پیام مخبر و ظریف در پی درگذشت محمدرضا حکیمی

متن پیام محمد مخبر به شرح زیر است:

«بسم الله الرحمن الرحیم

درگذشت متفکر برجسته و فیلسوف فرهیخته مرحوم علامه محمد رضا حکیمی رضوان الله تعالی علیه موجب تأسف و تأثر فراوان گردید.

مشی و منش زاهدانه این دانشمند فرزانه و متقی و تلاش های علمی و عملی ایشان برای ترویج معارف بلند اسلامی و فضیلت ها و ارزش های رفیع انسانی از او شخصیتی کم نظیر و مورد احترام برای همه نحله های فکری ساخته بود. این عالم پرهیزگار با تالیف ده ها کتاب و مقاله در حوزه تعالیم قرآنی و مکتب نورانی اهل بیت عصمت و طهارت علیهم السلام میراث ارزشمند و ماندگاری برای شیفتگان راه حق و حقیقت بر جای گذاشت.

ضایعه اندوهبار فقدان این اسلام پژوه جلیل القدر را به مقام معظم رهبری، عموم ملت ایران به خصوص مردم شریف مشهد، علاقمندان و بستگان به ویژه خانواده ارجمند ایشان صمیمانه تسلیت می گویم و از خداوند متعال برای آن عارف حکیم رضوان واسعه الهی و علو درجات و حشر با اولیاء و انبیاء الهی و برای بازماندگان محترم صبر و اجر مسألت دارم.»

پیام درگذشت محمدجواد ظریف نیز به شرح زیر است:

«آن عالم فرزانه به عنوان حکیمی قرآن شناس و حدیث دانی برجسته و خردورز عمر پربرکت خویش خود را با تعبد، تهذب و ساده زیستی صرف پژوهش در آیات نورانی قرآن کریم و روایات اهل بیت عصمت و طهارت(ع) و تالیف ده ها کتاب و مقاله در دفاع و تبیین اصول و ارزش های توحیدی و انسانی کرد و دغدغه‌مندی و توجه ویژه به فقرا و مستضعفان داشت و قطعا افکار ایشان چراغ روشنی برای رهنمایی حق جویان و نسل جوان کشور در مسیر نورانی قرآن و اهل بیت (ع) خواهد بود.

اینجانب رحلت مرحوم علامه حکیمی را به خاندان معزز و مکرم و همچنین شاگردان و علاقمندان ایشان تسلیت و تعزیت عرض می کنم و در ایام محرم و سوگواری حضرت اباعبدالله الحسین (ع) برای آن مرحوم رحمت و مغفرت واسعه الهی و همنشینی با اولیاء و صلحاء و شهدای کربلا و برای بازماندگان صبر و اجر مسالت می‌کنم.»

محمدرضا حکیمی در ماه‌های اخیر چند بار به علت ابتلا به کرونا و بار دیگر به علت ضعف جسمانی ناشی از بیماری در بیمارستان بستری شد و تحت مراقبت‌های ویژه قرار گرفت، اما پس از بهبود وضعیت و با نظر پزشکان از بیمارستان ترخیص و روند درمان در منزل پیگیری می‌شد تا اینکه در آخرین شب مرداد ۱۴۰۰ به علت کهولت سنی دیده از جهان فرو بست. «الحیاة»، «خورشید مغرب»، «عقل سرخ»، «عاشورا: مظلومیتی مضاعف»، «شیخ آقا بزرگ تهرانی»، «تفسیر آفتاب» و «فریاد روزها» از مهم ترین آثار این اندیشمند ایرانی است. وی متولد ۱۴ فروردین ۱۳۱۴ شمسی (۱۳۵۴ قمری) در مشهد و پدرش عبدالوهاب از معتمدان و محترمان بازار این شهر بود.

حکیمی در سال ۱۳۲۰ تحصیلاتش را آغاز کرد و در سال ۱۳۲۶ وارد حوزه علمیه خراسان شد و ۲۰ سال از عمر خود را در این حوزه به تحصیل دروس مقدمات و سطح، خارج، فلسفه، ادبیات عرب، نجوم و تقویم گذراند.

محمد تقی ادیب نیشابوری، شیخ مجتبی قزوینی خراسانی، سید محمدهادی میلانی، احمد مدرس یزدی، اسماعیل نجومیان، حاج سید ابوالحسن حافظیان و حاجی‌خان مخیری از مهمترین اساتید وی بودند. او علوم غریبه، رمل و اوفاق را نزد ابوالحسن حافظیان و شیخ مجتبی قزوینی آموخت. استاد حکیمی اجازه اجتهاد را از آقابزرگ تهرانی در سال ۱۳۴۸ شمسی دریافت کرد.