مردم هنوز تئاتر را به عنوان یک نیاز ضروری حس نکرده اند

هادی مرزبان، پیشکسوت تئاتر، پس از تماشای این اثر، در گفت و گو با خبرنگار فرهنگی پانا،با ابراز خرسندی از تماشای این اثر، با اذعان به این امر که این روزها در مجموعه های تئاتر تهران، کمتر می توان آثاری با دقت «مروارید» را به تماشا نشست، گفت: اولین نکته در تماشای هر اثر برای من ریتم آن اثر است و به نظر من، «مروارید» دارای ریتم است و این امر، نشان دهندۀ آن است که از کارگردای لحظه به لحظه و دقیقی سود برده است.

مرزبان در ادامه، ضمن اذعان به ین امر که در این چند ساله اثری را به دقیت ریتم «مروارید» ندیده است، افزود: در این چند سال کمتر اثری را دیده ام که به ریتم مروارید نزدیک باشد و می توان گفت که در این اثر، از لحظۀ شروع تا پایان، ضرباهنگ های حساب شده و دقیق دارد درست مثل یک سمفونی خیلی بزرگ که ارکستر بزرگ 50 یا 60 نفره آن را اجرا می کنند و انسان باور نمی کرد که یک گروه 2 نفره بر روی صحنه آن را اجرا می کنند و انرژی مضاعف به تماشاچی می دهند.

این کارگردان پیشکسوت، در ادامه با اشاره به این امر که «مروارید» پیام خود را باری جامعۀ بی تفاوت امروز زیبا بیان کرد، ادامه داد: می توان راجع به «مروارید» کتاب ها نوشت، چرا که کاری به این زیبایی و فکری به این موجزی در این اثر موج می زند که شایان تقدیر است.

وی در بخشی دیگر از این گفتگو، ضمن اذعان به این امر که «مروارید» اثری صد در صد خوب و شایستۀ تماشا است، اظهار داشت: یک اثر نمایشی می بایست جذابیتی 100 درصدی برای مخاطب داشته باشد و بر همین اساس باید بتواند در مدت نمایش، ذهن مخاطب را درگیر کند و این ویژگی در مورد «مروارید» وجود داشت که من هرگز نفهمیدم این اثر چه زمانی شروع شد و چه زمانی به پایان رسید.

مرزبان، با اشاره به این امر که «مروارید» پس از تماشا، سؤالات بسیاری را در ذهن او ایجاد کرده است، تصریح کرد: زیبایی یک اثر نمایشی، به تعداد سؤالاتی است که برای مخاطب ایجاد می کند.

این پیشکسوت تئاتر، ضمن ابراز تأسف از این امر که تا به امروز تئاتر آن گونه که باید در سبد اقتصادی خانوار ایرانی قرار نگرفته است، تأکید کرد: مردم آن گونه که باید، هنوز تئاتر را به عنوان یک نیاز ضروری حس نکرده اند و این امر یک نیاز عمومی است که باید به گوش مردم برسد.

وی رساندن پیام تئاتر به گوش مردم را مه مترین رسالت رسانه های فعال حوزۀ فرهنگ و هنر دانسته و بر همین اساس، گفت: این مسئله نیازمند سیاست گزاری کلان است که کار من و شما نیست و بسته به رفتار سیاست گزاران کلان مملکت است که چگونه پیرامون تئاتر بیاندیشند، تصمیم بگیرند و به تئاتر کمک کنند.

مرزبان، با اشاره به این امر که ددر برخی از سالن هایی که تئاتر اجرا می شود، اتوبوس ها مردم را به سالن می آورند و در این میان، آبگوشت و ساندویچ و کله پاچه نیاز برای ترغیب مخاطب به تئاتر سرو می شود، افزود: مهم این است که مردم زمانی که به تماشای یک اثر نمایشی می نشینند، از خود بپرسند که به جز ساندویچ، چه چیزی از یک اثر نمایشی دریافت کرده اند.

این پیشکسوت تئاتر، ضمن تأکید بر این امر که این حمایت ها باید از سوی دولت از تئاترهای راستینی مانند «مروارید» انجام شود، ادامه داد: زمانی که تماشاچی آثار فاخر را با آثار دم دستی مقایسه می کند، هیچ نمی تواند بگوید جز این که بگوید پیدا کنید سن پرتقال فروش را.

وی با اشاره به این امر که تعدد سالن های تئاتر را از طرفی غرور انگیز و از طرفی دیگر تأسف انگیز برشمرده و با اشاره به این امر که ازدحام تئاتر در سالن های نمایش موجب می شود که آثار فاخر مدت زمان زیادی در نوبت بمانند، اظهار داشت: آثار فاخر باید زمان زیادی در صف بمانند که آثار ساندویچی سالن ها را خالی کنند، اما تعدد بسیار زیاد نمایش ها به هیچ عنوان تأسف برانگیز نیست.

مرزبان با اشاره به این امر که در پاریس و لندن هر شب چیزی نزدیک به 500 نمایش به روی صحنه می رود، تصریح کرد: عمدۀ این آثار، آثاری با کیفیت است، اما در سالن های تئاتر آزاد در ایران که با ازحام جمعیت روبرو می شود، هنوز اثری فاخر به روی صحنه نرفته است.

وی در پایان ضمن ابراز تأسف از این امر که مردم هنوز نیاز به تئاتر را حس نکرده اند، یادآور شد: هنوز مردم نمی دانند که تئاتر با آنان و اندیشه های آنان چه می کند و در نتیجه به همین علت است که تئاتر هنوز در سبد اقتصادی دولت قرار نگرفته است.