جشنواره فیلم سلامت، چشم ناظر سلامت در سینماست

رئیس هیات انتخاب جشنواره ملی فیلم سلامت در گفت و گو با خبرنگار فرهنگی پانا درباره اهداف و کارکردهای این جشنواره گفت: سال‌ها بود که سوژه‌های مختلف سلامت در آثار سینمایی ما به تصویر کشیده می‌شد و جای خالی یک چشم ناظر که اولویت‌های سلامت فردی و اجتماعی را گوشزد کند و یا موارد بیرون‌زدگی از قاب سلامت را در برخی آثار تذکر بدهد، احساس می‌شد. جشنواره فیلم سلامت تلاش کرد آن چشم ناظر باشد و هدف نظارت و هدایت آثار سینمایی در پرداختن به موضوع‌های مختلف سلامت را دنبال کند.

محمد کیاسالار رئیس هیات انتخاب جشنواره ملی فیلم سلامت با اشاره به تعامل دوسویه و متقابل جامعه پزشکی و سینماگران در این رویداد بیان کرد: روزگاری به فقدان بیماری می‌گفتند سلامت. به تدریج در تعریف سلامت، توجه به رفاه همه‌جانبه در ابعاد جسمی، روانی، اجتماعی و معنوی نیز گنجانده شد. اما امروزه سلامت را یک راه بی‌پایان می‌دانند که محصول تعامل دولت‌ها و ملت‌هاست؛ راهی که افراد و جوامع در هر نقطه‌ای از آن ایستاده باشند، باز هم می‌توانند در آن پیشروی کنند و سطح سلامت خود را ارتقا دهند. در واقع، دولت‌ها باید زمینه‌ساز تعاملی باشند که در آن از تمام ظرفیت‌های سلامت‌بخش جامعه استفاده شود و یکی از این ظرفیت‌ها، رسانه سینماست.

وی افزود: زبان سینما، زبان گویا و اثرگذاری است که می‌تواند آموزه‌های سلامت را به شیوه‌های هنرمندانه و به شکل مستقیم یا غیرمستقیم به آگاهی مردم برساند. این آگاهی‌بخشی یکی از اهداف مشترک متولیان سلامت و سینماست و جشنواره فیلم سلامت نیز محصول همین نگاه نو به کارکردها و تعاریف سلامت و سینماست.

کیاسالار درباره نتایج اولین جشنواره فیلم سلامت ادامه داد: بازتاب‌هایی که از پزشکان و سینماگران داشتیم و آثار متنوع و متعددی که امسال به دبیرخانه جشنواره رسیده، نشان می‌دهد که اولین جشنواره فیلم سلامت در دستیابی به اهدافی که برای خود ترسیم کرده بود، تا حدود زیادی موفق بوده است.

وی در پاسخ به این که چقدر پیش‌بینی‌های دست‌اندکاران و مسئولان جشنواره در مقایسه با نتیجه به دست آمده قابل انتظار بود، بیان کرد: به دلیل این که سلامت مفهومی جامع است و با همه شئون زندگی مردم گره خورده، اصولا فیلم‌های سینمایی بسیاری خواسته یا ناخواسته به موضوع سلامت ربط داشته و دارند. اما در بعضی موارد با پرداخت‌های نادرست و غیرعلمی مواجه بودیم و ضمنا چشم ناظری هم برای اولویت‌بندی موضوع‌ها و هدایت آثار برای پرداخت درست و دقیق و علمی وجود نداشت. بنابراین جشنواره فیلم سلامت با هدف پر کردن این جای خالی به میدان آمد و البته هنوز برای قضاوت درباره جشنواره‌ای که تنها یک سال برگزار شده، خیلی زود است ولی نشانه‌های موجود واقعا امیدوارکننده و انگیزه‌بخش هستند.

سردبیر هفته نامه سلامت در پاسخ به این که آیا سینما به موضوع سلامت خدمت کرده است یا نه، ادامه داد: بله، اما باز باید به همان بحث اولویت‌بندی در سوژه‌های سلامت برگردم. برای مثال، چندسال پیش یک آمار رسمی در کشور منتشر شد که می‌گفت در بازه زمانی ۱۱ ساله‌ای که آمار ایدز در دنیا ۲ برابر شد، این آمار در ایران ۹ برابر شده؛ در حالی که تعداد فیلم‌های سینمایی که در همان بازه زمانی به ایدز پرداخته‌اند، به تعداد انگشتان یک دست هم نمی‌رسد. البته سینمای مستند ما از این نظر وضع بهتری دارد و به‌روزتر است. اما در هر صورت، جشنواره فیلم سلامت می‌تواند چنین نقیصه‌ها و ضرورت‌هایی را گوشزد کند و یکی از راهکارهایی که برای این منظور اندیشیده، زمینه‌سازی برای گفتگوی بیشتر اهالی سینما و سلامت در پانل‌های جشنواره و همگردی‌های قبل از آن است.