گذری به زندگینامه شیخ فریدالدین عطار نیشابوری

شیخ فریدالدین محمد عطار نیشابوری در سال ۵۴۰ هجری قمری متولد شد و در سال ۶۱۸ ه . ق در قتل عام نیشابور در فتنه مغول دار فانی را وداع گفته است و در طول حدود ۸ دهه عمر با برکتش از سی سالگی تا هفتاد و اند سالگی اشعارش را سروده است.

این شاعر بزرگ پارسی گوی در قریه کدکن از توابع نیشابور دیده به جهان گشوده است و از قراین پیداست که در هنگام وفات در شهر شادیاخ (نیشابور فعلی ) ساکن بوده است.

شیخ عطار داروخانه ای داشته که در آن به کار طبابت می پرداخته است و گفته می شود که تالیف دو کتاب معروف خود مصیبت نامه و الهی نامه را در همان داروخانه آغاز کرده است و هر روز مراجعین فراوانی به علت متمول و متمکن بودن عطار داشته است و همین بی نیازی اوست که عطار را با مناعت طبع و همت بلند می شناسد.

در میان کتب متعدد منسوب به وی آثاری بدون تردید از عطار است که خود شیخ عطار در خسرونامه از آنها نام برده است. بنابراین آثار مسلم شیخ فریدالدین محمد عطار نیشابوری عبارتند از :

۱- مصیبت نامه ۲- الهی نامه ۳- مختارنامه ۴- اسرارنامه ۵- منطق الطیر ۶- خسرونامه ۷- دیوان غزلیات و قصاید ۸- تذکره الاولیاء می باشد که سه رکن اصلی در آثار وی شامل زیبایی، عشق و درد است که از این سه رکن درد را رکن عمده و مایه ابتکار او باید دانست.

اکنون آرامگاه شیخ فریدالدین محمد عطار نیشابوری در شهر نیشابور کعبه اهل دل و قبله عاشقان دل آگاه است که از سراسر ایران و جهان برای عرض ادب و ارادت به آنجا می آیند .این مقبره و کچباغ عطار نیشابوری در فاصله دو کیلومتری به سمت غرب از باغ و آرامگاه حکیم عمر خیام نیشابوری قرار گرفته است.

مقبره شیخ فریدالدین محمد عطار نیشابوری توسط شخصی به نام قاضی القضاه یحیی بن صاعد ساخته شد و بنای اصلی آن هشت ضلعی است و سنگ مقبره از نوع سنگ سیاه و عمودی می باشد که اشعاری برروی آن حک شده است. ۲۵ فروردین در تقویم ملی کشور به نام روز ملی بزرگداشت شیخ فرید الدین محمد عطار نیشابوری نامگذاری شده است.