پدرم قبل از هر چیز؛ یک معلم اخلاق بود

محمود خداوردی، در دی ماه سال ۱۳۳۹ در محلات جنوب شهر تهران چشم به جهان گشود؛ وی از همان سنین خردسالی علاقه به کارهای هنری داشته و در دوره نوجوانی مقالات مختلفی را در روزنامه های مختلف منتشر می کرد. در دوره جوانی به شدت به سینما و تئاتر علاقه مند شده و نقدهای مختلفی از فیلم ها و تئاترها در مجله فیلم و مجلات تخصصی سینما به چاپ رساند. وی در سال‌های بعد به ادبیات داستانی روی آورد و مجموعه داستان های کوتاه خود را در زمینه های مختلف اجتماعی در یک مجموعه به نام "اجازه می دهید آقای چخوف؟" در سال ۱۳۸۸ منتشر کرد.

استاد محمود خداوردی با توجه به دغدغه هایی که نسبت به مشکلات جامعه داشت؛ محوریت داستان هایش را مسائل اجتماعی قرار می داد. زنده یاد محمود خداوردی در سال‌های اخیر در دانشکده الهیات و در فرهنگسراهای بهشت شهرستان پرند و خاوران شهر تهران مشغول تدریس بود.

میثم خداوردی، فرزند مرحوم که خود نیز در حوزه فرهنگ و موسیقی فعالیت دارد، به مناسبت چهلمین روز درگذشت محمود خداوردی، در پاسخ به اینکه روحیات و اخلاق پدرش در جامعه و در خانواده چگونه بود، به پانا گفت: «پدرم قبل از هر چیز یک معلم اخلاق بود، او با توجه به معلومات گسترده ای که در حوزه ادبیات و سینمای ایران و جهان داشت و حتی دوستان و آشنایان از او به عنوان دایره المعارف زنده یاد می کردند؛ همیشه فروتن و بی ریا زندگی می‌کرد تا حدی که می گفت من باید حتی از یک جوان ۲۰ ساله بیاموزم.»

وی افزود:« پدرم در حوزه ادبیات دفاع مقدس نیز نقش بسزایی ایفا کرد و بخاطر ارادت وافری که به شهدا داشت و خود را مدیون خون شهدا می دانست؛ برای ادای دین به خون شهدا، داستان دشتِ عباس را نگاشت که در جشنواره کشوری بیرجند رتبه اول را بدست آورد.»

وی ادامه داد: «پدرم بخاطر علاقه ای که به فرهنگ و تمدن بین المللی داشت، در همین راستا سفرهای متعددی به سایر کشور ها از جمله: آلمان؛ سوریه، ترکیه و عربستان داشت و از فرهنگ آن ملل در داستان هایش استفاده می‌کرد.»

میثم خداوردی در پایان درباره پدر خود گفت: «وای به روزهایی که نشناختیم او را...»

محمود خداوردی، در سنوات پایانی عُمر پربار خود به علت عارضه قلبی و مشکلات آلودگی هوای تهران به شهر جدید پرند مهاجرت کرده و در سن ۶۱ سالگی روز ۲ اردیبهشت ۱۴۰۱ به دیار باقی شتافت.

دانش آموز خبرنگار: محمد امین راست‌بندی