کودکان در شکم مادر گریه می‌کنند؟
تهران (پانا) - به‌گفته کارشناسان، پاسخ این پرسش که «آیا کودک در شکم مادر گریه می‌کند؟»، به این مسئله بستگی دارد که تعریف شما از گریه چیست.
به‌گزارش زومیت، از سه‌ماهه دوم بارداری، مادر باردار ممکن است احساس کند کودک متولد نشده او لگد می‌زند، می‌چرخد و حتی سکسکه می‌کند. آیا مشخص شده است که کودکان پیش از تولد گریه کردن را آغاز می‌کنند؟
اگر چه افراد باردار نمی‌توانند این حرکت را احساس کنند، پژوهش‌ها نشان می‌دهد که به‌نظر می‌رسد کودکان قبل از اینکه اولین هوای خود را تنفس کنند، تمرین گریه کردن را آغاز می‌کنند.
فناوری‌های اولتراسوند به ما کمک کرده است تا درون رحم را بررسی کنیم و جنین در حال رشد را مشاهده کنیم. برای مثال، ویدئویی که در مقاله‌ای در سال ۲۰۰۵ منتشر شد، جنین ۳۳ هفته‌ای را نشان می‌دهد که حالت‌های چهره‌ای شبیه گریه‌کردن را نشان می‌دهد. پس از اینکه پژوهشگران کودک را درمعرض محرک لرزش و صدا قرار دادند، او فک خود را باز می‌کند، چانه‌اش را تو می‌دهد و به‌طور متوالی سه بازدم بزرگ انجام می‌دهد و قفسه سینه‌اش بالا می‌آید و سرش به‌سمت عقب کج می‌شود و درآخر چانه‌اش می‌لرزد. این حرکت در ۱۰ جنین (حدود ۶ درصد از کل کودکان اسکن‌شده) مشاهده شد.
بنابراین، آیا موارد مشاهد شده نشانگر گریه‌کردن جنین در رحم مادر بود؟ ناجا ریسلند، متخصص روان‌شناسی رشد در دانشگاه دورهام بریتانیا به لایوساینس گفت:
اگر از تعریف «فریاد نامفهوم و بلند یا جیغی که بیانگر عواطف یا احساسات قوی است»، استفاده کنید، قطعا می‌توانید بگویید که کودکان در شکم مادر گریه نمی‌کنند.
به‌عبارت دیگر، در کیسه آمنیوتیک پر از مایع، جنین نمی‌تواند نفس‌های بزرگی بکشد و ریه‌ها خود را پر کند و هوا را در تارهای صوتی خود به ارتعاش درآورد تا شروع به گریه کند. او برای انجام این کار باید منتظر اولین بازدید از دنیای بیرون باشد.
گروه ریسلند روند تکامل حالات چهره درون شکم را با تماشای حرکات جنین‌ها در سه‌ماهه دوم و سوم به‌کمک سونوگرافی چهار بعدی تجزیه‌و‌تحلیل کرده‌اند. این حالات چهره (از جمله حالت‌های اولیه خاصی با عنوان حالت گریه و خنده که ریسلند و همکارانش در مقاله منتشر شده در سال ۲۰۱۱ در مجله PLOS One تعریف کرده‌اند)، ممکن است پیش‌سازهای حالات چهره‌ای باشد که در خارج از دنیای شکم استفاده می‌شود. این حالات چهره اولیه در حدود ۲۴ تا ۳۵ هفتگی ایجاد می‌شود و با ادامه دوره بارداری پیچیدگی آن‌ها بیشتر می‌شود. البته این حرکات آن‌قدر نامحسوس و ظریف هستند که مادر باردار آن‌ها را احساس نمی‌کند.
بااین‌حال، به‌نظر می‌رسد جنین حداقل حرکات صورت گریه کردن را پیش از تولد تمرین و آن را آماده می‌کند تا وقتی اولین نفس را کشید، آن را عملی کند و اولین ناله او ورود او به دنیای بیرون را خبر دهد.
پی‌بردن به این موضوع که آیا کودکان در رحم تارهای صورتی را مرتعش می‌کنند و تلاش می‌کنند تا صدا ایجاد کنند، ممکن نیست. حتی اگر آن‌ها بتوانند موج صوتی را درون مایع اطراف خود ایجاد کنند، احتمالا آن‌قدر قوی نخواهد بود که مایع آمنیوتیک و بدن مادر را طی کند.
همچنین، نمی‌دانیم که آیا این حرکات گریه با درد یا ناراحتی جنین ارتباطی دارد. در مطالعات ریسلند، جنین‌ها حالت چهره مشاهده‌شده را بدون هیچ نوع تحریکی نشان دادند و حالات چهره آن‌ها در پاسخ به تحریک پژوهشگران نبود.
به‌گفته ریسلند، حالت چهره نقش مهمی در پیوند و ارتباط والد و کودک پس از تولد دارد. حالات اولیه چهره ممکن است به‌عنوان تمرین اولیه‌ای برای عضلات صورت عمل کند. تمرین در شکم ممکن است به کودک کمک کند تا وقتی متولد شد، بتواند با دیگران پیوند ایجاد کند.
هدف ریسلند از مطالعه حالات چهره جنین کمک به پژوهشگران برای ایجاد ابزار مفیدی برای شناسایی اختلالات رشد و مشکلات سلامتی دیگر در شکم است. جنینی که دچار مشکل رشدی یا سلامتی است، ممکن است این حالات چهره را در همان زمانی که جنین سالم نشان می‌دهد، نشان ندهد.
رشد کامل حالات چهره پس از تولد و در شرایط تعامل با مردم رخ می‌دهد. نوزادان تا حدود ۸ هفتگی، لبخندزدن اجتماعی را شروع نمی‌کنند و آن خنده‌های محبوب کودکان تا حدود ۴ تا ۶ ماهگی ظاهر نمی‌شود؛ اما چهره‌ی آن‌ها هفته‌ها قبل از تولد این توانایی‌ها را به دست می‌آورد.
طبق گزارشی که قبلا در لایوساینس منتشر شده بود، جنین اشک نیز تولید نمی‌کند. گریه همراه با اشک معمولا تا حدود چهار هفته پس از تولد، یعنی زمانی که مجرای اشکی نوزادان به‌قدر کافی بالغ می‌شود تا قطرات اشک تشکیل شود، آغاز نمی‌شود.
ارسال دیدگاه