رضا درمیشیان بیشتر از انتظار مخاطب در ˝ عصبانی نیستم ˝

به گزارش خبرنگار فرهنگی پانا؛ جوان قصه "عصبانی نیستم" بسیار عصبانی و به حق هم عصبانی است. او نمونه‌ای است از بهترین‌های تحصیلی کشور که به زعم حقیقت گویی‌هایش (حتی اگر ناجور) ستاره دار شبی ظلمانی و سیاه شده؛ حالا بهترین پاسخ جامعه برای التیام دردهایش نوع شریفی از اعتیاد است.

این نقش را که نوید محمدزاده بازیگر خوب تئاتر و سینمای کشور ایفا می‌کند با پوشش کامل از پیرنگ‌های روانشناسانه و جامعه شناسانه پرداخت شده که در کشمکش‌های تلخ و ماجرایش برای یک انتظار کوچک برای حداقل‌های یک زندگی ساده به بلایایی دچار می‌شود که واقعی است.

زیرصدای احمدی نژاد او را می‌بینیم که برای کلیه فروشی اقدام می‌کند. وی که خود کوه درد است مردی را می‌بیند که برای فروش تنها کلیه‌اش التماس می کند، زجه می‌زند، خودش را می زند و روی این سکانس صدای رئیس جمهور سابق را می‌شنویم که می‌گوید "ما مشکل اقتصاد نداریم..."

کل فیلم نوید را داریم که تحمل می‌کند، قرص می‌خورد و به سفارش دکتر روانشناسی که نماد تمام ورودی‌های ذهنیِ فرهنگی‌روانی جامعه است (با صدایی خمور و تحکم وار) مدام به خود عصبانی‌اش می گوید "عصبانی نیستم" که دروغ می‌گوید، که عصبانی است، که باید عصبانی باشد.

"عصبانی نیستم" ناگفته‌ها را گفت؛ که نمی‌شود در وصف این فیلم قلم فرسایی کرد، که خود کاملاً واضح، جامع و همه فهم از چالش و چرخشی باطل گفتگو می‌کند.

درمیشیان با این فیلم معرفی‌های بسیاری را از خود ارائه داد و یکی از غیرسیاسی‌ترین مفاهیمش عملکرد سینمایی مستقل است. موضوعی که بیشتراز بحث مالی از لحاظ مضمون برای سینمای ایران لزوم دارد. آنچه در این فیلم تماشا می‌شود و آنچه در هر فیلم دیگری، بالاخره تماشا می‌شود و چه خوب است که به میزبانی نظام این اتفاق صورت گیرد تا با این حقیقت پردازی داغ‌هایی التیام یابد و مردمی آرام گیرند.

سید محمد حسین حسینی