هنر در معمولی بودن است

زهرا برهانی، دانش آموز پایه یازدهمِ دبیرستان صالحین نیشابور، رتبه دوم کشوری جشنواره فرهنگی هنری فردا در رشته نویسندگی با رمان احتمام را بدست آورد.

وی هنر را در معمولی بودن می‌داند و معتقد است از این راه می توانیم به تجربه های بزرگی دست یابیم.

زهرا برهانی، درباره زمان شروع کار نویسندگی اش گفت: از کودکی می نوشتم اما خاطره نویسی انجام می دادم؛ خاطره هایی که آمیخته به شیرینی دوران کودکی بود را ثبت می کردم که طبیعتاً به دلیل بی تجربه بودنم در این زمینه، هیچ قاعده خاصی نداشت.

برهانی افزود: نوشتن در کودکی تاثیر فوق العاده ای بر روی نوشتنم گذاشت که حالا بتوانم هرچه را که در ذهنم است روی کاغذ پیاده کنم.

وی ادامه داد: چهار سال پیش، یعنی زمانی که پایۀ هفتم بودم به طور جدی متوجه شدم که نویسندگی آسمان من است و می توانم در آن پرهایم را باز کنم.

وی با اشاره به اینکه از کلاس چهارم با گوشی مطالعه می کرده است و تاثیر منفی روی بیناییش می گذاشته، افزود: به همین دلیل خانواده ام یک گارد نسبت به این موضوع داشتند اما بعد از یک مدت پدرم گفت در صورتی اجازه می دهد رمان خواندن را ادامه دهم که خودم یک رمان بنویسم.

برهانی با بیان اینکه شرط پدرش را پذیرفت، اضافه کرد: وقتی به سراغ نوشتن رفتم واقعاً متعجب شدم چون به هیچ وجه فکر نمی کردم که نوشتن بتواند چنین لذتی به من بدهد.

رتبه دوم نویسندگی جشنواره فرهنگی هنری فردا بیان کرد: وقتی این نوشتن ادامه دار شد کم کم پی بردم که می توانم با داستان آدم های اطرافم، داستان خودم را کشف کنم و خودم را بشناسم.

برهانی تصریح کرد: احتمام اولین کتاب من است که به صورت رسمی منتشر شده است.

وی خاطر نشان کرد: احتمام اولین کار من نیست، قبل از آن تمرینات و نوشته های زیادی داشته ام اما هیچکدام از آنها را منتشر نکرده ام.

نویسندۀ کتاب احتمام با بیان اینکه ایده خام این رمان از پایۀ هشتم به ذهنش رسیده است و بلافاصله روی کاغذ آمده است، ادامه داد: من واقعا آن زمان بی تجربه بودم و اصلا نمی خواستم نوشته ام در همان سطح باقی بماند.

وی ادامه داد: از آنجایی که وابستگی زیادی به شخصیت ها پیدا کرده بودم روی داستان کار کردم و آنقدر مسیر هنر عجیب و غریب است که کل داستان عوض شد و چیزی شد به نام احتمام.

وی درباره عنوان کتابش بیان کرد: احتمام، طبق لغت نامه دهخدا به معنای غمگین شدن در شب و به خواب نرفتن از اندوه است.

وی خلاصۀ رمانش را اینگونه تشریح کرد: این کتاب، روایتگر زندگی یک آدم عادی است که یکسری احساسات احاطه اش کرده اند؛ احساساتی که ممکن است همۀ ما در زندگی مان تجربه کنیم.

برهانی ادامه داد: شخصیت های احتمام دست نیافتنی، کامل و بی نقص نیستند، بلکه کاملاً شبیه به مردم این جامعه هستند.

وی اضافه کرد: معمولی بودن شخصیت های داستان باعث همزات پنداری خواننده با شخصیت ها می شود؛ چون هر دو شبیه به هم هستند.

نویسنده این کتاب با اشاره به اینکه روایت، زبان شاعرانه ای دارد گفت: این رمان سعی کرده احساساتی که در جامعه در قلیان است را با زبان شاعرانه بیان کند.

این نویسنده دربارۀ افتخاراتش در حیطه نویسندگی گفت: بزرگترین افتخاری که در این حیطه نصیبم شده است، تجربه است.

وی بیان کرد: بزرگترین آرزوی من در حیطۀ نویسندگی دریافت بزرگترین جوایز نیست، بلکه این است که بتوانم در این مسیر، رونده بمانم.

این دانش آموزِ نویسنده دربارۀ نقش خانواده اش در موفقیت هایش گفت: خانواده ام اگر نبودند و کمکم نمی کردند نمی توانستم سختی های این راه را تحمل کنم.

برهانی در آخر بیان کرد: نویسندگی شغل من نیست، سرگرمی هم نیست؛ بلکه معشوق من است.

دانش آموز خبرنگار : شیما محمدیان