در گفت‌و گو با پانا:
نسیم‌سبحان: همه شبیه هم نباشیم؛ توجه به «سینمای بدنه» در فیلم‌های کوتاه الزامی است
مدام همه را تشویق می‌کنیم فیلم‌هایی بسازند که از جنس سینمای بدنه نباشد و وقتی این اتفاق رخ می‌دهد، مخاطب عام وقتی به تماشای فیلم کوتاه می‌نشیند آن را پس می‌زند
تهران (پانا) - میلاد نسیم سبحان کارگردان فیلم کوتاه درباره تازه‌ترین فعالیت‌های خود در آستانه برگزاری جشنواره فیلم کوتاه تهران گفت در دوره‌های گذشته جشنواره فیلم کوتاه تهران، تاکنون چهار فیلم را به جشنواره ارائه کرده است که هیچ کدام از آن‌ها پذیرفته نشد و آخرین فیلمش «نفس نکش» بود که سال گذشته به جشنواره ارائه اما رد شد.
میلاد نسیم جان در گفت‌و گوو با پانا در تأیید اهمیت توجه به ژانر در فیلمسازی گفت: «ژانر هم در سینمای بلند و هم در سینمای کوتاه بسیار حائز اهمیت است و خود من هم آخرین کارم را در قالب ژانر ساخته‌ام. اثری که هم تریلر است و هم نئونوآر. ژانرهای مختلفی در آن وجود دارد و در جشنواره‌های مختلف آن را با عنوان ژانرهای مختلف می‌پذیرند. از این منظر من موافق صددرصد مقوله ژانر هستم، اما آنچه می‌تواند موجب دلزدگی بشود، عملکرد هیأت‌های انتخاب در زمینه گزینش آثار است. این مطلبی است که سال‌هاست آن را متذکر شده‌ام.»
وی افزود: «تا زمانی که هیأت انتخاب جشنواره به درستی عمل نکند، این احساس به جریان تولید سینما دست می‌دهد که ما از منظر ژانر اشباع شده‌ایم و دیگر کسی سراغ این حوزه نمی‌آید. نباید به گونه‌ای عمل کنیم که فیلمسازان احساس کنند تعریف ژانر تنها محدود به آن چیزی است که ما می‌پسندیم. کما اینکه در برخی دوره‌ها نوع برخورد با ژانر اجتماعی به‌صورتی بود که آرام‌آرام همه فیلم‌ها شبیه به یکدیگر شدند.»
نسیم‌سبحان درباره بی‌رغبتی برخی فیلمسازان برای فیلمسازی در حوزه ژانر گفت: «من زمانی علاقه شدیدی به ساخت فیلم بلند داشتم تا اینکه کسی به من پیشنهاد داد که برو فیلم کوتاه ببین و ساخت آن را تجربه کن، بعد سراغ سینمای بلند برو. وقتی به جشنواره آمدم، با نوعی از سینمای اجتماعی مواجه شدم که احساس کردم اگر من هم فیلمی شبیه آن‌ها بسازم، سال بعدش می‌توانم به جشنواره راه پیدا کنم. بعد از سال‌ها اما متوجه شدم که تأثیر عملکرد هیأت‌های انتخاب است که باعث می‌شود فیلمسازان جوانی که به شوق ساخت فیلم به جشنواره می‌آیند، تحت تأثیر آن قرار می‌گیرند و همه فیلم‌ها شبیه به یکدیگر می‌شود.»
وی ادامه داد: «اگر در زمینه انتخاب آثار در حوزه ژانر هم به‌درستی عمل نکنیم، سال آینده شاید به جای مثلا ۲۵۰ فیلم ژانری، ۵۰۰ فیلم ساخته شود، اما احساس می‌کنید چقدر همه آن‌ها هم شبیه به هم شده‌اند! اگر تلاش کنیم در ویترین جشنواره از ژانرهای متنوع آثاری داشته باشیم، از هارور و وحشت تا نوآر و کمدی، آن وقت فیملسازان می‌توانند با تنوع آثار ژانر مواجه شوند و آثارشان یک‌دست نشود.»
این کارگردان فیلم کوتاه درباره محدود دانستن مخاطبان سینمای کوتاه هم گفت: «من معتقدم برخی از فیلم‌های کوتاه اگر به‌درستی اکران شوند و مردم بتوانند به تماشای آن‌ها بنشینند، حتما از آن‌ها خوششان خواهد آمد. چرا همه آثار اینگونه نیستند؟ به این دلیل که مخاطب ما در سینمای ایران بیشتر به سینمای بدنه علاقه‌مند است و بچه‌های فیلم کوتاه باید این فرم از تولیدات را هم در دستور کار داشته باشند، اما از آنجایی که بخشی از این تولیدات از سوی جشنواره‌ها پس زده می‌شوند، بیشتر به سمت فرم‌های خاص که شبیه به سینمای اروپای شرقی و آمریکای جنوبی است، گرایش پیدا می‌کنند. مدام همه را تشویق می‌کنیم فیلم‌هایی بسازند که از جنس سینمای بدنه نباشد و وقتی این اتفاق رخ می‌دهد، مخاطب عام وقتی به تماشای فیلم کوتاه می‌نشیند آن را پس می‌زند.»
ارسال دیدگاه