چرا کودکان در دو سالگی لجباز می‌شوند
تهران (پانا) - در دنیای روانشناسی لجبازی کودکان ۲ تا ۳ ساله بسیار طبیعی است زیرا کودک در این سن به سطحی از خود شیفتگی می‌رسد که تمام دنیا را از آن خود می‌بیند و گمان می‌کند که تمام دنیا برای او ساخته شده است.
از آن جایی که کودکان در سن دو سالگی دچار خود شیفتگی می‌شوند و همه چیز را متعلق به خود می‌بینند اگر دیگران او را از به دست آوردن چیزی منع کنند از نظر کودک این کار بسیار بی معنی و غیر منصفانه است برای همین تمام تلاش خود را می‌کند که حق خود را با هر روشی که می‌تواند، به دست بیاورد همچنین کودک در سن دو سالگی در حال شناخت احساسات خود، شناخت رفتارها، شناخت خود و افراد است.
زمانی که کودک به لجبازی روی می‌آورد اگر والدین رفتار درست و مناسبی را از خود نشان ندهند ممکن است کودک در آینده دچار مشکل شود و عادت کند که می‌تواند با لجبازی و پرخاشگری هر کاری را انجام دهد و هر چیزی را به دست آورد برای همین والدین موظف اند که رفتار درست در این موقعیت ها را بشناسند و به خوبی اوضاع را کنترل کنند.
کودکان پس از رسیدن به سن دو سالگی از آنجایی که شخصیت‌شان مشخص و منسجم می شود اما نمی توانند خواسته‌های متضاد ذهن خود را تنظیم و تفکیک کنند برای همین در یک آن واحد قادر به تصمیم گیری نخواهند بود. برای همین است که کودک نمی‌تواند تکلیف خود را روشن کند و نمی داند که دقیقا چه خواسته‌ای دارد و از طرفی هم با وجود اینکه از خواسته خود مطمئن نیست اما برای بدست آوردن آن بسیار مصمم و یک دنده است.
اما مهمترین چیزی که در این زمان وجود دارد رفتار پدر و مادر با کودک‌شان است زیرا کودک با در نظر گرفتن رفتار و واکنش والدینش متوجه می‌شود که این کارش درست است یا نه و عکس العمل والدین به شدت می‌تواند بهانه‌گیری‌های کودک را کم کند و یا حتی آن‌ها را بیشتر کند.
برخورد صحیح والدین در برابر کودکان لجباز
همانطور که گفته شد ابتدایی‌ترین و اولین اقدام برای برخورد صحیح، کوتاه نیامدن در برابر نیاز کودک است زیرا زمانی که کودک شما دست به لجبازی و پرخاش می‌زند و شما به او پاسخ می‌دهید، حال فرقی نمی‌کند که این پاسخ مثبت باشد یا منفی، کودک شما متوجه می‌شود که این یک راه مؤثر است و می‌تواند با پرخاش کردن به خواسته خود برسد.
برای همین در بعضی اوقات کودک به جدیت و قاطعیت پدر و مادر احتیاج دارد تا بهتر تربیت شود و والدین نیز نباید به دلیل اینکه از شر جیغ‌های کودک راحت شوند خواسته او را برآورده کنند. بی‌اعتنایی به رفتار و لجبازی کودک دو تا سه ساله خود بهترین واکنش است که در طولانی مدت بهترین راه برای تغییر رفتار لجبازی او است.
اغلب لجبازی‌های کودک برای جلب توجه شما است اگر بخواهیم با یک مثال این را برای شما توضیح دهیم باید در نظر بگیرید که مثلاً کودک شما هوس آب میوه می‌کند و آن را درخواست می‌کند اما شما آن را در خانه ندارید، در این مواقع است که شروع به جیغ زدن می‌کند و رفتاری لجبازانه از خود نشان می‌دهد اگر شما این خواسته کودکتان را برایش فراهم کنید باعث می‌شود تا رفتارهای لجبازانه او تشدید و تشویق شود بهترین کاری که شما در این زمان می‌توانید انجام دهید بی‌توجهی است که سبب خاموشی رفتار کودکتان می‌شود.
برای این کار باید زمانی که کودکتان شروع به داد و فریاد کرد یا رفتارهای دیگری از خود نشان داد، محل را ترک کنید و بی‌توجه به او به کارهای خود بپردازید و فعالیت‌‌های روزمره خود را انجام دهید یا حتی با دیگران صحبت کنید تا متوجه شود که توجهی به رفتار او ندارید انجام دادن این رفتارها و واکنش‌ها در طولانی مدت باعث می‌شود تا لجبازی کودک دو تا سه ساله شما کم کم، کاهش پیدا کند.
دوم این که اغلب لجبازی‌های کودکان با هدف است و اگر بدانند که با جیغ و فریاد نمی‌توانند به هدف خود برسند احتمالاً آن را تکرار نکند و شما باید در زمان‌هایی که کودک شما رفتار درستی را انجام می‌دهد و جیغ و فریاد نمی‌کند و با صحبت کردن خواسته خود را به شما می‌گوید، او را تشویق کنید و اگر صلاح می‌دانید آن چیزی را که نیاز دارد و دوست دارد را به او بدهید تا درک کند که می‌تواند با داشتن رفتار خوب و خوش، پاداش دریافت کند البته باید والدین بدانند که افراط کردن و یا تفریط کردن در تشویق کودکان می‌تواند بسیار مضر و آسیب زننده باشد.
یکی از آموزه‌هایی که پدر و مادر باید به فرزندان خود یاد دهند این است که پاداش و تشویق، رشوه نیست و زمانی که شما برای کودک خود کاری را در نظر می‌گیرید و آن را به کودک محول می‌کنید موظف است که آن کار را انجام دهد و یا اینکه زمانی که شما قصد انجام کاری را دارید آن کار باید انجام شود و فریاد‌ها و جیغ‌های کودکتان نمی‌تواند در تصمیم شما خللی ایجاد کند و شما را از تصمیم‌تان منصرف کند و رفتار بد او نمی‌تواند مانع انجام کار شما شود.
شما نباید اجازه دهید که جیغ زدن‌ها و فریادهای کودکتان بر انجام کارها و تصمیمات شما تأثیر بگذارد و در نظر شما تغییری ایجاد کند. اگر پس از انجام همه این راه و روش‌ها، نتوانستید تغییری در رفتار او ایجاد کنید و اون همچنان به لجبازی‌های خود ادامه می‌دهد، ممکن است این رفتار علتی ریشه‌ای در کودکتان داشته باشد که در این صورت باید از مشاوره روانشناسی استفاده کنید.
ارسال دیدگاه