روایت معلم دیشموکی که هر روز برای تدریس به دل رودخانه می‌زند؛ خواب دیده‌ام آب مرا می‌برد
دانش‌آموزان این منطقه به‌دلیل فقر امکان تهیه گوشی را ندارند و به عشق آنها و آموزش این راه دشوار را طی می‌کنم
یاسوج (پانا) - یدالله غفاری، معلم فداکار دیشموکی در استان کهگیلویه و بویراحمد برای آموزش دانش‌آموزان هر روز با عبور از رودخانه خروشان «رودسمه» به دل آب می‌زند و خودش را به کلاس درس و مدرسه می‌رساند. او از مسیری که با عشق انتخاب کرده، پیشمان نیست وتنها نگرانیش خوابی است که دیده است .«می‌گوید خواب دیده‌ام در روخانه غرق می‌شوم و جنازه‌ام پیدا نمی‌شود.»
بخش دیشموک از توابع شهرستان دهدشت در استان کهگیلویه و بویر احمد، در غربی ترین نقطه این استان و هم مرز با استان خوزستان است. براساس سرشماری سال ۹۵ جمعیت شهر و ٨۶ روستای اطراف این شهر کوچک حدود ۲۱ هزار نفر است که کمتر از ۶ هزار نفر آن را جمعیت شهری و باقی را روستاییان تشکیل می‌دهند. مردم این منطقه از طریق کشاورزی و دامداری به روش سنتی روزگار می گذرانند. اما به دلیل موقعیت جغرافیایی و گرفتار آمدن در میان کوه‌ها و دره‌ها، این شهر و روستاهای اطرافش با محرومیت‌های شدیدی روبروست. عمده ترین مشکل مردم این منطقه فقدان راه‌های دسترسی مناسب به شهر و روستاهاست.
روستاهای «رودسمه» و پای پره از توابع این بخش بیش از ۸۰ خانوار دارد. مردم این دو روستا در زمستان هنگام بارندگی باید در خانه خود بنشینند و تماشاگر رودخانه خروشانی باشند که از کنار خانه‌هایشان در گذر است و با کمبود همه امکانات و سرمای شدید دست و پنجه نرم کنند.
چند سالی است که بخشداری دیشموک چند لوله سیمانی با رایزنی از اداره راه گرفته و بر روی رودخانه برای عبور و مرور روستانشینان نصب کرده است اما متاسفانه به دلیل بارندگی سال های اخیر لوله های از بین رفته و تنها به دو لوله رسیده و این دو لوله سیمانی که امید مردم روستای «رودسمه» و «پای پره» بود هم در این بارندگی اخیر شکسته شده و امکان استفاده از آن وجود ندارد.
نبود پل ارتباطی، برای عبور از رودخانه ، هرساله رنج دوران و مشقت بی‌پایانی را به اهالی تحمیل می کند. در این بین بیشترین سختی و مشقت را معلمانی تحمل می کنند که به عشق تدریس و آموزش دل به آب سرد و خروشان رودخانه می‌زنند.
این دو روستا هر کدام یک مدرسه دو کلاسه کانکسی با ۲۱ دانش‌آموز و دو معلم دارند و به جاده دسترسی ندارند، به طوری که دانش‌آموزان، معلمان و اهالی روستاها باید در فصل پاییز و زمستان که باران می‌بارد و رودخانه وحشی می‌شود به سختی از آن عبور کنند یا آنقدر بمانند تا الاغی بیاید و بتوانند به آن طرف رودخانه بروند تازه اگر در این شرایط باران ببارد که اصلا نمی‌شود به رودخانه نزدیک شد.
انتشار فیلمی از معلمانی که برای آموزش به دانش آموزان این روستا از مسیر پر خطر رودخانه می گذشتند ما را بر آن داشت تا با یکی از این معلمان هم صحبت شویم و این ماجرا و شرایط سختی که برای تدریس تحمل می کنند را پیگیر بشویم.
یکی از این معلمان با این که همسرش بیمار و بستری بود، اما پذیرفت گفت وگویی با پانا داشته باشد. او از انگیزه ها و دلایل خود از اینکه این همه خطر را به جان می پذیرد تا برای تدریس به مدرسه برود و به دانش‌آموزان آموزش دهد، برای ما می‌گوید.
یدالله غفاری مدیر مدرسه بلال حبشی «رودسمه» بخش دیشموک با ۱۸ سال سابقه خدمت، کارشناس آموزش ابتدایی، متولد سال ۱۳۵۵ است. او ۵ فرزند دارد که با عشق از آنها یاد می کند. با لبخندی که حکایت از عشق و ایثار و شجاعت داشت شروع به صحبت کرد. «همین ابتدا بگویم احتمال دارد به زودی یکی از ما چهار معلم را آب ببرد و برای فاتحه‌خوانی بیایید، من حتی خوابش را هم دیده ام که آب ما را برده و جسدمان پیدا نشده است.»
وی در خصوص چرایی اینکه در این شرایط باز هم مدرسه را تعطیل نمی کند و کار تدریس و آموزش را ادامه می دهد گفت. «به عشق معلمی و دانش آموزان هر روز با شرایط سخت از آب رودخانه عبور می کنم.»
غفاری، دلیل آموزش حضوری هر روز را اینگونه توضیح داد. «در این دو سال کرونایی کل دانش‌آموزان مدارس این منطقه به علت فقر اولیاء توان خرید تبلت و گوشی را نداشتند تا بتوانند از کلاس های آنلاین در فضای مجازی استفاده کنند، ما هم برای اینکه دانش‌آموزان این مدارس از نعمت آموزش و یادگیری محروم نمانند هر روز صبح این مسیر سخت و صعب العبور و دشوار و خطرآفرین عبور از رودخانه را طی می کنیم.»
این معلم سختکوش از چگونگی حضور در کلاس در زمستان‌های سخت صحبت کرد.«ساعت ۷ و ۱۰ دقیقه صبح با لباس های خیس و بدنی لرزان، خودمان را به مدرسه می رسانیم که بتوانیم دقیق سر ساعت، صف صبحگاهی را اجرا کنیم.» اما چگونه گرمایش مدرسه را تامین می‌کنند؟ «چون مدرسه کانسکی است، از وسایل گرمایشی نفتی استفاده می کنیم باید صبح قبل از دانش‌آموزان وارد کلاس بشویم و بخاری نفتی را روشن و محیط اتاق را برای دانش‌آموزان گرم کنیم و بعد از تعطیلی و خروج آخرین دانش آموز از کلاس وسایل گرمایشی را خاموش کنیم تا خطر آتش سوزی دانش آموزان را تهدید نکند.»
مدیر این مدرسه دلیل اینکه مسئولین برای احداث پل اقدام نمی کنند را این طور بیان کرد: «سالی یک بار کلنگ احداث پل با حضور مسئولین بر روی رودخانه زده می‌شود و شعار می‌دهند که در کمترین زمان این پل احداث می شود، اما به این شعارها عمل نمی شود.»
غفاری در خصوص دانش‌آموزان و علاقه اش گفت. «آنقدر به دانش آموزان مدرسه علاقمند هستم که در روزهای پنجشنبه و جمعه که مدارس تعطیل است باز هم دلتنگ مدرسه می شوم، به طوری که وابستگی شدیدی به مدرسه و دانش‌آموزان پیدا کرده ایم.»
با این روند خطرناک عبور از روخانه، ادامه تدریس برایمان دشوار است
مدیر مدرسه بلال حبشی «رودسمه» در خصوص مصائب روزهای بارندگی هم توضیح داد.«از آموزش و پرورش مجوز گرفتیم در روزهایی که بارندگی شدید است و امکان برگشت از رودخانه به علت سیلابی شدن برای ما فراهم نیست، در مدرسه بمانیم و در شیفت های بعد از ظهر کلاس‌های جبرانی برای دانش آموزان برگزار کنیم. هر چند آموزش و پرورش به ما اعلام کرده وقتی شرایط سخت است و امکان عبور از رودخانه وجود ندارد مدارس را تعطیل کنید اما بازهم ما تا جایی که امکان داشته باشد کلاس‌ها را دایر می‌کنیم تا دانش‌آموزان از نعمت یادگیری محروم نمانند.»
آیا اگر مسئولین اقدامی برای تاسیس پل انجام ندهند می توان با همین روند خطرناک عبور از رودخانه باز هم به تدریس ادامه داد «من ۳ سال است با تمام مشکلات و خطرات در این روستا درس می دهم اما با این روندی که مسئولین می‌آیند، نگاه می کنند و وعده و شعار می دهند و می روند، انگیزمان برای تدریس کم شده است و به سختی می توانیم ادامه بدهیم.»
این رودخانه دائمی است و در فصل زمستان به علت بارش های شدید و فصل بهار به علت ذوب شدن برف ها همیشه خروشان است.
مسئول روابط عمومی آموزش و پرورش منطقه دیشموک در خصوص رفع این مشکل اینگونه توضیح داد.«متولی احداث پل و کارهای عمرانی بخشداری است چرا که این مشکل همه اهالی روستا است، مردم روستا نیز برای انجام کارهای روزانه باید از رودخانه عبور کنند که جان آنها هم در خطر است.»
ایمان نریمان تاکید دارد:«آموزش و پرورش تنها کاری که می تواند انجام دهد این است که روزهایی که باران شدید است و رودخانه طغیان می کند مدارس را تعطیل کند.»
مسئول آموزش و پرورش منطقه دیشموک در خصوص اقدامات انجام شده برای ساخت پل توضیحاتی ارائه داد. «برای حل این مشکل نامه‌نگاری های را نیز انجام داده ایم، متولیان امر در ابتدا می خواستند بر روی رودخانه سد احداث کنند که عملی نشد بعد تصمیم گرفتند پل احداث کند که هنوز نیز اجرایی نشده است.»
نریمان البته تاکید دارد «معلمی که ۱۸ سال سابقه دارد بر اساس قانون رتبه بندی امتیاز لازم را دارد و می تواند در روستا خدمت نکند و شهر را برای محل خدمت خود برگزیند.»
اما این توجیه مناسبی برای حل نشدن مشکلات منطقه نیست. چرا که در هر صورت این دانش‌آموزان نیاز به معلم دارند و هر کسی به اینجا بیاید باید این دشواری‌ها را به جان بخرد تا بتواند بماند. بر اساس تحقیقات و پرسش‌هایی که از اهالی روستا داشتیم، متوجه شدیم چندین بار مسئولان ذی ربط و مسئولان محلی بخش دیشموک قول ایجاد یک پل مقاوم و استاندارد با توجه به عرض رودخانه و میزان طغیان آب برای مردم دو روستای پای پره و «رودسمه» را داده اند، اما تاکنون چنین وعده‌ای محقق نشده و مردم همچنان منتظر عمل کردن وعده مسئولان هستند.
وضعیت راه ارتباطی روستاهای «رودسمه» و «پای پره» در حالی است که روستای بهاره و پای میل از توابع بخش صیدون استان خوزستان که اصالتا نسبت فامیلی نزدیکی با مردم دو روستای «پای پره» و «رودسمه» دارند از راه ارتباطی آسفالت شده برخوردارند و این تفاوت و اختلاف به فاصله کمتر از یک کیلومتر است. اما بی توجهی مسئولان استان کهگیلویه و بویراحمد در رفع مشکلات و محرومیت ادامه دارد.
ضروری است مسئولین محلی بخش دیشموک، شهرستان کهگیلویه و استان کهگیلویه و بویراحمد مشکلات راه ارتباطی روستاهای پای پره و رود سمه را مرتفع کنند، چرا که تبعات این محرومیت‌ها به شکل معضلات اجتماعی، نظیر فقر، بی سوادی، ترک تحصیل و ازدواج زودهنگام دختران و مهاجرت بروز پیدا می‌کند.
ارسال دیدگاه