مطمئن بودم در المپیک مدال طلا می‌آورم

بهنمیر (پانا) - فاطمه زهرا ذلیکانی، دختر طلایی المپیک برزیل می‌گوید خوشحال است محرومیت منجر به محدودیتش نشد و مطمئن بود در المپیک مدال طلا می‌آورد.

فاطمه زهرا ذلیکانی دختر ۲۱ ساله بهنمیری عضو تیم ملی تکواندو ناشنوایان است و اولین بانوی المپیکی است که بعد از ۳۵ سال این طلسم را شکست و توانست صاحب مدال طلای المپیک ۲۰۲۱ برزیل شود.

وی در گفت‌وگو با پانا در خصوص علاقه‌اش به تکواندو و رسیدن به مدال طلا گفت:« از کودکی به ورزش علاقه داشتم و همین باعث شد از طرف معلم ورزش مدرسه تشویق شوم و به سمت تکواندو بروم. من از پایه در کنار استاد احمدی که مربی تازه وارد شهر ما بود شروع کردم و استاد همان بار اول که من را دید گفت که قهرمانی را در من می‌بیند، این حرفش باعث شد از همان موقع قهرمانی را بخواهم و برایش تلاش کنم. آنقدر برای قهرمانی ذوق و شوق داشتم که هر تمرین سختی را هم به من می‌داد با جان و دل انجامش می‌دادم.»

این دختر تکواندوکار ادامه داد: «هرجا تمرین بود می‌رفتم و انجام می‌دادم، ولی در این مسیر خیلی شکست خوردم. دلیل شکستم این بود که در مسابقات استانی که شرکت می‌کردم استادها کوچ می‌کردند و من نمی شنیدم؛ بعدها متوجه شدم که کم شنوا شدم که آن هم بر اثر آبله مرغانی بود که در ۸ سالگی گرفتم. آنقدر شدید بود که باعث شد به عصب گوش هایم آسیب بزند و من به کمک سمعک بشنوم. ناشنوایی من باعث اخطارهای زیاد داور می‌شد و خیلی از بازی ها را به همین خاطر می‌باختم.»

وی افزود:« من خیلی ناامید شده بودم چون سر یک اخطار خیلی از بازی ها را می‌باختم؛ اما باز تلاشم را می‌کردم تا ببینم قسمت چه می‌شود. مدتی از باخت های پی در پی من گذشت و من تلاش هایم را ادامه می دادم، به مسابقات کشوری رفتم که مسابقات انتخابی تیم ملی برای تکواندوکاران شنوا بود.»

ذلیکانی بیان کرد: «من آن روز خیلی خوب بازی کرده بودم، ولی بار دیگر همین نشنیدن ها باعث شد من 10 اخطاره شوم و ببازم. در اوج ناامیدی دقیقا همان روز خانمی به استادم پیشنهاد داد که من در فدراسیون ناشنوایان بروم و با پیگیری های استادم به فدراسیون ناشنوایان رفتم. در مسابقات کشوری شرکت کردم و سوم شدم اما باز ناراحت بودم که چرا اول نشدم چون سطح توقعم از خودم بالا رفته بود.»

وی اظهار کرد: «من فقط تمرین می‌کردم و بعد از 3 ماه از فدراسیون پیامی در خصوص اردویی که نفرات اول ،دوم و سوم راهی آن می‌شدند داشتم و همین خبر باعث شد بیشتر تمرین کنم. به اردو که رفتیم من با اینکه سوم شده بودم با تلاش زیاد نفرات اول و دوم را در انتخابی شکست دادم و برای مسابقات آسیایی فیکس تیم ملی شدم و بعد از 7 ماه تمرین، یک هفته مانده بود به اعزام که مسابقات به دلیل کرونا لغو شد.»

این ورزشکار خاطرنشان کرد:« بعد از مدتی فاصله میان مسابقات جهانی همه را بردم که فیکس بمانم و در این مسابقات، من از لحاظ جسمانی آماده بودم، اما از لحاظ روحی آماده نبودم. بازی اول را بردم و بازی دوم را باختم اما آن باخت در آن لحظه باعث ناراحتی من نشده بود با اینکه دور بعدی المیپک بود، انگار به من الهام شده بود که مدال طلای المپیک مال من است و همان روز بعد از اینکه از مسابقات جهانی آمدم کسی جز خانواده و استادم نبود که به من روحیه بدهد، اول ناراحت شدم از این بابت، اما قوی ماندم و برای المپیک آماده شدم.»

ذلیکانی در پایان گفت:«برای انتخابی المپیک هیچ استرسی نداشتم، چون مطمئن بودم انتخاب می شوم و به مدال طلا می رسم و همین اتفاق هم افتاد، من انتخاب شدم و با تلاش‌های زیاد و حمایت های خانواده و استادم با روحیه عالی به مسابقات المپیک رفتم و به مدال طلا رسیدم و الان خوشحالم که صبور ماندم و با رد شدن از سختی ها به این جایگاه رسیدم، هر لحظه خدا را شکر می کنم که محرومیت من باعث محدودیتم نشد.»

ندا احمدی، مربی تکواندو فاطمه ذلیکانی در زمینه قوانین مسابقات تکواندو بیان کرد:« هیچ فرقی بین مسابقات شنوایان و ناشنوایان وجود ندارد و تمام قوانین و سطح مسابقات با هم برابر است.»

وی افزود: «ذلیکانی با هزاران آسیب و سختی خودش را فیکس نگه داشت و ما توقع داریم حال که او اسم و پرچم ایران را بالا برد مسئولین کشوری، استانی و شهرستانی وی را ساپورت روحی و مالی کنند، زیرا یک ورزشکار زمانی خوب بالانس روحی می‌شود که از لحاظ مالی هیچ دغدغه ای نداشته باشد و بتواند همیشه نتیجه مطلوب را بدست آورد.»

وی در پایان از صابر حسین پور رئیس هیات تکواندو بهنمیر که همیشه کمک و همراه ذلیکانی بود قدردانی کرد.

خبرنگار:مریم قربانی