حرف هایی برای یک مخاطب خاص

به گزارش خبرگزاری پانا، رقص روی لیوان ها یک آغاز بود،نه آغازی برای امیررضا کوهستانی که او احتمالا از بدو تولد نبوغ تئاتر داشته است، نه آغازی برای گروه تئاتر مهر شیراز که آنها با حرف های درگوشی خوب درخشیده بودند، نه آغازی برای مکتب تئاتر شیراز که این مکتب سال ها بعد با استمرار کوهستانی در تهران شکل گرفت، بلکه آغازی بود برای گونه ای از تئاتر که اداها را پشت دیوار چهارم جا می گذارد و بر صحنه نمایش زندگی را با همه بالا و پایین اش به نمایش می گذارد.

حالا بعد از ۱۲ سال داستانی که رجعت به نمایش رقص روی لیوان ها است در باشگاه جهاد دانشگاهی شیراز اجرا می شود؛ نمایش سالگشتگی که در سالی که گذشت اجراهای موفقی در عرصه بین الملل داشته است.

امیررضا کوهستانی با تغیراتی که در صحنه سالن اجتماعات باشگاه جهاد دانشگاهی داده است خاطرات بسیاری از جوانان همشهری خود را زنده کرده است و گویا قصد دارد آنها را به ۱۲ سال پیش ببرد.

آدمی خاطرات و تجربه های فردی بسیاری دارد که با تکرار خاطرات اجتماعی همزمان با آن خاطرات فردی این خاطرات دوباره در ذهن اش جان می گیرد و سالگشتگی قرار است با خاطره رقص روی لیوان ها که نمایشی بود با نویسندگی و کارگردانی خود امیررضا کوهستانی ورق هایی از خاطرات شخصی مخاطب اش در ۱۲ سال پیش را دوباره زنده می کند.

امیر رضا کوهستانی رقص روی لیوان ها را در نخستین بار در تالار ابوریحان شیراز اجرا کرد، تالاری که هنوز هم تنها تالار نمایش در شیراز است هر چند که پیر شده است و فرسوده و اینک سالگشتگی در مکانی دیگر فرود و شیوا نمایش رقص روی لیوان ها را پس از یک دهه نشان می دهد...هر دو انگار خسته شده اند...صدایشان پیر شده و بیان شان ملو...

نمایش سالگشتگی خرده قصه هایی دارد که خیلی باز نمی شوند، مثله آدم های معاصر که هزاران خرده قصه اسیرشان کرده و دیگر مجالی برای یک داستان حماسی باقی نیست..این خرده قصه ها، این پرهیز از ادا در متن و اجرا ، این جلوه زندگی بر روی صحنه فارغ از هر ریا و نمایش امضاهای مکتب شیراز است...امضاهای امیررضا کوهستانی ، کارگردانی که در تئاتر مولف است...با همه جوانی مولف است و این مولف بودن از نیازهای مهم تئتر ما است.

نمایش در کنار رجعت تصویری به یاد نمایش رقص روی لیوان ها در کنار ایده خوب متن و اجرا از بازیگرانی بهره برده است که هم کوهستانی را خوب می فهمند و هم امضاهایش را...

حسن معجونی و مهین صدری از خود بازی روان را نمایش می دهند ، همه حرکات ، کنش ها و واکنش های زائد را حذف کرده اند و مانند یک موسیقی خوب در دل مخاطب جا باز می کنند و این یعنی تئاتر...تئاتری که پس از هزاران سال می خواهد از مخاطب درگیر فاصله نگیرد...می خواهد باور پذیر باشد...

نمایش بسیار محکم آغاز می شود....اعترافی از یک نویسنده که کارهایش را همه مردم کره زمین دیده اند اما هنوز راضی نیست...راضی نیست چون آن مخاطب خاص ندیده است...کسی چه می داند شاید هم دیده باشد بی آنکه نویسنده بداند...

این نمایش در واقع چکیده ای از همه تجربیات و امضاهای امیررضا کوهستانی در بیش از ۱۵ سال تجربه کاری است، اثری که می تواند از هر تماشاگر در فرآیند کنش عقلانی یک مخاطب خاص بسازد و یا برایش یک مخاطب خاص را تداعی کند.

اگر می خواهید بدانید آدم ها سال ها بعد که به سراغ هم می آیند چه حرف هایی برای گفتن دارند و از آن مهمتر چه سکوت ها و مکث هایی برای یکدیگر دارند، و چه چیزهایی را فراوش کرده اند ، بد نیست به تالار باشگاه جهاد دانشگاهی سری بزنید و نمایش سالگشتگی را تما شاکنید.

این نمایش با همت محسن خباز و همکارانش در موسسه شهر آفتاب و با حمایت هتل ستارگان و نمایندگی شرکت ال جی به مدیریت اکبر صادقی در دو سانس ۱۸.۳۰ و ۲۰.۳۰ تا ۲۶ فروردین به صحنه می رود.

گزارش از مهدی سوداگران