سیده مریم ترابی*
تکاملی که در دوری حاصل می‌شود
دلتنگی واژه‌ای است که همه ما آن را تجربه کرده‌ایم و وقتی دلتنگ می‌شویم در واقع به قول روانشناسان یک خلا عمیق را درون خود نسبت به فرد یا چیزی که دلتنگ آن شده‌ایم تجربه می‌کنیم، این روزها خیلی‌هایمان دلتنگی را تجربه می‌کنیم؛ دلتنگ دوستان و آشنایان، دلتنگ دورهمیها و تفریحاتمان هستیم و این روزها با آمدن رمضان و بیشتر شدن معنویت و فضای اطرافمان بیش از پیش دلتنگی را حس می‌کنیم.
دیروز با دوستی صحبت می‌کردم که می‌گفت: «دلم برای آیین‌های مذهبی ماه رمضان، ختم قرآن‌های دسته جمعی در مساجد، احیای شب‌های قدر، سفره‌های افطار و دید و بازدید اقوام تنگ شده»؛ و قطعا این احساس همه ماست؛ رمضان امسال همراه با کرونا، سکوتی معنادار را به همراه دارد، هر چند سال قبل هم رمضانمان کرونایی بود اما در گمان هیچ کداممان نمی‌گنجید که کرونا تا یکسال بلکه هم بیشتر در جمع ما باشد و باعث دوری و فاصله ما ازهم باشد.
امسال مردم شهر و کوچه و خیابان جور دیگری روزه‌داری می‌کنند؛ ویروسی که این روزها جهان با آن دست و پنجه نرم می‌کند، بر تمام آداب و رسوم فرهنگی، مذهبی و ملی ملت‌ها تاثیر گذاشته و تغییرات عمده‌ای را در آن به وجود آورده؛ امسال مردم شهر برای مراقبت از خود و جامعه و به منظور همراهی با کادر درمان و کمک به حفظ سلامتی افراد، آداب رمضان را بیشتر در خانه‌هایشان برپا می‌کنند.
هرچند این مسئله باعث دور شدن فیزیکی انسان‌ها از یکدیگر شده اما اگر به قول سهراب چشم‌ها را بشوییم و جور دیگری به موضوع نگاه کنیم، قطعا خوبی‌هایی را نیز در ورای این دوران خاص می‌بینیم، فرصت تفکری که این روزها برایمان در خلوت خودمان و به‌دور از جماعت ایجاد شده شاید حلقه گمشده تمام سال‌های زندگی بشر باشد.
باید از این خلوت و سکوت استفاده کنیم و دفتر زندگیمان را ورق بزنیم و به نقل از بزرگی یکبار دیگر زندگی را مرور کنیم؛ فلسفه خلقت را بیادآوریم و به قول مولانا «روزها فکر من این است و همه شب سخنم که چرا غافل از احوال دل خویشتنم؛ از کجا آمده‌ام، آمدنم بهر چه بود؟ به کجا می‌روم آخر ننمایی وطنم؟» و برای یافتن پاسخ این سوالات به تفکر بنشینیم و مسیر زندگی خود را متحول کنیم و با نگاهی جدید به زندگی پساکرونایی برگردیم، این روزها ماه مبارک رمضان نیز تشدید کننده این فرصت است، معنویت در همه جا جاری و ساری است و ما را بیش از پیش متوجه خود می‌کند؛ حال وقت آن است که از این خلوت و سکوت استفاده کنیم و زندگی خود در دو نوبت یکی از ابتدای تولد تا منهای یکسال گذشته و در مروری دیگر زندگی یکسال و چندماهه کرونایی اطرافمان را نیز بررسی کنیم، و به نقل از بزرگی اگر از گذر زمان در این سال‌ها رضایت داشتیم یعنی مسیرمان درست بوده اما اگر کمتر افسوس یا اندوهی برایمان به وجود آمد یعنی باید مسیر را تغییر داد و شکرگزار این روزها باشیم که توانستیم توقف کنیم و روند حرکتمان را ارزیابی کنیم.
حسابرسی روزانه نفس نیز در دین ما بر ما تاکید شده و پیامبر اکرم (ص) نیز می‌فرماید «پیش از آنکه به حسابتان برسند، خود را ارزیابی کنید و در میزان قرار دهید و برای حسابرسی بزرگ‌تری آماده شوید.»
شاید تا پیش از این کمتر فرصت این را داشتیم تا رفتارها و کردارهای خود را مرور کنیم اما الان فرصت این‌کار برای ما ایجاد شده و آنچه مسلم است راز انسانیت توجه به درون است تا آنجا که سعدی علیهم الرحمه نیز می‌فرماید: « دیده فرو کن به گریبان خویش».
مطئنا جهان پساکرونایی نیازمند افراد تکامل‌یافته‌تری است که توانسته‌اند در ایام قرنطینه و دوری از یکدیگر بر نقاط قوت خود بیافزایند و ضعف‌های خود را برطرف کنند. جهان منتظر من و توست در آینده‌ای نه چندان دور تا با اندیشه‌های نو و منش‌های انسانی‌تر خود جانشینی خدا را در زمین به سرانجام رسانیم.
ارسال دیدگاه