کابوسی به نام مترو تبریز + عکس

داستان قونقای نوآوری شده، یا همان مترو برای تبریز به سال۱۳۸۰، زمانی که رئیس جمهور وقت ایران و وزیر راه ترابری آن زمان در فکر گسترش پروژه قطار شهری بودند، برمی گردد.

کمی عقب تر که برگردیم یعنی به سال۶۹، نمایندگان وقت آذربایجان شرقی طرح کلنگ زنی این موضوع را به مجلس ارائه دادند که البته قرار شد در برنامه کاری مسئولان قرار بگیرد که متاسفانه تداخل در بین عوامل اجرایی و تحقیقاتی همچنین مشکلات مالی، برنامه فنی و تحقیقاتی آن را با مشکل مواجه کرد.

سال ۱۳۷۵، زمانی که استاندار وقت موضوع را مجددا پیگیری کرده و با یک شرکت اتریشی به نام «اشکودا» مذاکراتی را انجام داد و مقرر شد که اطلاعات مربوط به حجم ترافیک خیابان‌های اصلی شهر به نمایندگان شرکت مذکور تحویل داده شود که بررسی‌های لازم کارشناسی را انجام دهند؛ ولی به علت مسائل سیاسی فی‌مابین مجدداً پیگیری طرح قطار شهری تبریز به حالت رکود بازگشت.

طرح نهایی احداث قطار شهری

در سال ۱۳۷۹، شهرداری تبریز موضوع مطالعات جامع ترافیکی را به مشاور «سبزینه راه» واگذار کرد. مشاور مذکور در مطالعات امکان‌سنجی به این نتیجه رسید که سه کریدور مسافرخیز از ظرفیت مترو برخوردار است و با توجّه به رشد روزافزون سفرهای درون‌شهری و نیاز به افزایش ظرفیت این موضوع در تبریز و ضرورت وجود سامانه حمل‌ونقل در راستای کاهش مشکلات ترافیکی، مطالعات خطوط قطارشهری تبریز انجام گرفت و نتیجه نهایی بر این شد که شبکه قطار شهری تبریز شامل ۴ مسیر، جمعاً به طول ۶۰ کیلومتر و ۶۳ ایستگاه به علاوهٔ مسیر حومه به سهند طراحی شد.

بعد از کش و قوس هایی زیاد بالاخره در ۱۳۸۰همزمان با شهرهای شیراز و اصفهان پروژه عظیم سامانه حمل و نقل ریلی شهری کلنگ زنی شد؛ اما برخلاف شیراز و اصفهان این موضوع هم مانند کلنگ زنی هایی که دیده ایم با کم کاری بعضی مسئولین و ناهماهنگی طبق معمول شهرداری و دیگر عوامل به مشکلات و دیرکردهای زیادی برخورد کرد و این ۲۱ سالی که گذشت، مردم همواره از طرف مسئولین به تحمل نابسامانی های پیش آمده دعوت شدند و چهره مشمئز کننده کارگاه های عملیاتی، خاکبرداری‌ها و ... را به امید پایان شب سیه تحمل کردند.

پروژه تا سال ۱۴۰۱ چند درصد پیشرفت داشته است؟

امروز که ۲۱ سال از مراسم کلنگ زنی می گذرد تنها نزدیک به ۶۵ درصد از خط یک بهره برداری شده و همچنان شش ایستگاه در حال احداث است.

اما حرف حساب!

تاکنون نزدیک به بیش از سه دهه از آغاز این پروژه پر هیاهو می گذرد و متاسفانه فقط بخشی از خط یک به بهره برداری رسیده است.

به بررسی نواقصات این پروژه عظیم پرداخته و برای شروع از مهمترین و پر ازدحام ترین ایستگاه تبریز ،یعنی « میدان ساعت » آغاز می کنیم. اولین برخورد شما با سقف کاذب های نامنظم و یا جای خالی آنها خواهد بود که منظره نامناسب پشت آنها دیده می شود، طبیعتا این امر جهت تعمیر صورت گرفته، اما اینکه در این وضعیت رها شده‌اند، ناامید کننده است. مورد بعدی که متوجه آن خواهید شد نور ضعیف ایستگاه است، چه در روی سکو و چه در ایستگاه این مورد به حدی است که قطعا شما احساس خفگی خواهید داشت.

برای نمونه ما در روی سکو ها شاهد این موضوع هستیم که از بین سه چراغ یکی از آنها خاموش است که دلیل آن معلوم نیست؛ ایستگاهی همچون میدان ساعت به دلیل اهمیت الزاما باید از نور کافی و دکور زیبایی برخوردار باشد و توجه داشته باشید که مشکل اصلی نیمه کاره بودن است.

از خود بپرسید که بعد از فعالیت چندین و چند ماهه ایستگاه « سالار ملی » (میدان قطب) چرا همچنان بخش های بسیاری از آن نیمه کاره مانده یا گیت بلیط در ایستگاه جای گذاری شده اما خاموش است؟ یا در همان جا راه اندازی پله برقی که پروژه ای دو هفته ای بود موجب تعطیلی یک ماهه ایستگاه سالار ملی شده بود.

به ایستگاه « دانشگاه » رسیده ایم که به دلیل نزدیکی به دانشگاه تبریز از استقبال بالایی برخوردار است و اتفاقا دکوراسیون نسبتا مطلوبی نسبت به دیگر ایستگاه ها دارد. متاسفانه ورودی دو ایستگاه از وجود پله برقی محروم شده که در تامین بودجه به مشکل خورده است. در ادامه شما با تعداد کثیری از چراغ های فلورسنت دایره ای شکلی مواجه خواهید شد که در حال روشن و خاموش شدن مداوم یا خاموش هستندکه نیازمند توجه سرپرستان ایستگاه است.

تمام این موارد که مطرح کردیم، ظاهری نامناسب از سامانه حمل و نقل ریلی شهر تبریز است که روزانه ظرفیت بالایی از بار ترافیک را از روی دوش شهر برمی دارد و از اهمیت بالایی برخوردار است.

دانش آموز خبرنگار: عطا خباز