منزل به منزل تا حرم امام رضا(ع) با پای دل می‌رویم

چه خبر است این‌همه رد پای به‌جامانده از شوق در این جاده های تنهایی، دلم پر از حرف است و توان بازگو کردن را ندارم.

عاشق که باشی رنج سفر معنایی ندارد،عاشق که باشی تمام اعضا و جوارحت می‌شود دل و دلت یک تنه جور همه سختی ها را می‌کشد. عاشق که باشی ما رایت الا جمیلا ،آبی است بر آتش درونت و تو می مانی و حسرت به جای مانده بر دل حسودان که آهی از نهادت بلند شود ولی مگر عاشق گلایه می کند؟

منزل به منزل مانند خانه‌به‌دوشان با پاهایی تاول زده زمزمه می کنیم «قربون کبوترای حرمت امام رضا قربون اون همه لطف و کرمت امام رضا» و قدم‌های استوارمان را درمسیر عاشقی بر می داریم و گرمای هوا، کمبود امکانات و مسیر طولانی مانع از حرکت ما به سمت یار رئوفمان نشده است.

امسال هم عاشقان امام رضا(ع) پرشورتر از همیشه پا در میدان گذاشتند و به سمت مشهد پیچ و خم‌های جاده ها را می پیمایند و من هم در این سفر در این لشکر عظیم حضور دارم، شاید که مولایم از دریای نگاه رئوفش من را هم سیراب کند.

دیدن صحنه‌های عشق و دلدادگی زوار و میزبانانی که در مسیر با تمام وجود از بذل مال خود دریغ نمی‌ورزند بسیار لذت بخش و امیدآفرین است.

موکب ضامن آهو که شبانه روزی خدمت می‌کند

با یکی از خادمان موکب ضامن آهو گفتگو کردم همچنان که مشغول کار بود، گفت: تمام تلاشمان را می کنیم که در هر وعده غذایی صبح، ظهر و شب برای همه زوار امام رضا(ع) پذیرایی تدارک ببینیم. همه شما به دعوت امام رضا (ع) پا دراین مسیر گذاشتید و ما افتخار می‌کنیم خدمتگذار شما باشیم.

زبان از وصف عاشقی درمانده می‌شود و من می مانم و این دل سرکش که چراغی می‌شود برای ادامه مسیر تا دیار یار مهربان مشهد.

*دانش آموز خبرنگار