سالی که در دوگانگی انسانیت گذشت

امسال هم گذشت. مثل گذشته‌ها‌یی که گذشتند و خاطراتشان در دفتر‌ خاطرات آرام گرفت و عکس‌ها‌ی شادشان در آلبوم به یادگار ماند. مهمان روز‌ها‌ی خوش و ناخوش سال ۱۴۰۰ بودیم. یک روز‌مان خنده و یک روزمان شاید گریه بود و در این مدت، روز‌گار آنقدر بالا و پایینمان کرد که فهمیدیم برای پخته شدن و بهتر دیدن باید هم بالا را دید هم پایین؛ پایین را باید دید تا غره به بالا‌های کاذب دنیا و پست و جاه و مقام نشد و بالا را باید دید تا فهمید هیچ کس بالا‌تر از خدا نیست و تنها تلاش برای بالا رفتن رسیدن به ذات مقدس اوست که این از فطرتمان جدا نیست.

لحظه، لحظه خداحافظی با سالی است که برای من یک معلم بود؛ معلمی سختگیر، اما دلسوز و مهربان، او مرا با دو دسته از آدم‌ها آشنا کرد و در معرض امتحان قرار داد؛ دسته‌ای که به خاطر منافع و رسیدن به اهداف و مقصود خود و رسیدن به بالا‌های کاذب دنیایی، بعضا چشم به روی انسانیت بستند و حق افراد را زیر پا گذاشتند. شاید به خیال خودشان این رویه درست بودو بالا می‌رفتند، اما در واقع به قعر و پایین‌ترین حد نزول می‌کردند.

دسته‌ای که به ظاهر انسان بودند، اما گویی ماموران الهی در روی زمین بودند. آنها به خود فکر نمی‌کنند، به بالا‌های کاذب چشم ندوخته بوده‌اند، آنها آمده‌اند تا اشکی را از چهره غم بزدایند و دست سردی را با دست‌های گرمشان بفشارند. آنها از پایین افتادن باکی ندارند، چون در حال صعود و بالا رفتن در جایگاه و مقام انسانی هستند و خدا در این راه دستشان را محکم گرفته تا به چاه جاه و خودبینی و خودخواهی سقوط نکنند. آری آنها برای من فرشته‌های روی زمینند.

سال ۱۴۰۰ مرا با این دو دسته انسان آشنا کرد و تجربه مرا در کنار کار و تمرین خبرنگاری، بالاتر برد و فهمیدم انسانیت شرط اصلی خبرنگاری است که نیاز به آموزش ندارد، بلکه باید آن را در درون جستجو کرد و خوشحالم خدای مهربان در سال ۱۴۰۰ با این افراد مرا آشنا کرد تا بفهمم هستند انسان‌هایی که با بقیه متفاوتند و برای همین تفاوت و بهتر شدن جایگاه انسانی در تلاشند.

در این لحظات پایانی سال از خداوند مهربان تعجیل در ظهور منجی بشر امام زمان(عج) و شادی دل و شکفتن شکوفه بهاری لبخند را بر لبان تمام فرشته‌های زمینی می‌‌خواهم.

دانش آموز خبرنگار*