راحله شمس آبادی در گفت و گو با پانا:
تئاتر «خروسی که می خواست شب را ببیند» تمثیلی از بچه های امروزی است
یک بازیگر تئاتر درباره نمایش «خروسی که می خواست شب را ببیند» بیان کرد: در این نمایش بر این مسئله اشاره می شود که اکثر بچه ها شب ها تا صبح بیدارند و همیشه می خواهند بیدار بمانند ولی خانواده ها با آنها مخالفت می کنند و خروس نشان دهنده آن شخصیت است.
راحله شمس آبادی بازیگر تئاتر «خروسی که می خواست شب را ببیند» در گفت و گو با خبرنگار فرهنگی پانا درباره ویژگی های این نمایش بیان کرد: کارگردان تلاش کرده است که نمایشی را ارائه دهد که برای مخاطب کودک و نوجوان مورد پسند باشد و هم اینکه از کلیشه ها دوری کند.
وی افزود: در نمایش های کودکان و نوجوان همیشه موسیقی هایی داریم که کودک حتما باید با آنها دست بزند و در نمایش ها باید شعر وجود داشته باشد. ولی کارگردان این تئاتر تلاش کرده است که موسیقی ها در جهت روند کار باشد و بتواند آن احساسی که بازیگر می خواهد از خود ارائه دهد را به مخاطب ارائه بدهد، تلاش نشده است که کودک در سالن خوشحالی کند و بعد از آن از سالن بیرون برود.
وی با اشاره به اینکه این موضوع به کودکان امروزی باز می گردد گفت: علاوه بر اینها در این نمایش بر این مسئله اشاره می شود که اکثر بچه ها شب ها تا صبح بیدارند و همیشه می خواهند بیدار بمانند ولی خانواده ها با آنها مخالفت می کنند. در این نمایش خروس ما هم دوست دارد شب بیدار بماند تا ماه را ببیند ولی خاله مهتاب با او مخالفت می کند و علت آن هم این است که می خواهد خروس صبح ها زودتر بیدار شود تا همه را از خواب بیدار کند. درنهایت او یک شب به یکی از دوست هایش می خورد و باعث می شود گرفتار شود و اتفاق های ناگواری برای او بیوفتد که در نهایت به خوشی تمام می شود.
وی درباره بررسی رفتار والدین و کودکانشان در این نمایش تصریح کرد: این نمایش دلایل مخالفت های والدین درمقابل بعضی از کارهای بچه ها را بررسی می کند و درعین حال خانواده ها باید درست پیش بروند تا با آن دسته از خواسته های آنان که کمک می کند در جهت رشدشان همراهشان باشد و بچه ها نخواهند برای رسیدن به خواسته هایشان دست به هرکاری بزنند.
به دنبال صداپردازی نبودیم/بر شخصیت پردازی تکیه کرده ایم
شمس آبادی درباره نحوه بازی بازیگران نمایش «خروسی که می خواست شب را ببیند» بیان کرد: در این نمایش سعی شده که کاراکتر ها خیلی رئال بازی کنند و شخصیت ها دنبال کلیشه ها نباشند. بازیگرها به هیچ عنوان به دنبال صداپردازی نبوده اند و فقط سعی کرده اند شخصیت پردازی درستی انجام دهند. شخصیت ها خیلی رئال است و از ریشه شان از بچه های جامعه خودمان گرفته شده است.
این بازیگر تئاتر درباره نقش خود در این نمایش گفت: نقشی که در اینجا به عهده دارم نقش خاله ستاره است، خاله ای که از یک گاو و خروس مراقبت می کند و حدودا ۵۰ سال دارد و تلاش می کند زندگی خوبی برای آنها ارائه دهد تا زندگی خوبی داشته باشند.
مخاطب کودک غیرقابل پیش بینی است
وی درباره دلیل اصلی انتخاب تئاتر کودک تصریح کرد: تئاتر کودک یک سری ویژگی هایی دارد که در تئاتر بزرگسال وجود ندارد، به عنوان مثال کودکانی که در سالن می نشینند و اگر کسی از آنها درباره نمایش سوال کند همان لحظه نظرشان را می گویند. با رفتارهایی که از خود نشان می دهند اعم از خنده هایشان یا بیرون رفتن از سالن به بهانه های مختلف برای نوشیدن آب نظرشان را به طور غیرمستقیم بیان می کنند. چون مخاطب غیرقابل پیش بینی است باعث می شود ما هم در کارمان پیشرفت کنیم.
وی افزود: ولی در تئاتر بزرگسالان اینطور نیست، اگر مخاطب بزرگسال از تئاترهای مخصوص رده سنی خودش بیرون برود حتی اگر خوشش هم نیامده باشد کمتر ابراز نظر می کند.
ارسال دیدگاه