وقتی خانه معلم اصفهانی پناهگاهی برای کودکان کار می‌شود
تهران (پانا) - معلم کلاس اول ابتدایی دبستان شهید صدوقی شهرستان برخوار است که تدریس به کودکان کار را آن هم در منزل خود مدت‌ها است انجام می‌دهد.
به گزارش مرکز اطلاع‌رسانی و روابط عمومی وزارت آموزش‌وپرورش؛ زهره ناظمی، معلم کلاس اول ابتدایی دبستان شهید صدوقی شهرستان برخوار است که تدریس به کودکان کار را آن هم در منزل خود مدت‌ها است انجام می‌دهد.
وی حدود ۱۰ سال است که پایه اول ابتدایی را در شهرستان برخوار اصفهان تدریس می‌کند. پیش از این سایر پایه‌ها را هم تدریس می‌کرده اما ۱۰ سالی می‌شود که متمرکز بر روی پایه اول ابتدایی بوده است و در مدرسه شهید صدوقی شهر دستگرد مشغول به کار است.
خانم ناظمی، روزهای اولیه شروع ماجرا را این‌گونه روایت می‌کند: «در دوران کرونا کودکانی بودند که مشکل داشتند و به علت نداشتن تلفن همراه نمی‌توانستند در کلاس‌های آنلاین شرکت کنند؛ من خودم این پیشنهاد را مطرح کردم تا دانش‌آموزان در زمانی که کلاس آنلاین دارند با استفاده از تلفن همراه من در کلاس درس حاضر شوند که از کلاس درس عقب نمانند.»
پس از اینکه تعطیلی مدارس ناشی از دوران کرونا پایان یافت همکاران به او پیشنهاد می‌دهند تا در صورت امکان دانش‌آموزان کار و یا دانش‌آموزان بی‌بضاعت را به وی معرفی کنند تا در برای ادامه تحصیل به آنها کمک کند که این پیشنهاد با استقبال خانم ناظمی روبه‌رو شده و این‌گونه روند آموزش حضوری به این کودکان آغاز می‌شود.
خانم معلم، روزهای گردآوری کودکان را توضیح می‌دهد: «از اردیبهشت‌ماه سال گذشته دانش‌آموزان را گرد هم آوردم و هر روز کلاس‌ها تشکیل را دادیم که ابتدا به‌صورت همگانی بود و پس از آن کلاس‌ها را به‌صورت پایه‌های اول، دوم، سوم و... جدا کرده و با همراهی بچه‌ها کلاس‌ها را به‌صورت منظم برگزار کردیم.»
وی تدریس به این کودکان را از ساعت ۱۴ آغاز می‌کند چراکه تا ساعت ۱۳ در مدرسه حضور دارد و پس از ساعت کاری مشغول تدریس به کودکان کار می‌شود؛ گروه اول دانش‌آموزان از ساعت ۱۴ تا ۱۶ و گروه دوم که سرکار بوده‌اند و مشتاق تحصیل هستند ساعت ۱۸ تا ۲۰ به کلاس درس در منزل معلم می‌آیند.
خانم ناظمی می‌گوید: «روزهای پنجشنبه و جمعه از صبح تا ظهر کلاس‌ها به‌صورت کامل در حال برگزاری است و کودکانی که پدر و مادر آنها به دلایل مختلف نمی‌توانند با فرزندشان کار کنند هم برای دریافت کمک و راهنمایی در دروس هم به کلاس می‌آیند.»
خانم معلم همه امکانات لازم را برای تدریس را در منزل فراهم کرده و علی‌رغم اینکه محیط و فضای منزلش محدود است اما میز و تخته وایت‌برد را تهیه کرده است و وسایل کمک‌آموزشی دیگری را هم که نیاز داشته خودش ساخته است؛ همچنین برگه‌های مورد نیاز برای استفاده را هم از طرق گوناگون تهیه و کتاب آموزشی را هم از کودکانی که سال‌های گذشته در پایه موردنظر تحصیل‌کرده بودند فراهم کرده تا خللی در فرایند تحصیل ایجاد نشود.
وی با اشاره به اینکه در هر دوره تحصیلی که بستگی به پایه دانش‌آموزان دارد تعداد ۸ الی ۱۰ نفر در کلاس درس حاضر می‌شوند، می‌گوید: من دارای دو فرزند هم هستم که هر دو دانش‌آموز هستند و در ابتدای آغاز تدریس به کودکان منطقه کمی این موضوع برای آنها سخت بود اما در حال حاضر فرزندان خودم هم به من کمک می‌کنند تا فرایند آموزش بهتر باشد و آنها هم به دانش‌آموزان کمک می‌کنند.
همسرم خانم ناظمی هم زمانی که از سرکار به منزل می‌آید، معمولاً برای بچه‌ها خوراکی تهیه می‌کند تا کودکان باانرژی بتوانند درس بخوانند؛ اعضای خانواده همگی نهایت همکاری را دارند تا جایی که اگر دانش‌آموزی به کلاس نیاید یا دیر در کلاس درس حاضر شود جویای موضوع می‌شوند.
گفتنی است بیشتر این دانش‌آموزان به مدرسه می‌روند و تعداد اندک دیگری تنها جهت شرکت در امتحانات در مدرسه حاضر می‌شوند که تعداد آنها بسیار اندک است.
خانم معلم برای تدریس به این دانش‌آموزان بدون هیچ چشم داشتی و به‌صورت داوطلبانه اقدام کرده و معتقد است که خداوند با این کار مسیر زندگی او و اعضای خانواده‌اش را هم هموار خواهد کرد.
وی جریان محبت دانش‌آموزان در خانه‌اش را این‌گونه تعریف می‌کند: «دانش‌آموزانی که به منزل من برای آموزش می‌آیند معمولاً شرایط خوبی ندارند؛ آنها در مدرسه دانش‌آموز من نیستند و مجبور هستند تا خودشان کار کنند و هزینه‌های زندگی را بدهند، به همین دلیل زمانی که به اینجا می‌آیند، کودکانی که توانایی بهتری دارند به‌صورت داوطلبانه مبالغی را هدا می‌کنند تا بتوانیم برای سایرین که توانایی ندارند هم ملزومات آموزش را فراهم کنیم.»
در حال حاضر حدود ۳۰ الی ۳۵ نفر دانش‌آموز به‌صورت هفتگی برای آموزش به منزل خانم ناظمی می‌روند و او از اینکه می‌تواند به آنها کمکی کند حس خوبی دارد؛ وی به پیشه معلمی بسیار علاقه دارد و به همین دلیل نه‌تنها خسته نمی‌شود بلکه اذعان دارد با تدریس به این دانش‌آموزان خستگی‌اش هم رفع می‌شود.
خانم معلم خاطرنشان می‌کند: «من خودم در شرایط نسبتاً سختی بزرگ شدم و باتوجه‌به اینکه خانواده پرجمعیتی داشتم، کسی برای کمک به بنده وجود نداشت و با سختی درس خواندم و احساس می‌کنم که هر کودکی به پشتیبانی برای تحصیل نیاز دارد؛ تلاشم این است که به کودکان برای درس‌خواندن دلگرمی بدهم تا موفق شوند.»
ارسال دیدگاه