حمیدرضا خدابخشی*
باید به خوزستان نگاه ویژه داشت
بیشترین تولید نفت، بالاترین تولید انرژی برقابی، بیشترین تولیدات محصولات کشاورزی و تأمین امنیت غذایی کشور، بیشترین تولیدات شیلاتی، بزرگترین بنادر، بزرگترین سدهای مخزنی، مقام اول تولید محصولات پتروشیمی، بیشترین حجم صادرات و واردات دریایی، وسیعترین اراضی مرغوب کشاورزی، بیشترین آبهای روان کشور، مستعدترین طبیعت بکر و ۴ فصل برای توسعه، دارای ۳ اثر ثبت شده باستانی جهانی، تنوع فرهنگی و قومی متشکل از لر بختیاری و عرب و لر لرستان و کرد و ترک و...اینها «ترین»های خوزستان است؛
مزیتهایی که میتواند مردم این استان را هم در صدر مرفهترین و پر اشتغالترین مردم ایران و حتی منطقه خاورمیانه قرار دهد. اما با وجود همه این مزیتهای اقتصادی و فرهنگی و اجتماعی، براساس آمار «اطلس مسائل اجتماعی ایران» که از سوی وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی منتشر شده جمعیت تحت پوشش کمیته امداد در خوزستان در هر هزار نفر ۴۸/۸ و نرخ بیکاری ۱۹.۹ درصد است که این آمار خوزستان را استانی ویژه در بیتناسبی توسعه پایدار و رتبه پایین در شاخصهای رفاه اجتماعی قرار داده است.
برای حل معضلات خوزستان داشتن نگاه و رویکردهای ویژه در اسناد و قوانین بالادستی به چنین استانی لازم است. در حال حاضر با وجود منابع و ظرفیتهای توسعه در خوزستان، این استان سهم متناسبی از منابع کشور نبرده و از قطار توسعه عملاً عقب افتاده است بهطوری که از استانی مهاجرپذیر به استانی مهاجرفرست تبدیل شده است.
اثرات توسعه ناپایدار و نامتوازن در استان، انتقال محور توسعه کشور از جنوب و جنوب غرب به فلات مرکزی ایران و شهرهای کویری با لابی و فشار، ممنوعیت احداث کارخانجات تا پنجاه کیلومتری مرزها پس از جنگ تحمیلی، انتقال بیقاعده آب از سرشاخههای کارون به منظور مصارف خانگی، صنعتی و کشاورزی، مکیدن منابع نفت و گاز و پتروشیمی از خوزستان و انتقال سود و حسابهای بانکی صنایع مستقر در خوزستان به تهران، عدم پرداخت سهم قانونی نفت و صنایع به شهرداریهای استان، بی توجهی عادلانه به گروههای قومی در انتصابات استانی، بیتوجهی نسبت به فعالسازی و احیای بندر خرمشهر و بی توجهی به احیای کارون بهعنوان شاهرگ حیاتی و تصمیمات خلق الساعه برای برداشتهای آب از سرشاخههای این استان تحت عنوان طرح تسهیم و... عقب ماندگیهای توسعهای خوزستان را تشدید کرده است.
گام نخست برای رها کردن خوزستان از زنجیره توسعه نیافتگی، انجام مطالعات «آمایش سرزمینی» و اجرای پروژهها براساس «مزیتهای نسبی و مطلق» در هر منطقه و راه برون رفت از اشتباه های گذشته و نفی اشتباه های گذشته است.
خوزستان گنج ایران و متولی منبع درآمد کشور است و آن را نمیتوان با هیچ منطقهای مقایسه کرد. خوزستان متولی مخارج ایران است. با اهتمام دولت به اجرای قوانین و مقررات براساس آمایش سرزمین، ویژگیهای هر منطقه، تعریف و با این تصمیم هر استان در همان بخش تعریف شده ویژه میشود و صد البته انتخاب مدیران قوی بر مبنای اصول ارزیابی؛ انتخاب مدیران ارشد برای ایجاد هماهنگی در اجرای این تصمیم از بدیهیات حکمرانی عادلانه و انقلابی است.
*رئیس انجمن مهندسان صنعت آب
منبع: ایران
ارسال دیدگاه