میلاد کریم اهل بیت ،حضرت امام حسن مجتبی (ع)گرامی باد

هنگامی که امام حسن (ع) به دنیا آمد رسول اکرم (ص) در سفر بودند و امیرالمؤمنین و فاطمه (ع) چشم به راه بازگشت ایشان وپیامبر پس از مراجعت از سفر، طبق معمول ابتدا به خانه فاطمه (ع)وارد شدو هنگامی که خبر تولد نوزاد را به ایشان دادند، شادمانی وجود حضرت را فرا گرفت.

زمانی که کودک را نزد پیامبر (ص) آوردند، حضرت رو به علی (ع) کرده، فرمود: آیا او را نام گذاری کرده ای و عرض کرد،من در نام گذاری وی بر شما پیشی نمی گیرم ورسول خدا (ص) فرمود،من هم در نام گذاری بر خداوند سبقت نمی جویم و در این هنگام جبرئیل از آسمان فرود آمد و از سوی خدای متعال به وی تهنیت گفت و سپس اظهار داشت ،خداوند تو را فرمان داده که نام پسر هارون شبررا بر او بگذاری و حضرت فرمود،زبان من عربی است و جبرئیل عرض کرد،نامش را «حسن» بگذار و پیامبر (ص) او را حسن نامید.

کنیه آن حضرت «ابومحمد» بوده و جد بزرگوارش او را «ابومحمد» خطاب می نمود و کنیه دیگری برای آن حضرت ذکر نشده است.

اما برخی از القاب آن حضرت بدین شرح است، زکیّ، مجتبی، سیّد، تقی، نقی، طیّب، ولی و برّ مشهورترین این القاب، مجتبی و تقی است و نیز سیّد، که پیامبر اکرم (ص) امام حسن (ع) را بدان ملقب فرموده اند.

بهترین و شادترین دوران زندگانی امام حسن علیه السلام همان دورانی است که با رسول گرامی اسلام صلی الله علیه و آله وسلم گذشت و امام حسن علیه السلام حدود هفت سال و شش ماه از عمر شریفش را در کنار جد بزرگوارش سپری نمود و از محبت های بی دریغ و بسیار ایشان بهره برد.

علاقه و محبت پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم به حسن و حسین علیه السلام به جایی رسیده بود که آن دو کودک را ریحانه» می خواند و در جواب یکی از صحابه که عرض کرد: ای رسول خدا، آیا ایشان را دوست داریو، فرمود،چگونه ایشان را دوست ندارم این دو تن گل های خوش بوی من از دنیا هستند و من آن دو را می بویم.

حضرت امام حسن علیه السلام از نظر صورت و سیرت در بین ائمه اطهار علیه السلام شبیه ترین آنان به رسول گرامی اسلام صلی الله علیه و آله وسلم است. وقتی امام حسن علیه السلام به دنیا آمد شباهت بسیاری به جد بزرگوارش داشت و این شباهت بعدها در چهره، رفتار و گفتار آن حضرت بیشتر نمایان شد. علاوه بر چهره جذاب و نورانی، راه رفتن و صحبت کردن حضرت نیز مانند پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم بود. حُسنِ خلق، کرامت، جوان مردی، یتیم نوازی و دیگر سجایای اخلاقی را نیز آن.

در بیان شجاعت امام حسن علیه السلام همین بس که او تربیت یافته شیر خدا، علی علیه السلام است که در جنگ ها به دشمن پشت نمی کرد و تا دشمن را به هلاکت نمی رساند، از پای نمی نشست، امام حسن علیه السلام نیز که از کودکی همراه پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم جنگ ها دیده بود و از پدر جنگاوری آموخته بود، در پیکار بسیار دلاور بود.

شایان ذکر است ،کرم و سخاوت امام حسن مجتبی علیه السلام به حدی بود که در روایت آمده است که هیچ گاه سائلی را رد نکرد و در برابر درخواست او «نه» نگفت و به همین دلیل است که او را کریم آل طه می خوانند.

/خبرنگار:سمیه محمدی/