نوروزخوانان نوید بهار را به محمودآباد آوردند

به گزارش خبرنگار پانا-مازندران، فرهنگ و تاریخ هر منطقه در موسیقی آن متبلور است و نوروزخوانی در مازندران نیز یکی از زیر شاخه‌های هنر مازندران است که با گذشت قرن‌ها همچنان پا بر جای مانده است.

نوروزخوانی چنان که از نامش پیداست از آیین های موسیقایی ویژه سال نوی خورشیدی در ایران بویژه دو سوی البرز در استان‌های مازندران، گیلان و مناطقی از استان‌های تهران، قزوین و البرز کنونی است که به دلیل نوید بهار و چیرگی نیکی بر اهریمن و پلیدی، از ماهیتی شاد برخوردار است.

نوروزخوانان با راه افتادن در کوچه‌ها و خیابان‌ها و ورود به حیاط منازل مردم همراه با قدم زدن و حرکات موزون و نمایشی به نواختن سازهای سنتی و خواندن آواز و اشعار آهنگین مذهبی و آیینی می‌پردازند.

نوروزخوانی که در مازندران با عنوان «نوروزخونی» از آن یاد می شود، ازنیمه دوم اسفند ماه آغاز شده و به ندرت تا دهم فروردین ادامه می‌یابد.

نوروزخوانان معمولا تنها، دو نفره یا حداکثر سه و چهار نفری به درب خانه‌ها رفته و با اطلاعاتی که پیشتر درباره صاحب‌خانه کسب می کنند، به حمد و ستایش خداوند، ائمه اطهار (ع) و وصف خانه و اعضای آن می پردازند و ضمن آن تقاضای انعام و عیدی می‌کنند. چنانچه صاحب خانه انعام و یا عیدی به نوروزخوانان بدهد آنان نیز با ابیاتی نیکی‌های او را وصف و برایش دعا می‌کنند. معمولا صاحب خانه با دادن پول، شیرینی، گردو، تخم مرغ و نخود، کشمش و یا اجناس دیگر از نوروزخوانان پذیرایی می‌کند.

پیشینه و ریشه این آیین تا دوران قبل از اسلام قابل ردیابی است ولی پس از اسلام این آیین نیز همانند بسیاری از مراسم دیگر با روایات و ذکرها و نقل های مذهبی اسلامی بویژه شیعی در آمیخت.

نوروز خوانی‌ها از نظر مضمون و نحوه اجرا به امام خوانی، توصیف خوانی و مدح خوانی قابل تقسیم است. زمانی که نوروزخوانان در نوروزخوانی مدح معصومین و امامان را می‌گویند به آن امام‌خوانی گفته می‌شود. در بعضی مواقع علاوه بر این، نوروزخوان از برخی داستان‌ها و روایت‌ها نظیر قصه آدم و حوا، حضرت ابراهیم و غیره هم استفاده می‌کند.

نوروزخوان در توصیف‌خوانی بهار و طبیعت، رستاخیز زمین و ستایش پاکی و نیکی را وصف می‌کند.

خبرنگار دانش‌آموز: مائده ابراهیمی