آزادمردی از دیار خمین

امام خمینی(ره) واژه ای مقدس است که تحول تاریخ دوهزار ساله را نماینگر می کند؛ گرچه نسل ما از اوایل انقلاب و قیام امام دانسته های زیادی ندارند، اما برای منِ دهه هشتادی همین بس که امام هم دهه هشتادی است.

نمیگویم «بود» چرا که هنوز ندای پر اُبهتش، هنگام سخنرانی ها در گوشم تداعی می شود.

اماما! حکمت و شجاعت رفتار و کلامت که «آمریکا هیچ غلطی نمیتواند بکند»، ایمان و امید را چراغ راه من می سازد، راه انقلاب، انقلابی که تو رقم زدی، با قدم مردانی که راهشان راه اسلام بود و رهبرشان مرد خدا ، روح الله!

این ایام، سالروز هجرت توست، به مکانی که نامش نام محل زندگی من در شهرستان کهک است «نوفل لوشاتو» اما با تفاوتی که آن در پاریس است و این در قم.

اما این سفر، هجرت به قلب های ما بود؛ قلب هایی که شاید نگاه تو را ندیدند اما مهر و راه تو در قلب هایشان نشست.

شاید این اشتراک ها تصادفی باشد؛ اما من به فال نیک می گیرم. فالی که سرود و فرودش انقلابی باشد که تو بنیان گذاشتی و من سرباز رسیدن به فتح قله ها و صبای پرچم نهادن برآن.

مگر نه اینکه ما سربازان درون قنداق تو بودیم، شاید با تاخیر ...

اما حال که در گام چهارم این سرو سبزقامتیم، بیعت ما با وصی توست، خامنه ای، عزیز جان.

می‌دانم پای عهد ماندن با این مرد فرزانه حکیم، همت و عشق پولادین میخواهد، که جان دهی در راه حق، اماعاشقانی هستند که برای عهد خود خون میدهند. باشد که ما هم رهرو راهشان باشیم و ثابت قدم در این راه.

*خبرنگار