هنرمند خمینی شهری: موفقیتم را مدیون پدر و مادرم هستم

محدثه شکرانی، هنرمند و نقاش خمینی شهری متولد ۱۳۷۹ است. وی که از سن ۹ سالگی وارد عرصه نقاشی شده است ابتدا با تکنیک‌های طراحی و رنگ و روغن شروع به کار کرده و در سن ۱۲ سالگی به صورت تخصصی تکنیک‌های پاستیل و رنگ و روغن را در آثارش به کار گرفته است. او به علت علاقه فراوان به تحصیل در این رشته به هنرستان هنرهای زیبای اصفهان روی آورد و برای اولین بار در سال ۹۶ در نمایشگاه گروهی چاپ در نگارخانه کوثر حضور داشت و رتبه‌های استانی و کشوری به دست آورد و پس از گذراندن دوران هنرستان در کنکور سراسری هنر با رتبه ۴۲۷ در رشته نقاشی دانشگاه هنر اصفهان قبول شدو تدریس را از سال ۱۳۹۹ در آموزشگاه‌ها و مراکز فرهنگی آغاز کرد.

شکرانی برای رسیدن به این مسیر خود را مدیون پدر و مادرش می داند و معتقد است که همیشه از او حمایت کرده اند و در همه مقاطع زندگی اش نقش موثری داشته و همواره بهترین راهنمای او برای رسیدن به اهدافش بوده اند.

این هنرمند جوان به تمام افرادی که ذره‌ای به هنر علاقه دارند، توصیه می‌کند حتماً به صورت تخصصی این رشته را دنبال کنند چون هنر غذای روح انسان است و آرامش را بر وجودش حاکم می‌کند. مهم‌ترین نکته در راه رسیدن به هنر صبوری، تکرار و تمرین است و هیچ کس بدون خطا و آزمون و کسب تجربه در این راه پیشرفت نکرده است. ایشان هر شکست را مقدمه‌ای برای پیروزی می‌داند.

نمایشگاه نقاشی «آوای زندگی» بخشی از آثار این هنرمند جوان است که به همت اداره فرهنگ و ارشاد اسلامی شهرستان خمینی شهر و کانون بسیج هنرمندان خمینی شهر از ششم تا هفدهم اسفندماه ۱۴۰۱ از ساعت ۸ تا ۱۳:۳۰ ظهر به جز روز جمعه در محل اداره ارشاد خمینی شهر برپاست.

این نمایشگاه با حضور رئیس اداره فرهنگ و ارشاد اسلامی، رئیس اداره اوقاف و امور خیریه شهرستان، رئیس اداره کتابخانه‌ها، اعضای شورای اسلامی خمینی شهر و هنرمندان و هنردوستان افتتاح شده و ۱۲ اثر در این نمایشگاه به نمایش گذاشته شده که هدف از تمامی آثار به تصویر کشیدن صدا و آوای زندگی است که برگرفته از اشیا و طبیعت است و تا گذر انسان‌ها از کنار یکدیگر ادامه دارد.

وی در مورد آثار حاضر در این نمایشگاه معتقد است تمام این آثار ثبت لحظه‌هایی است که ما اغلب اوقات آن‌ها را فراموش کرده‌ایم و در هیاهوی زندگی خودمان غرق شده‌ایم. سعی بر نشان دادن تأثیر ما بر لحظه لحظه‌های زندگی در همه آثار مشهود است. ای کاش ذره‌ای از افکارمان بیرون می‌آمدیم و به پیرامونمان بیشتر توجه می‌کردیم. ما چقدر ساده و بی تفاوت از کنار هم می‌گذریم در حالی که تنها دغدغه ما خودمان و افکارمان شده است. چه کسی می‌داند فردای ما چه می‌شود پس به جای اینکه در تکاپوی رسیدن به دغدغه‌های فردایمان باشیم در زمان حال زندگی کنیم. شاید اینگونه قدر لحظات زندگی را بیشتر بدانیم و صدای آوای زندگی گوشمان را نوازش دهد.

خبرنگار: تینا نجفی