اعتیاد با صورت زنانه

مستند «خونه مامان شکوه» ساخته مهدی بخشی مقدم تصویری از معضل اعتیاد در جامعه امروز است. تصویری که چاشنی و رنگ و بوی زنانه دارد. در فیلم، با یک کمپ روبروییم و تعدادی زن که از اعتیاد رنج می‌برند. دختران و زنانی جوان که هر کدام قصه‌ای پر غصه دارند و تابلوی فیلم را شکل می‌دهند.

فیلم مهدی بخشی‌مقدم می‌توانست، فیلم مامان شکوه باشد. به او نزدیک شود، از او برای کار بزرگی که انجام می‌دهد قهرمان بسازد و بعد به تقدیس او بپردازد که دیو اعتیاد را نابود کرده. اما فیلم پرتره‌ای است از همه دخترهای ساکن در خانه، از هانیه، آیدا، غزل و ... از زنی که فرزندی در شکم دارد و باید او را به دیگری بسپارد. از زنی جوان که رویایش زندگی دوباره با همسر و فرزندش است.

در سیاهی غلیظی که در فیلم حاکم است، شهرزاد خبرنگاری است که می‌کوشد علیه این پلیدی حرکت کند اما او هم قهرمان «خونه مامان شکوه» نیست. در هم می‌شکند و در مواقع اضطرار گریه می‌کند. فیلم به دلیل این تنوع و تکثر جذاب است. در عین حال که تصویری متکثر از جامعه معتادان ارائه می دهد، از آنها هیولا نمی سازد. فرشته هم نمی سازد. خشم و درگیری و دعوایشان را نشان می‌دهد. از لانگ شات به کلوزآپ می‌رسد و تنهایی را در صورت زنان نمایش می‌دهد.

بخشی مقدم، به شخصیت‌هایش نزدیک شده و از هر کدام آنها، پرتره‌ای می‌سازد. پرتره‌ای که کلیت یک خانه را می‌سازد، خانه‌ای که «خانه» نیست. چون ساکنانش مسافرانی هستند که دوباره باز می‌گردند و این را جمله تلخ انتهای فیلم نمایش می‌دهد.

«خونه مامان شکوه» فیلمی متهورانه است. مهدی شاه محمدی تهیه کننده و بخشی مقدم کارگردان این مستند پیشتر با هم در «خانه برای تو» همکاری کرده و تصویری از تنهایی انسان رو به مرگ، ارائه داده بودند. تنهایی اینجا و در «خونه مامان شکوه» هم قالب است و فیلم روایتی از تنهایی است. تنهایی و حسرت. دو عنصری که انسان امروز با آن درگیر است.

«خونه مامان شکوه» (تولید مرکز گسترش سینمای مستند، تجربی و پویانمایی) در شانزدهمین جشنواره «سینماحقیقت» نمایش داده شد، فیلم اگر اکران آنلاین شود، حتما پرمخاطب خواهد بود.

روزنامه نگار