چند نکته درباره بیماری‌های خودایمنی
تهران (پانا) - سیستم ایمنی بدن مجهز به مجموعه‌ای از سلاح‌هاست که می‌تواند از بدن در برابر انواع پاتوژن‌ها دفاع کند. اما در برخی افراد، این زرادخانه قدرتمند از سلول‌های ایمنی و پروتئین‌ها، به سلولها، بافت‌ها و اندام‌های سالم حمله می‌کند.
به‌گزارش ایسنا، حمله سیستم ایمنی بدن به سلولها و بافتهای سالم بدن، اختلال خودایمنی شناخته می‌شود و در بروز بیش از ۱۰۰ نوع بیماری از دیابت نوع یک تا آرتریت روماتوئید نقش دارد.
میلیون‌ها نفر تحت تاثیر بیماری‌های خودایمنی هستند و تخمین زده شده که پنج تا ۹ درصد از جمعیت ایالات متحده به بیماری خود ایمنی مبتلا هستند و اگرچه روشهای درمانی زیادی برای مدیریت علائم ناتوان‌کننده این بیماریها طراحی شده‌اند اما در کل بیماری‌های خودایمنی غیرقابل درمان هستند.
شیوع بیماری‌های خودایمنی در سراسر جهان در حال افزایش است، اگرچه دلایل آن مشخص نیست. "امیلی ادواردز" محقق دپارتمان ایمونولوژی و آسیب شناسی در دانشگاه مانش استرالیا می گوید: فاکتورهای سبک زندگی مانند تغییر رژیم غذایی در کنار پیشرفت در تشخیص و شناخت بالینی از این بیماری ها، احتمالا در افزایش شناسایی موارد ابتلا نقش داشته است.
چه عواملی باعث بروز بیماری‌های خود ایمنی می‌شود؟
بیماری‌های خودایمنی مانند بسیاری از بیماری‌های دیگر احتمالا ناشی از تاثیر متقابل عوامل ژنتیکی و محیطی هستند اما علت دقیق آنها نامشخص است. با این حال، افرادی که سابقه خانوادگی بیماری‌های خودایمنی دارند بیشتر احتمال دارد به این بیماریها مبتلا شوند- برای مثال، موارد ابتلا به بیماری ام اس در میان اعضای یک خانواده مشاهده می‌شود. برخی از عوامل محیطی مانند آلاینده‌ها، برخی داروها، عفونت‌های ویروسی و رژیم غذایی نیز در بروز بیماری‌های خودایمنی دخیل هستند.
به‌طور کلی، زنان دو برابر بیش از مردان در معرض ابتلا به بیماری‌های خودایمنی هستند و این اختلالات معمولا در دوره‌های استرس شدید مانند بارداری ظاهر می‌شوند. همچنین برخی از بیماری‌های خودایمنی در نژادها و قومیتهای خاص شایع‌تر است- برای مثال، بر اساس گزارش دپارتمان بهداشت و خدمات انسانی ایالات متحده، لوپوس در افراد آفریقایی-آمریکایی و اسپانیایی تبار شدیدتر است.
علائم بیماری‌های خود ایمنی
اگرچه هر بیماری دارای ویژگی های خاصی است، اما بسیاری از آنها علائم مشخصی مانند خستگی، سرگیجه و تب خفیف دارند. اما علامت کلاسیک یک بیماری خودایمنی التهاب است که می تواند باعث قرمزی، حرارت، درد و ورم شود. در بسیاری از بیماری‌های خودایمنی،علائم می‌تواند گاهی خفیف و در برخی دیگر شدید باشد.
درمان بیماری‌های خود ایمنی
داروهای زیادی برای درمان بیماری‌های خودایمنی مورد استفاده قرار می‌گیرند، اما آنچه برای بیماران تجویز می‌شود بر اساس نوع اختلال، شدت آن و علائمی که بیمار تجربه می‌کند تعیین می‌شود. داروهای مورد استفاده شامل مسکن های خفیف بدون نسخه تا داروهایی برای جایگزینی مواد حیاتی مانند انسولین است که بدن دیگر قادر به ساخت آنها نیست.
همچنین درمان‌های بیولوژیکی وجود دارند که برای هدف قرار دادن فاکتورهای واکنش ایمنی نامنظم که باعث سرکوب شدن سیستم ایمنی می شود طراحی شده‌اند.
بیماری‌های خودایمنی و واکسن‌ها
به طور کلی، به افراد مبتلا به بیماری های خودایمنی توصیه می شود که مانند افراد سالم واکسینه شوند. با این حال، اگر آنها از داروهای سرکوب‌کننده‌های ایمنی مصرف کنند که تاثیر سیستم ایمنی را کاهش می‌دهند، ممکن است به حداکثر واکنش مطلوب به واکسن منجر نشود.
اگرچه توافق علمی ناچیزی در مورد سطح آنتی‌بادی‌های سیستم ایمنی و مصون سازی در برابر ویروس عامل بیماری کووید-۱۹ وجود دارد، برخی از کشورها برنامه تزریق دُز سوم واکسن را برای برخی گروهای جمعیتی از جمله افرادی با سیستم ایمنی ضعیف اعلام کرده‌اند.
ارسال دیدگاه