آن اشاره کنم، ضرورت توجه به برنامه ریزی و توسعه ی آینده ی استان است. متأسفانه ما این نقیصه را در همه جا داریم، که برنامه ریزی هایمان مبتنی بر یک الگوی مشخص توسعه نیست و می بینیم در یک جایی از صنعت رشد کرده ایم اما به کشاورزی، مسائل فرهنگی، خدمات و بازرگانی توجه نشده است. در یک جایی می بینیم کشاورزیمان رشد پیدا کرده است اما صنعتی که پشتیبان این بخش باشد، وجود ندارد. در یک جایی بازرگانی و پیله وری گسترش پیدا کرده، اما صنایع و کشاورزی مغفول باقی مانده است. در استان قزوین که بحمدا... همه ی این مواهب الهی وجود دارد - هم زمینه برای گسترش صنعت، هم زمینه برای توسعه ی کشاورزی، هم ابزار گردشگری و توسعه فضاهای فرهنگی و گردشگری و هم زمینه برای خدمات بازرگانی داریم - می بینیم که در بعضی از این زمینه ها رشد مناسب استان را نداشته ایم. ما در صدد این هستیم که بتوانیم در استان، یک طرح جامع توسعه تدوین بشود که بر مبنای آن، نقش کشاورزی، صنعت، فرهنگ، گردشگری، بازرگانی و همه اینها مشخص باشد و هر کدام به نسبت سهمی که می توانند در توسعه استان داشته باشند، نقش ایفا کنند. این می طلبد که نگاه همه ی ما به عنوان مدیران دستگاههای اجرایی، نگاه توسعه ای اشد. یک نگاه جامع نگر به مسائل استان باشد و این دیدگاه را در درون دستگاه اجرایی تقویت کنیم.
مرم سالاری ، همدلی و عدالت محوی:
- لازمه پشتیبانی و حمایت مردم از نظام و حکومت اسلامی خود ساخته شان بیش از گذشته همدلی و اعتمادسازی در بین مردم و حکومت است و باید از هرگونه حرکتی که بین مردم و نظام و حاکمیت شبهه ی شکاف ایجاد می کند پرهیز شود. هر اقدامی که موجب بی اعتمادی مردم به نظامشان شود قطعاً از جانب مردم مطرود است. و این موضوع چه در مسایل رفاهی و چه در مسایل سیاسی و چه در مبارزه با مفاسد اقتصادی و اجتماعی باید رعایت شود و مردم باید احساس کنند چه در استان و چه در سطح کشور، مردم سراسر کشور اعم از شهری، روستایی، عشایر و ... همه برای مسئولین یکسانند و عدالت در همه جا رعایت خواهد شد.
* مبادا خدای نکرده مردم احساس کنند در بحث مبارزه با مفاسد اقتصادی و اجتماعی با عده ای برخورد می شود و عده ای در حاشیه ی امن قرار می گیرند. یقیناً گسترش عدالت و نگاه عادلانه به مردم و نگاه عادلانه در برخورد با مفاسد اجتماعی موجب گسترش اعتماد به این نظام و حمایت همه جانبه ی مردم از نظام اسلامی خواهد شد.
* ایجاد اعتماد بین نظام، دولت و مردم صرفاً بر مبنای شعار امکان پذیر نیست. تقویت بنیان های اعتماد بین مردم و حکومت از طریق پاسخ منطقی به مطالبات مردم و توجه به نظرات، سلایق و دیدگاههای عمومی در برنامه ریزی های حکومتی است.
* یکی از ضرورت های شرایط کنونی این است که سعی شود همه نیروهای درون نظام و همه نیروهای وفادار به اسلام و معتقد به انقلاب و قانون اساسی به صورت منسجم و در کنار هم و با حفظ و رعایت سلایق مختلفی که قطعاً وجود دارد حفظ شوند. خدای نکرده با حرکت هایی که ناآگاهانه یا آگاهانه ممکن است صورت بگیرد سعی نشود نیروهای درون نظام را به واگرایی سوق دهیم. ضرورت گسترش همگرایی در بن مردم و بخش ها و گروه های مختلف سیاسی - اجتماعی و فرهنگی بیش از پیش احساس می شود. نباید با انگ زدن ها و کنار گذاشتن سلایق مختلف و برخورد نابجا با دیدگاههای مختلف در مجموعه نیروهای درون نظام باعث شد که همین نیروهای درون نظام به واگرایی برسند. یقیناً اختلاف سلایق و دیدگاهها وجود دارد. ولی آنهایی که به مجموعه نظام به اسلام، به قانون اساسی اعتقاد دارند باید به وحدت و وفاق ملی بیاندیشند و تلاشی در جهت حذف آنها صورت نگیرد. اگر کسی در اینجا از بنده به عنوان یک استاندار خوشش نیاید این دلیل نیست که حتماً به دولت اعتقادی ندارد و یا ریاست جمهوری را قبول ندارد. هر چند بنده به عنوان نماینده دولت در استان هستم و یا اگر از فلان آقا خوشش نیامد این دلیل نیست که نظام و یا انقلاب را قبول ندارند و عدم پذیرش دیدگاه و یا نظر یک فرد ولو یک مسئول به معنای عدم پذیرش نظام، انقلاب و درون نظام نخواهد شد.
* اصولاً تهدیدات خارجی بر مبنای احساس عدم تفاهم در داخل کشور، شکاف در وفاق عمومی و ایجاد شکاف در بین مردم و حاکمیت صورت می گیرد و لذا یکی از مسایلی که باید به جد به آن پرداخت بحث رفع مشکلات داخلی، ایجاد تفاهم بین حاکمیت و مردم است.
* یکی از موضوعاتی که باید مدنظر مسئولین باشد توجه و باور مردم به عنوان ولی نعمتان این مملکت است. ما نه فقط باید توجه به مردم داشته باشیم بلکه باید مردم را به عنوان ولی نعمت باور کنیم. این سخنی که امام می فرماید که «اگر به من خدمتگزار بگویید بهتر است تا رهبر» این از ناحیه امام نه یک تعارف و نه خدای ناکرده یک گزافه گویی بود. یک باور بود و امام سعی داشت که این باور را به مردم و مسئولین منتقل کند که ما خدمتگزار مردمیم، اصلاً پذیرش و واگذاری مسئولیت به ما برای خدمت به مردم است و اگر در خدمتگزاری به مردم قصول کنیم و دلمان برای خدمت به مردم نتپد و عاشقانه به مردم نگاه نکنیم قطعاً این مسئولیت ها و بال گردن ما خواهند شد.
- اگر مردم مدیران را خادم خودشان بدانند و ما در خدمتگزاری به آنها، در برنامه ریزی برای رفع مشکلات آنها با استفاده از نظرات و دیدگاههای خود مردم و کارشناسان خبره تلاش مضاعفی را انجام دهیم؛ و این باعث یکی از راه های تقویت اعتماد سازی بین مردم و نظام خواهد شد. ع/
مطالب برگرفته شده از کتاب همسفر آفتاب به کوشش محمدعلی حضرتی