بازیگری و ارتباط آن با نقش‌های روزمره زندگی

بازیگری یعنی حضور زنده بازیگر روی صحنه، یعنی اشغال بخشی از فضا توسط بدن که با اندیشه و احساس توأم است و بازیگر روایتی را که اتفاق افتاده بیان می‌کند و به جای ارتباط حسی، تماشاچی را به تفکر و تعقل وامی‌دارد و هنر نمایشی است که در آن از حرکت‌ها، ژست‌ها و صداها برای جان بخشیدن به یک شخصیت نمایشی در صحنه تئاتر، سینما یا تلویزیون استفاده می‌شود و تقلیدی است از شرایط روزمره ما در واکنش به هر لحظه از زندگی با این تفاوت که در این حرفه این لحظه و کنش‌ها خیالی است و کار بازیگر توانایی عریان ساختن همین احساسات عمیق و واکنش‌های واقعی به این فضای خیالیست.
بازیگری یک حساسیت شدید و یک هوش عمیق است که به بازیگر امکان می‌دهد چهره خود را از طریق عواطف شخصیتی که در آن بازی می‌کند را نشان دهد و اهداف نویسنده، مفاهیم متن و روح آن شخصیت را به نمایش بگذارد.
بازیگری اتفاق ظریف و پیچیده‌ای است که در ذهن بازیگر شکل می‌گیرد و به روان و جسم او منتقل می‌شود و بازیگر شخصی است که تکنیک و احساس را مطابق متدها و روش‌های تعریف شده دنیا در می‌آمیزد و تمام توان خود را به کار می‌گیرد که برداشت درستی از نقش و مشخصات آن را داشته باشد تا بتواند به‌صورت باورپذیری آن را از ذهن به جسم منتقل کند و می‌کوشد شخصیتی خلق کند که آن شخصیت آمیزه‌ای است از روان خود و روح شخصیت نوشته شده که کاراکتر را از روی کاغذ بی‌جان به واقعی‌ترین تصویر پیش روی تماشاگر تبدیل کند و ذهن درگیر شود که آیا واقعا نقشی در حال ایفا شدن است یا خود واقعی اوست و این همان جادوی هنر بازیگری است که قدمتی به تاریخ خلقت انسان دارد و از زمان تولد بازیگری را به عنوان حس غریزی همراه داشته است. همانگونه که در کودکی برای داشتن یک بستنی لب و دهن خودمان را کج می‌کردیم و در نقش خود فرو می‌رفتیم، ناخودآگاه در حال تمرین بازیگری بودیم و خواسته یا ناخواسته کوشیدیم که هنر بازیگری را در زندگی خویش به کار ببریم و نقشی ماندگار برای خود خلق کنیم و اگر توجهی خاص و عمیق به نقش خود در زندگی روزمره داشته باشیم می‌توانیم با الهام گرفتن از آن در حرفه بازیگری تبدیل به ستاره‌ای واقعی و بی‌بدلیل شویم.