خبرنگاران محجوبانه نیست‌هایشان را سکوت می‌کنند

محمد شفیع ربیعی طی یادداشتی آورده است، عشق است که خبرنگاران را در این مسیر پایدار می‌سازد و روزی سختی‌های کشیده و چشیده ما را، تقویم قضاوت خواهد کرد.

به نام قلم آغاز می‌کنم تا واژگان یکی پس از دیگری بر صفحه روزگار نقش بندند و کلمات بر تیترهای تقویم ما خبرنگاران جاری شوند.

این روزها یکی خبرنگاری را تفریح تعریف می‌کند و دیگری با کلماتی آن را دستمایه طنز قرار می‌دهد که هر دلی جز دل سختی کشیده خبرنگاران را رنجور می‌سازد.

قسم به قداست قلم، ما سال‌ها واژه واژه سوخته‌ایم و ساخته‌ایم. هیچگاه نیست های خودمان را فریاد نزدیم تا مبادا قدمی از قلمی بیوفتد.

سالی یک بار در تقویم جایمان داده‌اند و چه مبارک که این پیوند با عطر شهادت عجین شده است.

روز حق گویی و حق جوییست و رکنی از رکن‌های دموکراسی با شما سخن می‌گوید.

می‌گویند درد را هرآنگونه که بنویسی می‌شود درد و خبرنگار دردهای بسیاری را در سینه خود دارد و چه محجوبانه سکوت می‌کند تا مبادا نیست‌هایش بر نگاه دیگران به قلمش اثری بگذارد...

همین دو ماه پیش بود که دو خبرنگار در راستای رسالتشان قدم برداشتند و تقویم جز خاکی سهمی از آینده نصیبشان نکرد.

ما با رسالتمان زندگی کرده‌ایم و قلممان را در قلب عدالتمان قرار داده تا مبادا دستی به اشتباه بلرزد.

اکنون روز خبرنگار رسیده و اغلب دستگاه‌ها در استان با یک تبریک ساده از کنار آن می‌گذرند و انگار همین تقویم سالی یک بار نیز برای بسیاری از دستگاه‌ها مفهومش را پیدا نکرده و ضعف تعامل در کالبدشان موج می‌زند.

دستگاه‌هایی که در گذشته ضعف تبادل و تولید دیتا داشته‌اند با نزدیکی به روز خبرنگار نیز این بار در پشت کرونا ایستاده تا عملکردی ضعیف‌تر از هر سال خود را در تکریم حداقل زبانی روز خبرنگار داشته باشند.

بحران کرونایی که قشر ضعیف خبرنگاران را در بر گرفت، اما انگار هیچ دستگاهی نخواست صدای این نجابت پر سکوت را بشنود.

سخن کوتاه می‌کنم، امید است روزی این قلم‌ها در جامعه قداست واقعی خود را پیدا کنند و رسانه‌هایی که صدای محرومیت را انعکاس داده‌اند، صدای سکوت محرومیتشان شنیده شوند و سقفی از جنس هست‌ها با گره گشایی از قفل هزاران مشکل خود داشته باشند، بی آنکه بخواهد قلمی به سمتی سوق پیدا کند.